|
| | | |
Πρό(σ)κληση σε γονείς και διδάσκοντες
Σωματική άσκηση για καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο
Αμστερνταμ
Τα παιδιά που γυμνάζονται περισσότερο έχουν την τάση να είναι καλύτεροι μαθητές, είτε η άσκηση γίνεται οργανωμένα, είτε απλά με το περπάτημα πηγαίνοντας στο σχολείο, αποφάνθηκε διεθνής μελέτη.
Τα συμπεράσματα της μελέτης, που δημοσιεύτηκαν στην επιθεώρηση Αρχεία Παιδιατρικής & Ιατρικής του Εφήβου, συμπίπτουν με την τάση στα αμερικανικά σχολεία να μειώνουν τις ώρες της γυμναστικής και να επικεντρώνονται στην προετοιμασία για τα ακαδημαϊκά μαθήματα.
Η Αμίκα Σινχ, που συνεισέφερε στη μελέτη, δήλωσε ότι τα αποτελέσματά της δείχνουν πως τα σχολεία θα θέτουν ως προτεραιότητα όχι μόνο την ακαδημαϊκή μελέτη αλλά και τη σωματική άσκηση και ότι το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει στην οικογένεια.
"Μπορεί να είναι το διάλειμμα από μια δραστηριότητα, το να σηκώνεσαι κάθε μισή ώρα μέσα στην τάξη και να κάνεις κάτι", είπε η Σινχ του Πανεπιστημιακού Ιατρικού Κέντρου VU στο ’μστερνταμ.
"Μπορεί να σημαίνει να πηγαίνει το παιδί στο σχολείο με το ποδήλατο...Κάθε είδος σωματικής δραστηριότητας που μπορείς να φανταστείς. Δεν σημαίνει μόνο το συνηθισμένο μάθημα σωματικής αγωγής".
Η Σινχ και οι συνεργάτες της εξέτασαν 14 μελέτες που συνέκριναν τη σωματική δραστηριότητα των παιδιών με τους βαθμούς τους στα μαθηματικά και τη γλώσσα και τους υπέβαλαν σε ασκήσεις μνήμης.
Όταν οι επιστήμονες ρώτησαν τους μαθητές πόσο χρόνο δαπανούσαν αθλούμενοι, διαπίστωσαν ότι εκείνοι με τα υψηλότερα ποσοστά σωματικής δραστηριότητας είχαν και τους καλύτερους βαθμούς.
Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι τα παιδιά, με τη σωματική άσκηση πειθαρχούν περισσότερο και μπορούν να συγκεντρωθούν ευκολότερα ή στο ότι η σωματική άσκηση βελτιώνει την ροή του αίματος προς τον εγκέφαλο και ενισχύει τη διάθεση, έγραψαν οι επιστήμονες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|