 |
|
|  |  |  | 
Η συγκλονιστική ιστορία τού Πολ Αλεξάντερ
Χτυπήθηκε στα έξι του από πολιομυελίτιδα και ζει 70 χρόνια μέσα σε
«σιδερένιο πνεύμονα»
Ντάλας.-
Ο αμερικανός Πολ Αλεξάντερ ήταν μόλις έξι ετών όταν χτυπήθηκε από
πολιομυελίτιδα, η οποία τον άφησε παράλυτο από τον λαιμό και κάτω.
Αδυνατώντας να αναπνεύσει μόνος του, τοποθετήθηκε μέσα σε έναν ειδικό
σωλήνα που ονομαζόταν «σιδερένιος πνεύμονας», ο οποίος τον βοηθά να
παραμένει ζωντανός από το 1952!!!
Παρόλο που ο Πολ ζει εξαρτημένος από το μηχάνημα, κατάφερε να
αναπτύξει δικό του τρόπο αναπνοής, τον οποίο αποκαλεί «αναπνοή
βατράχου» και ο οποίος του επιτρέπει να βγαίνει και έξω από τη
συσκευή.
Ο εν λόγω αναπνευστήρας, ο οποίος μοιάζει με ένα τρομακτικό μεταλλικό
φέρετρο, απαιτεί από τους ασθενείς να ξαπλώνουν μέσα σε αυτόν, με μια
συσκευή στερεωμένη σφιχτά γύρω από το λαιμό τους. Το «σιδηρούν
πνευμόνι», κλειστός μηχανικός αναπνευστήρας, ήταν θαυματουργός σωλήνας
που κινούσε τα πνευμόνια και έσωσε τη ζωή σε χιλιάδες ασθενείς που
παρέλυαν από πολιομυελίτιδα.
Η συσκευή λειτουργεί με τη δημιουργία κενού και έτσι οι πνεύμονες του
ασθενούς τροφοδοτούνται με οξυγόνο καθώς το κεντρικό νευρικό σύστημα
και η αναπνευστική λειτουργία έχουν καταστραφεί από την
πολιομυελίτιδα.
Μιά φορά,ενώ βρισκόταν στο νοσοκομείο, οι γιατροί προσπάθησαν να
κάνουν τον Πολ να αναπνεύσει μόνος του, αποσυνδέοντάς τον από το
μηχάνημα. Σχεδόν αμέσως όμως άρχισε να μελανιάζει ώσπου λιποθύμησε.
Τελικά όμως, σύμφωνα με τον Guardian, ο Πολ κατάφερε να αναπνεύσει
μόνος του αναπτύσσοντας μια πολύ δύσκολη τεχνική που λέγεται «αναπνοή
του βατράχου».
Η ιατρική ονομασία για την «αναπνοή του βατράχου» είναι η
«γλωσσοφαρυγγική αναπνοή» που γίνεται με την κατάποση αέρα. Η
φυσικοθεραπεύτρια του Πολ, η κυρία Σάλιβαν, ήταν εκείνη που τον
βοήθησε να αναπτύξει αυτή την τεχνική της αναπνοής.
Ο Πολ χρειάστηκε ένα χρόνο και μόλις κατάφερε να αναπνεύσει μόνος του
για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπόρεσε να βγει έξω από τον σιδερένιο
πνεύμονα. Καθόταν στην αρχή στη βεράντα του σπιτιού και στη συνέχεια
έβγαινε στην αυλή.
Παρόλο που για να ζει έπρεπε να κοιμάται στον σιδερένιο πνεύμονα, ο
Πολ άρχισε σιγά σιγά να βγαίνει και έξω από την αυλή. Στα 21 του
χρόνια, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που αποφοίτησε από λύκειο στο Ντάλας
χωρίς να παρακολουθήσει αυτοπροσώπως τα μαθήματα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
