 |
|
|  |  |  |  Επιστήμονες υποστηρίζουν πως.... Η ραδιενέργεια κάνει... καλό στην υγεία
Λονδίνο
Η ραδιενέργεια προκαλεί τρόμο στους ανθρώπους, ιδίως μετά την εξαφάνιση της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι από τις ατομικές βόμβες, αλλά και τα κατά καιρούς πυρηνικά ατυχήματα. Όμως ένας βρετανός γιατρός έρχεται τώρα να υποστηρίξει την ανατρεπτική άποψη ότι η ανθρωπότητα σφάλει που έχει υιοθετήσει αυτή τη φοβική στάση, καθώς, σε κατάλληλη δοσολογία, η ραδιενέργεια μπορεί να φέρει όχι καρκίνο και θάνατο, αλλά μακροβιότητα και πιο γρήγορη θεραπεία από τις αρρώστιες.
Ο Δρ Μπομπ Μπέρι, ακτινολόγος στο νοσοκομείο του Λιντς, σε ομιλία του στη Βασιλική Εταιρία Ιατρικής του Λονδίνου, σύμφωνα με τη βρετανική «Ιντιπέντεντ», τόνισε ότι η κοινή γνώμη αντιμετωπίζει την ακτινοβολία της ατομικής ενέργειας ως δολοφόνο, γι? αυτό προσπαθεί να την αποφύγει με κάθε τρόπο. «Είναι ώρα πια να σταματήσουμε να ανησυχούμε και να μάθουμε να αγαπάμε τη ραδιενέργεια», δήλωσε. Φαίνεται μάλιστα πως δεν πιστεύει μόνο αυτός κάτι τέτοιο, αλλά και μερικοί ακόμα επιστήμονες, οι οποίοι επικαλούνται νέα στοιχεία υπέρ αυτής της άποψης.
Ο Μπέρι, που δεν είναι τυχαίος, καθώς υπήρξε εκπρόσωπος του Βασιλικού Κολλεγίου Ακτινολόγων, αλλά και συγγραφέας φυλλαδίων για την προστασία του κοινού από την ατομική ενέργεια, υπογράμμισε ότι είναι ανάγκη να διαχωρίσουν οι άνθρωποι στο μυαλό τους τούς κινδύνους για όλους τους ζώντες οργανισμούς που προκαλεί η ακτινοβολία σε υψηλά επίπεδα, από τα οφέλη που φέρνει η ακτινοβολία σε χαμηλά επίπεδα.
Ο Μπέρι και μερικοί άλλοι ερευνητές αρνούνται ότι η ακτινοβολία είναι γενικά πάντα επικίνδυνη, απλώς αλλά βλάπτει σε μικρότερο βαθμό σε χαμηλότερη ποσότητα. Αντίθετα, επιμένουν ότι σε μικρές ποσότητες είναι ωφέλιμη και μόνο μετά από ένα επίπεδο αρχίζει να γίνεται βλαβερή. Μεταξύ άλλων, όπως υποστηρίζει, οι ακτινολόγοι που περνάνε την επαγγελματική ζωή τους μέσα στην ακτινοβολία, παθαίνουν λιγότερα συχνά καρκίνο και μάλιστα ζουν γενικά περισσότερα χρόνια από γιατρούς άλλων ειδικοτήτων. Η πραγματική δόση που παίρνουν οι ακτινολόγοι είναι ελαφρά μεγαλύτερη από το γενικό πληθυσμό και αυτό φαίνεται να τους ωφελεί, κατά τον βρετανό γιατρό.
Μια αμερικανική μελέτη, εξάλλου, διαπίστωσε ότι οι ναυτικοί που υπηρετούν σε πυρηνοκίνητα πλοία έχουν μικρότερη θνησιμότητα σε σχέση με τους συναδέλφους τους σε συμβατικά πλοία.
Σύμφωνα με τον Μπέρι, υπάρχουν πλέον ικανά επιστημονικά στοιχεία που δείχνουν ότι ενώ οι υψηλές δόσεις ακτινοβολίας καταστρέφουν τα κύτταρα, οι χαμηλές δόσεις ενεργοποιούν το DNA για να επιδιορθώσει τυχόν κυτταρικές βλάβες, πράγμα που βοηθά στην υγεία του οργανισμού μακροπρόθεσμα, γι? αυτό η ραδιενέργεια μπορεί τελικά να χαρίσει περισσότερα χρόνια ζωής. Η χαμηλή ακτινοβολία επίσης πιστεύεται ότι μειώνει τον αριθμό των ελεύθερων ριζών στα κύτταρα, ουσιών που κάνουν ζημιά στο DNA. Επιπλέον, φαίνεται πως διευκολύνει την απόπτωση, δηλαδή την αυτό-καταστροφή των κυττάρων, πριν γίνουν καρκινικά.
Ένας πρωτοπόρος υπέρ αυτής της αιρετικής άποψης ήταν ο καθηγητής Τζον Κάμερον του πανεπιστημίου της Φλόριντα, ο οποίος το 2005 (λίγο πριν πεθάνει) δημοσίευσε σχετική εργασία στο βρετανικό περιοδικό ακτινολογίας ?British Journal of Radiology?.
Μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι κάθε μέρα δισεκατομμύρια κύτταρά μας βομβαρδίζονται από τη φυσική ραδιενέργεια, παρόλα αυτά ο καρκίνος παραμένει μια ασθένεια κυρίως για ηλικιωμένους. Έτσι, υποστήριξε ότι η ραδιενέργεια σε χαμηλή δόση βοηθά την υγεία παρά την βλάπτει. Ο Κάμερον μάλιστα τόλμησε να ζητήσει να γίνει η πρώτη κλινική δοκιμή σε ανθρώπους με την χρήση χαμηλής ραδιενέργειας, με τη συμμετοχή εθελοντών συνταξιούχων. Προς το παρόν δεν έχουν βρεθεί εθελοντές, ούτε έχει δοθεί έγκριση από τις αρμόδιες Αρχές.
Σήμερα, η μεγαλύτερη πηγή (γύρω στο 50% της συνολικής) έκθεσης των ανθρώπων σε ατομική ακτινοβολία προέρχεται από τις ιατρικές εξετάσεις με ακτίνες-Χ και τομογραφίες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
