 |
|
|  |  |  |  Διαβάστε πως
Ένα... ποντιακό μουστάκι σώζει ζωές !
Καμπέρα
Πόσο αξίζει ένα ?ποντιακό μουστάκι; Τουλάχιστον 30 χιλιάδες δολάρια αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι σώζει ζωές.
Το μουστάκι του ομογενή Γιάννη Ευκαρπίδη από την Καμπέρα, που τυγχάνει και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων Αυστραλίας, απέφερε 30 χιλιάδες δολάρια, σε μια προσπάθεια που στόχο έχει την καταπολέμηση του καρκίνου του προστάτη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: κάθε χρόνο στην Αυστραλία, κατά τη διάρκεια του Νοεμβρίου, χιλιάδες άνδρες της χώρας-- με στόχο την συλλογή χρημάτων για το ?Movember Foundation?,που χρηματοδοτεί ερευνητικά προγράμματα για την καταπολέμηση του καρκίνου του προστάτη αλλά και της αντιμετώπισης της κατάθλιψης στον ανδρικό πληθυσμό της χώρας-- ?καλλιεργούν? μουστάκια και φέτος σε αυτή την προσπάθεια έλαβαν μέρος πολλοί ομογενείς.
Για τον Γιάννη Ευκαρπίδη φέτος ήταν η τέταρτη χρονιά που συμμετείχε και όπως δήλωσε κάθε χρονιά έσπαγε και ένα νέο ρεκόρ.
Την πρώτη φορά που έλαβε μέρος ο Γιάννης και η παρέα του κατάφεραν να μαζέψουν περίπου $10.000, τερματίζοντας σε παναυστραλιανό επίπεδο στην 12η θέση, τη δεύτερη χρονιά συμμετοχής του το ποσό αυξήθηκε στις $13.000 περίπου και η θέση που έλαβε αυτός και η ομάδα του ήταν η 8η σε ολόκληρη την Αυστραλία. Η οικονομική κρίση εκτός όλων των άλλων χτύπησε και τον θεσμό «Movember»πέρυσι αλλά ο Γιάννης κατάφερε να αποφέρει στον θεσμό περίπου $11.000 Φέτος όμως νοιώθει περήφανος που μερικές τρίχες και πολύ προσπάθεια απέφεραν πολύ καλά αποτελέσματα και τερμάτισε στην 4η θέση.
Ο Ευκαρπίδης δεν είναι ο μόνος ομογενής που ?τρέφει μουστάκι για ένα μήνα με στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων.Οι ομογενείς είναι πολλοί και όλοι μαζί φέτος συγκέντρωσαν πολλές δεκάδες χιλιάδες δολάρια.Α νάμεσά τους ο Κρίστιαν Γεωργίου (15.000), ο Κυριάκος Γολουζίδης (10.000).
Ο θεσμός «Movember» ,όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται αυτή η φιλανθρωπική εκστρατεία ,ξεκίνησε πριν από κάμποσα χρόνια στην Αυστραλία με μία παρέα 30 φίλων και με στόχο την αφύπνιση της κοινής γνώμης σε θέματα υγείας που αφορούν τον ανδρικό πληθυσμό. Από τότε μέχρι σήμερα ο θεσμός προσελκύει πάνω από 120.000 άνδρες ετησίως που συμμετέχουν αφήνοντας μουστάκι κατά τον μήνα Νοέμβριο για να μαζέψουν χρήματα. Πέρυσι πάνω από 128.000 Αυστραλοί συμμετείχαν στο στην φιλανθρωπική εκστρατεία του... μουστακιού μαζεύοντας $21 εκατ. Να υπενθυμίσουμε ότι κάθε χρόνο 3.300 άνδρες χάνουν τη ζωή τους από καρκίνο του προστάτη ενώ σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία ο ένας στους έξι ενήλικες άνδρες θα περάσει από τον σκοτεινό κόσμο της κατάθλιψης κάποια στιγμή στη ζωή του. Ο Γιάννης Ευκαρπίδης όχι μόνο ?έθρεψε? μουστάκι (μόνο κατά το μήνα Νοέμβριο) αλλά έλαβε μέρος και σε πολλές εκδηλώσεις (όπως και χιλιάδες άλλοι Αυστραλοί) προκειμένου να ενημερώσει την κοινή γνώμη για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης και του καρκίνου του προστάτη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
