Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Διεθνής καταξίωση για τον ζωγράφο της διασποράς Νίκο Κυπραίο



Βιέννη

 Με το γενικό τίτλο "Βίαιας Πνοής Ελευθερία", από τις 26 Σεπτεμβρίου έως τις 22 Οκτωβρίου, θα διεξαχθεί στην γκαλερί Steiner της Βιέννης έκθεση ζωγραφικής του καταξιωμένου ζωγράφου της διασποράς Νίκου Κυπραίου.

    Γεννημένος το 1944 στο Βαθύ Σάμου, ο Νίκος Κυπραίος εγκαταστάθηκε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας το 1972 και πριν από λίγα χρόνια επέστρεψε μόνιμα στην Ελλάδα απ' όπου κατά καιρούς περιοδεύει στον κόσμο εκθέτοντας έργα του.

    Βαθύτατα επηρεασμένος από ρεύματα του 20ού αιώνα, όπως ο σουρεαλισμός και η pop art, εξέφρασε στο πρώιμο έργο του, την απομόνωση και τη μοναξιά της μετανάστευσης.

    Από το 1969, οπότε και εκτέθηκαν για πρώτη φορά έργα του σε ομαδική έκθεση στην Αθήνα, έχει πραγματοποιήσει πολυάριθμες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Αυστραλία, την Ελλάδα, την Αγγλία, τις ΗΠΑ και τη Λευκορωσία. Έχει εκδώσει λευκώματα-βιβλία και έχει λάβει διεθνείς διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένου του πρώτου βραβείου στο διεθνές Plein Air Painting Marc Chagal στο Vitebsk της Λευκορωσίας.

    Έλληνας της διασποράς, διεθνώς αναγνωρισμένος ζωγράφος, ο Νίκος Κυπραίος παραμένει ένας καλλιτέχνης με προσωπική σφραγίδα, που ανάγει με την ίδια ευκολία εικόνες σε σύμβολα, χρώματα σε σημαίνοντα, τεχνικές σε νοήματα.

    Ο ίδιος ο καλλιτέχνης σε μια αφήγησή του στο σαμιακό περιοδικό "Απόπλους" αναφέρει μεταξύ άλλων για τα έργα του:

    "Όταν επιλέγω το θέμα μου, το επιλέγω με κριτήρια καθαρά ανθρωπιστικά. Όλη μου η διαδρομή από τη στιγμή που έφυγα στο εξωτερικό μέχρι σήμερα, οι κύκλοι που έχω κάνει, οι συλλογές που έχω οργανώσει και ολοκληρώσει, έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο. Θυμάμαι η πρώτη μου συλλογή, όταν βρέθηκα στην Αυστραλία, ήτανε για τους μετανάστες. Παρά το γεγονός ότι ήμουνα ένας άνθρωπος λαϊκός, απλός, από μικρό παιδί ακόμα στην Αθήνα, δεν καταλάβαινα τι είναι η μετανάστευση στο βάθος, την είδα εκεί. Ασχολήθηκα με τους μετανάστες. Αυτό με οδήγησε μετά να περάσω σε έναν άλλο κύκλο, τη νοσταλγία. Τη χαμένη αθωότητά μας αλλά και τη νοσταλγία του που έχει ο άνθρωπος που ξεριζώθηκε και πήγε και μεταφυτεύτηκε αλλού. Γι' αυτό πολύ τους πονάω αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται εδώ. Στη συνέχεια πάλι, δεν ξέρω αν τα κατάφερα να το εκφράσω, προσπαθούσα να κάνω μια ζωγραφιά, να μην είναι επιθετική για να μπορεί κανείς να τη χαρεί.»

    Επόμενος σταθμός του Κυπραίου θα είναι η Σιγκαπούρη τον επόμενο χρόνο.

    



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία