 |
|
| 20 Ιουνίου Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων
Η Αμερική Κωφεύει ο ΟΗΕ Εθελοτυφλεί η Ευρώπη «παίζει την κολοκυθιά»
Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΑΒΡΙΗΛ ΜΑΝΩΛΑΤΟΣ
Καθηγητής διεθνούς οικονομίας και ανάπτυξης
«Οι πρόσφυγες δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι…»
«Αρκετά! Η αγανάκτηση μας συμπυκνώνεται σε αυτή τη λέξη…»
Το πρόβλημα είναι επείγον. Το θέμα είναι κρίσιμο, είναι τραγικό είναι τεράστιο.
Δεν είναι ούτε Πέντε, ούτε Δέκα, ούτε Εκατό ή Χίλιοι. Είναι πολύ περισσότεροι. Είναι πολλοί . Δεν πρόκειται ούτε για χιλιάδες ή εκατομμύρια, ούτε για δισεκατομμύρια δολάρια ή ευρώ. Είναι, ανθρώπινες ψυχές που χάνονται, που εξαφανίζονται. Πρόκειται για ανθρώπινη εξαθλίωση, πρόκειται για ανθρωπιστική κρίση που δεν ήρθε ουρανοκατέβατη, που δε δημιουργήθηκε από το πουθενά. Κάποιοι που σφυρίζουν αδιάφοροι, κάποιοι κου κάνουν πως δε καταλαβαίνουν έχουν βάλλει το χεράκι τους και άλλοι, έχουν βάλλει την ουρά τους… Το δράμα των προσφύγων δοκιμάζει τον ανθρωπισμό και τα αισθήματα αλληλεγγύης όλων όσων ενστερνίζονται τις ηθικές αξίες του πολιτισμού μας και θέτει κάθε άνθρωπο προ των ευθυνών του. Αλλά κυρίως δοκιμάζει τον ανθρωπισμό και τα αισθήματα αλληλεγγύης αυτών που δημιούργησαν το πρόβλημα. Μήπως αμερικάνικα και ευρωπαϊκά αεροπλάνα, δεν είναι αυτά που βομβαρδίζουν τις χώρες και τα σπίτια αυτών που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες και τις πατρίδες τους, όχι για να βρουν μια καλύτερη ζωή, άλλα για μια ελπίδα να κατορθώσουν να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους. Η Ελλάδα έγινε το «αποκούμπι» αλλά και η σανίδα σωτηρίας όσων από αυτούς κατόρθωσαν να φθάσουν μέχρι τα χώματά μας.
Η Μεσόγειος έχει στοιχειωθεί με ανθρώπινες ψυχές. Η Θάλασσά μας, έγινε μια θάλασσα-νεκροταφείο και οι Ευρωπαϊκές χώρες του Μεσογειακού Νότου αποθήκες ανθρώπινων ψυχών. Η Μεσόγειος, από κοιτίδα πολιτισμού και ανθρωπιάς έγινε νεκροταφείο ανθρώπων και ψυχών.
Άνθρωποι απελπισμένοι, λαοί εξαθλιωμένοι, αναζητούν όχι πλούτοι ή ανέσεις, ούτε μια καλύτερη μοίρα ή ένα υποσχόμενο μέλλον. Προσπαθούν να σωθούν από το αφανισμό και το θάνατο. Κάνουν απέλπιδα προσπάθεια μήπως και αποφύγουν τον σχεδόν βέβαιο χαμό τους, το χαμό της οικογένειας και των μικρών ή αγέννητων, ακόμα, παιδιών τους. Και το αποτολμούν, αφού δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση και το επιχειρούν, ξέροντας ότι ίσως δεν τα καταφέρουν. Όμως πρέπει να προσπαθήσουν να σώσουν τα παιδιά τους και τις ψυχές τους. Η Μεσόγειος έγινε θάλασσα νεκροταφείο.
Δεν είναι λαθρομετανάστες. Δεν είναι παράνομοι μετανάστες, ούτε καν άτυποι μετανάστες. Είναι ανθρώπινες υπάρξεις, είναι ψυχές, που προσπαθούν να επιβιώσουν, που παλεύουν να σωθούν και να σώσουν τα παιδιά τους. Είναι άνθρωποι απελπισμένοι που ψάχνουν απεγνωσμένα ένα ασφαλές καταφύγιο στην Ευρώπη της «ανθρωπιάς» και της «πολιτισμού»!!!
Ποια μέτρα ελήφθησαν για τους χιλιάδες ανθρώπους που χάθηκαν στις θάλασσες της Μεσογείου; Πόσοι αρχηγοί κρατών ενδιαφέρθηκαν γι ‘αυτή την τραγωδία; Πόσοι ξαγρύπνησαν σε “συνόδους κορυφής” για να βρουν λύση σε αυτό το πρόβλημα και να εξετάσουν τρόπους να φιλοξενήσουν ανθρώπους που φεύγουν με σαπιοκάραβα από την Αφρικανική Ήπειρο και από τη Μέση Ανατολή για την ευρωπαϊκή γη;
Οι μετρημένες δηλώσεις συμπάθειας, τα τηλεγραφήματα ανησυχίας, τα ρεπορτάζ των διεθνών Μ.Μ.Ε δεν αρκούν, δεν σώζουν ζωές, δε σταματούν το κακό, δεν απαλύνουν τον πόνο δε μετριάζουν τη δυστυχία.
Ήρθε ο καιρός να σηκώσουμε όλοι μας τα μανίκια, να βρούμε όλοι μαζί τη λύση που απαιτείται για να σταματήσουν αυτές οι τραγωδίες. Και πάνω απ’ όλα, αυτοί που είναι υπεύθυνοι για αυτή την τραγωδία αυτοί που προκάλεσαν αυτήν την εξαθλίωση με τους πολέμους και τις συνεχείς στρατιωτικές παρεμβάσεις ας αναλογιστούν και ας αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί. Και δεν είναι μικρό αυτό το μερίδιο. Το πρόβλημα, δεν είναι μόνο ελληνικό ή ιταλικό. Αφορά ολόκληρη την Ευρώπη, αφορά τις ΗΠΑ και κυρίως αυτές, διότι οι ΗΠΑ οργάνωσαν τις πολεμικές επιχειρήσεις και ηγήθηκαν στους πολέμους που έγιναν και γίνονται στα μέρη της απερίγραπτης εξαθλίωσης. Ποιος βομβάρδισε τη Λιβύη, για να υπάρξει το απερίγραπτο χάος που επικρατεί σήμερα εκεί; Ποιος ενθάρρυνε και βοήθησε στην ανάπτυξη του εμφυλίου πολέμου στη Συρία βοηθώντας και ενισχύοντας τους «Τσιχαντιστές» τότε και ποιος βομβαρδίζει τη χώρα σήμερα;
Ποιος κατέστρεψε το Ιράκ; Το Αφγανιστάν; Υπάρχουν πάρα πολλά ποιος; Και ακόμα πιο πολλά γιατί;;;
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ευρωπαϊκό. Είναι κυρίως και πρόβλημα των ΗΠΑ.
Αλήθεια που είναι ο ΟΗΕ; Γιατί κωφεύει και γιατί εθελοτυφλεί; Σε άλλες περιπτώσεις γιατί είναι τόσο πολύ δραστήριος και ενεργητικός;
Αλήθεια πού είναι οι Ανθρωπιστικές μη Κυβερνητικές Οργανώσεις; Πού είναι οι «ακτιβιστές»; Αναρωτιέμαι, τι θα γινόταν αν οι «Ακτιβιστές» επιχειρούσαν δυναμικά, όπως κάνουν σε πολλές άλλες περιπτώσεις, να μεταφέρουν τους πρόσφυγες πολέμων στις χώρες, που οι ίδιοι θα επέλεγαν;;; Στη χειρότερη περίπτωση, το δράμα των προσφύγων θα διεθνοποιούταν και ίσως βρισκόταν κάποια λύση.
Πού είναι, πραγματικά, η Ευρώπη της αλληλεγγύης και του διαχρονικού πολιτισμού; Παίζει την κολοκυθιά μεταθέτοντας η μία χώρα τις ευθύνες στην άλλη. Τι ειρωνεία, τι χλευασμός, τι υποκρισία, τι απογοήτευση!
Και ακόμα κάτι. Το πρόβλημα δεν το δημιούργησαν ούτε το δημιουργούν οι λεγόμενοι «δουλέμποροι». Στη χειρότερη περίπτωση, αυτοί, οι λεγόμενοι «δουλέμποροι», εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη δυστυχία και επωφελούνται από αυτήν. Ίσως όμως, σε κάποιες περιπτώσεις, να έσωσαν και ζωές. Το πρόβλημα όμως δε θα λυνόταν και αν ακόμα εξαφανίζονταν οι δουλέμποροι.
Ας μην αναπαράγουμε τον Δον Κιχώτη κυνηγώντας φαντάσματα.
«Αρκετά»!
Το ανωτέρω άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2015. Ξαναδημοσιεύτηκε, προσαρμοσμένο, το Σεπτέμβρη του 2015 και τον Απρίλιο του 2016. Το ξαναδημοσιεύουμε, σήμερα, με τα νέα δεδομένα, επειδή το πρόβλημα παραμένει και είναι ιδιαίτερα επίκαιρο και μεγάλης έντασης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
