 |
|
|  Τρίτη 13/10
----------------------------------------
ΗΠΑ
----------------------------------------
Δύο ορφανές αδερφές από την Νότια Κορέα ξαναέσμιξαν έπειτα από 40 χρόνια
----------------------------------------
ΜΑΪΑΜΙ.-
Δύο ορφανές αδερφές από τη Νότια Κορέα ξαναέσμιξαν τυχαία έπειτα από 40 χρόνια όταν προσλήφθηκαν στο ίδιο νοσοκομείο στην Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών, ανέφερε σε δημοσίευμα της η εφημερίδα Sarasota Herald-Tribune.
Η 46χρονη Χόλι Ο’ Μπράιαν και η 44χρονη ετεροθαλής της αδερφή Μέγκαν Χιουζ ορφάνεψαν στο Πουσάν της Νότιας Κορέας στα μέσα της δεκαετίας του 1970 όταν ο αλκοολικός πατέρας τους χτυπήθηκε από τραίνο, ανέφεραν οι δύο αδερφές στην εφημερίδα. Καμία δεν έχει μνήμες από την μητέρα τους.
Η Εούν σουκ Σιν, γνωστή πλέον με το όνομα Μέγκαν, υιοθετήθηκε το 1976 και μεγάλωσε με μια αμερικανική οικογένεια στο Κίνγκστον στην Νέα Υόρκη.
Η Χόλι ή Ποκ ναμ Σιν, υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από αμερικανικό ζευγάρι και πήγε να ζήσει σχεδόν 300 χιλιόμετρα μακριά στην Αλεξάνδρια στη Βιρτζίνια. Στοιχειωμένη από τις σκέψεις της για την βιολογική της αδερφή, επικοινώνησε με το ορφανοτροφείο στην Νότια Κορέα, χρόνια μετά, χωρίς όμως να βρεθούν αρχεία με το όνομα της αδερφής της, είπε στην εφημερίδα.
Η επανένωση τους ήρθε φέτος πιο κοντά, όταν και οι δύο προσελήφθησαν με μερικούς μήνες διαφορά στο νοσοκομείο στην Σαρασότα της Φλόριντα. Η Μέγκαν ζει στην περιοχή από το 1981, όταν η οικογένεια της μετακόμισε εκεί. Η Χόλι έφτασε στην Σαρασότα το 2005.
Συναντήθηκαν στην ίδια βάρδια στο νοσοκομείο και γρήγορα διαπίστωσαν πως είχαν ασυνήθιστες ομοιότητες, δήλωσαν οι δύο αδερφές σε μια συνέντευξη τους σε βίντεο που αναρτήθηκε στον ιστότοπο της Herald-Tribune. Έκαναν τότε τεστ DNA και τα αποτελέσματα του εργαστηρίου όταν έφτασαν στις 17 Αυγούστου απέδειξαν ότι ήταν αδερφές.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
