Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Το τζόκινγκ προσθέτει μέχρι και έξι χρόνια ζωής!



Κοπεγχάγη

Το τακτικό τζόκινγκ μπορεί να προσθέσει μέχρι έξι χρόνια ζωής στη ζωή
τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών, σύμφωνα με μία νέα δανική
επιστημονική έρευνα, που δείχνει ότι ακόμα και μόλις μία ώρα την
εβδομάδα τζόκινγκ, μπορεί να αυξήσει το προσδόκιμο ζωής.
Οι ερευνητές,με επικεφαλής τον καρδιολόγο Πέτερ Σνορ του πανεπιστημιακού
νοσοκομείου Μπίσπεμπεργκ της Κοπεγχάγης, που παρουσίασαν τα ευρήματά
τους στο ευρωπαϊκό καρδιολογικό συνέδριο "EuroPRevent2012" στο
Δουβλίνο, τόνισαν ότι η έρευνά τους δίνει μία οριστική και
κατηγορηματική θετική απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο το τζόκινγκ κάνει
καλό στην υγεία.

Μπορούμε πλέον να δηλώσουμε με βεβαιότητα ότι: «Το τακτικό τζόκινγκ
αυξάνει τη διάρκεια της ζωής. Τα καλά νέα μάλιστα είναι ότι δεν
χρειάζεται κανείς να κάνει πολύ τζόκινγκ, για να έχει ωφέλεια», δήλωσε
ο Σνορ.

Οι ερευνητές συνέκριναν τη θνησιμότητα όσων έκαναν τζόκινγκ και όσων
δεν έκαναν, σε ένα δείγμα πληθυσμού 20.000 ατόμων ηλικίας 20 έως 93
ετών, από τους οποίους 1.116 άνδρες και 762 γυναίκες έκαναν τζόκινγκ,
αρχής γενομένης από το 1976. Οι επιστήμονες συσχέτισαν την υγεία των
συμμετεχόντων με το αν έκαναν τζόκινγκ και πόσο συχνά. Στη διάρκεια
της επόμενης 35ετίας, πέθαναν 10.158 άτομα που δεν έκαναν τζόκινγκ και
122 που έκαναν.

Οι Δανοί ερευνητές, έβγαλαν το συμπέρασμα ότι το συχνό τζόκινγκ
μειώνει σε ποσοστό 44% κατά μέσο όρο τον κίνδυνο θανάτου και για τα
δύο φύλα. Οι άνδρες που κάνουν τζόκινγκ, μπορούν να επεκτείνουν τη ζωή
τους κατά 6,2 χρόνια, ενώ οι γυναίκες κατά 5,6. Πιο ευεργετικό
φαίνεται να είναι το τζόκινγκ που γίνεται με αργό έως μέτριο ρυθμό για
μία έως δυόμιση ώρες συνολικά την εβδομάδα (μισή ώρα έως τρία τέταρτα
κάθε φορά).

Ο «τζόγκερ», όπως είπαν οι ερευνητές, πρέπει να αισθάνεται ότι
λαχανιάζει ελαφρά, αλλά όχι πολύ. «Η σχέση μοιάζει με αυτή της δόσης
του αλκοόλ. Η θνησιμότητα είναι χαμηλότερη στους ανθρώπους που κάνουν
ήπιο τζόκινγκ από ό, τι σε όσους δεν κάνουν καθόλου ή όσους κάνουν
υπερβολικά πολύ», τόνισε ο Σνορ.

Το τζόκινγκ, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι ωφέλιμο, επειδή,
μεταξύ άλλων, αυξάνει την πρόσληψη οξυγόνου από τον οργανισμό,
ανεβάζει την «καλή» χοληστερόλη και μειώνει τα τριγλυκερίδια, ρίχνει
την πίεση του αίματος, εμποδίζει την παχυσαρκία, βελτιώνει τη
λειτουργία της καρδιάς και την πυκνότητα των οστών, ευνοεί την καλή
λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, ενώ επιδρά θετικά και στην
ψυχολογία του ατόμου (και επειδή ο αθλούμενος, καθώς τρέχει αργά,
μπορεί να έχει κοινωνικές επαφές με τους γύρω του).

Το τζόκινγκ άρχισε να γίνεται δημοφιλές στη δεκαετία του ΄70, όταν
μερικοί μεσήλικες άνδρες άρχισαν να τρέχουν στους δρόμους και στα
πάρκα των πόλεων για να μειώσουν τον κίνδυνο εμφράγματος ή
εγκεφαλικού. Από τότε -και ειδικά αφότου λίγοι ηλικιωμένοι πέθαναν στη
διάρκεια της άσκησης- υπήρχε μία χρόνια επιστημονική διαμάχη σε ποιό
βαθμό το τζόκινγκ ως μέθοδος άσκησης είναι τελικά ωφέλιμο ή όχι για
τους ανθρώπους κάποιας ηλικίας;

Η ίδια δανική ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής τον καρδιολόγο Πέτερ
Σνορ, πέρυσι παρουσίασε μία άλλη έρευνα, σύμφωνα με την οποία το
ποδήλατο αυξάνει τη διάρκεια ζωής έως πέντε χρόνια. Η διαφορά όμως με
το τζόκινγκ είναι ότι ενώ σε αυτό το μεγαλύτερο όφελος έχουν όσοι
κάνουν μέτριας έντασης άσκηση, στο ποδήλατο ωφελούνται περισσότερο,
όσοι κάνουν την πιο εντατική άσκηση.
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία