 |
|
|  |  |  |  Γλώσσες εναντίον Αλτσχάϊμερ - Τι διαπίστωσαν οι επιστήμονες
Τορόντο
Οι άνθρωποι που από τα παιδικά τους χρόνια μιλάνε τακτικά δύο ή περισσότερες γλώσσες, εμφανίζουν με σημαντική καθυστέρηση, μέχρι και πέντε ετών, τα συμπτώματα της νόσου Αλτσχάιμερ, σύμφωνα με μια νέα καναδική επιστημονική έρευνα.
Η μελέτη, υπό τον νευροεπιστήμονα Φέργκους Κρεκ του Ινστιτούτου Ερευνών Ρότμαν, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό νευρολογίας "Neurology", εξέτασε τις περιπτώσεις 210 ασθενών που μεταξύ των ετών 2007 - 2009 είχαν διάγνωση για πιθανό Αλτσχάιμερ. Η έρευνα διαπίστωσε ότι όσοι μιλούσαν δύο ή περισσότερες γλώσσες επί πολλά χρόνια (ήσαν περίπου οι μισοί), εμφάνισαν καθυστέρηση στην εμφάνιση των συμπτωμάτων της νόσου για μια πενταετία κατά μέσο όρο, σε σχέση με τους άλλους μισούς που μιλούσαν μόνο μια γλώσσα.
Οι ερευνητές διευκρίνισαν ότι οι πολύγλωσσοι δεν προστατεύονται πλήρως από το Αλτσχάιμερ ή από την άνοια, αλλά πάντως φαίνεται να καθυστερούν την εμφάνιση των νευροεκφυλιστικών συμπτωμάτων. Οι εγκέφαλοι των δίγλωσσων ή πολύγλωσσων ανθρώπων δείχνουν επίσης ζημιά από τη νόσο, όμως διαθέτουν μια ικανότητα αναπλήρωσης των βλαβών των εγκεφαλικών κυττάρων τους (νευρώνων), με αποτέλεσμα να "φρενάρουν" για μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα τα συμπτώματα, όπως η απώλεια μνήμης, η νοητική σύγχυση, η δυσκολία στην επίλυση προβλημάτων και σχεδιασμού κ.α.
Όπως δήλωσε η ερευνήτρια Έλεν Μπιάλιστοκ, καθηγήτρια ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της Υόρκης, "αυτά τα ευρήματα είναι σημαντικά ιδίως για τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, όπως ο Καναδάς, όπου η χρήση δύο γλωσσών είναι συνηθισμένη".
Η νέα έρευνα ουσιαστικά επιβεβαιώνει μια ανάλογη έρευνα, με επικεφαλής την Μπιάλιστοκ, που είχε πραγματοποιηθεί το 2007 και είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό νευροψυχολογίας "Neuropsychologia". Η προηγούμενη μελέτη, σε 184 ασθενείς με τις πρώτες ενδείξεις για Αλτσχάιμερ, είχε δείξει ότι όσοι ήσαν δίγλωσσοι ή πολύγλωσσοι, εμφάνιζαν καθυστερημένα τα συμπτώματα, γύρω στα τέσσερα χρόνια κατά μέσο όρο σε σχέση με όσους μιλούσαν μόνο μια γλώσσα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
