Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




αλματώδης η αύξηση των πασχόντων από Χρόνια Νεφρική Νόσο

''Δωρίζουμε νεφρούς, κερδίζουμε ζωή''



Αθήνα

   «Δωρίζουμε νεφρούς- κερδίζουμε ζωή». Αυτό είναι το βασικό σύνθημα
της ενημερωτικής εκστρατείας της Ελληνικής Νεφρολογικής Εταιρείας, στο
πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Νεφρού.

«Η δωρεά νεφρού είναι η ύψιστη μορφή εθελοντικής προσφοράς και
αλτρουισμού» ανέφερε, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, ο πρόεδρος
της Ελληνικής Νεφρολογικής Εταιρείας, Χρήστος Ιατρού, υπογραμμίζοντας
ότι, παγκοσμίως, χιλιάδες πάσχοντες από Χρόνια Νεφρική Νόσο, τελικού
σταδίου, πεθαίνουν, κάθε χρόνο, πριν υποβληθούν σε μεταμόσχευση, λόγω
έλλειψης μοσχευμάτων νεφρού.

Την ίδια στιγμή, δεκάδες χιλιάδες μοσχεύματα νεφρού χάνονται μαζί
με αποθανόντες συνανθρώπους μας, πιθανούς δότες, ίσως γιατί οι ίδιοι
δεν γνώριζαν πως μπορούσαν να προσφέρουν ζωή και μετά θάνατον.

Η χώρα μας, ακόμα και σήμερα, βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις
στην Ευρώπη όσον αφορά τη δωρεά οργάνων από μη ζώντες δότες, παρά τον
ικανοποιητικό ρυθμό αύξησης τα τελευταία χρόνια, επισήμανε ο κ.
Ιατρού. Μάλιστα, το 2011, από τους 1000 πάσχοντες με Χρόνια Νεφρική
Νόσο, τελικού σταδίου, που περίμεναν για μεταμόσχευση, μόνο οι 177
μεταμοσχεύθηκαν. Οι 137 από αυτούς, πήραν νεφρικό μόσχευμα από μη
ζώντες δότες και οι υπόλοιποι 40, πήραν μόσχευμα από ζώντα δότη.

Ο μέσος αριθμός των δοτών ανά εκατομμύριο πληθυσμού στην Ελλάδα
ήταν, τη δεκαετία 2001- 2011, τρεις φορές μικρότερος, συγκριτικά με
τον μέσο όρο στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

«Η πιθανότητα να βρεθούμε στην ανάγκη μεταμόσχευσης, κάποια στιγμή
της ζωής μας, φαίνεται να είναι μεγαλύτερη από τη διάθεση για δωρεά
νεφρικών μοσχευμάτων μετά θάνατον» ανέφερε ο αντιπρόεδρος της
Ελληνικής Νεφρολογικής Εταιρείας, Πλουμής Πασσαδάκης.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, παρατηρείται, την τελευταία
εικοσαετία, αλματώδης αύξηση των πασχόντων από Χρόνια Νεφρική Νόσο.
Μελέτες, που προέρχονται από τις ΗΠΑ αλλά και την Ευρώπη, παρέχουν
ενδείξεις ότι περίπου το 10% του πληθυσμού των κρατών πάσχει από
Χρόνια Νεφρική Νόσο. Αυτό σημαίνει ότι περίπου ένα εκατομμύριο Έλληνες
έχουν πρόβλημα με τους νεφρούς και μάλιστα στο 10% από αυτούς (δηλ. σε
100.000) το νεφρικό πρόβλημα είναι αρκετά σοβαρό. Ποσοστό 10% των
τελευταίων, δηλαδή περίπου 10.000, βρίσκονται στο τελικό στάδιο και
για να επιβιώσουν πρέπει να υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση ή περιτοναϊκή
κάθαρση.

Δυστυχώς, κατέληξε ο κ. Ιατρού, λόγω της έλλειψης δωρητών νεφρών,
ένα μικρό μόνο ποσοστό των ανθρώπων σε τελικό στάδιο Χρόνιας Νεφρικής
Νόσου- από τη λίστα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων-
υποβάλλονται σε μεταμόσχευση.
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία