Σε κατάσταση απελπισίας έχουν οδηγηθεί λόγω των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης στον τομέα της υγείας οι χρόνια πάσχοντες, οι οποίοι έχουν φτάσει σε σημείο να... θέλουν να πεθάνουν. Η υποβάθμιση της περίθαλψης, οι ελλείψεις στα νοσοκομεία και η άρνηση των φαρμακοποιών να χορηγούν φάρμακα στους ασφαλισμένους λόγω των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων δυσχεραίνουν την κατάσταση των χρονίως πασχόντων.

«Θέλω να πεθάνω ανθρώπινα, εκεί που κάθομαι» λέει Μιχάλης Τσακατσώνης ο οποίος εκτός από καρκίνο έχει προσβληθεί και από διαβήτη και καρδιακή ανεπάρκεια. ’νεργος και χωρίς τη δυνατότητα να πάρει σύνταξη γιατί του λείπουν 99 ένσημα, ο Μιχάλης Τσακατσώνης, δεν μπορεί ούτε τα φάρμακά του να πάρει ούτε καν να ανασάνει καθώς η ΔΕΗ του έχει κόψει το ρεύμα το οποίο είναι απαραίτητο για τη λειτουργία της αναπνευστικής συσκευής που πρέπει να χρησιμοποιεί.

Ο Παναγιώτης Παπαστολάκος που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας σταμάτησε να παίρνει τα φάρμακά του γιατί δεν μπορούσε όχι μόνον να αντέξει την ταλαιπωρία που έπρεπε να υποστεί για να τα προμηθευτεί αλλά και γιατί δεν είχε τα χρήματα για να πληρώσει.

«Τα βασικά φάρμακά μας κοστίζουν μέχρι 1000 ευρώ το μήνα, χώρια τα άλλα φάρμακα που τα παίρναμε δωρεάν. Τώρα αρχίζεις έναν μαραθώνιο να προμηθευτείς ένα κουτί φάρμακα και μόλις τα βρεις αρχίζει η αγωνία αν θα μπορέσεις να εξασφαλίσεις το επόμενο κουτί» είπε στη διάρκεια συνέντευξης τύπου με θέμα «Η βαρβαρότητα της οικονομικής κρίσης και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής» η Γενική Γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας για την Σκλήρυνση κατά Πλάκας Δήμητρα Κοντογιάννη και πρόσθεσε: «Το χειρότερο είναι ότι δεν πεθαίνεις αλλά χειροτερεύεις καθημερινά και προκύπτουν συνέχεια νέα προβλήματα υγείας».

«Είμαστε σε επίπεδο αφρικανικής χώρας, αναγκαζόμαστε να δανείζουμε φάρμακα ο ένας στον άλλο, αφού τα φάρμακά μας κοστίζουν 800-900 ευρώ το μήνα. Το πρόβλημα θα πάρει μήνες να λυθεί και μέχρι τότε δεν θα αποφύγουμε θύματα», λέει ο εκπρόσωπος του Συλλόγου Νεφροπαθών Βορείου Ελλάδος, Χρήστος Καραγκιόζης. «Δεν υπάρχουν φίλτρα για τον τεχνητό νεφρό. Αυτό σημαίνει ότι θα πεθάνουν άνθρωποι. Από την άλλη είναι η παράνοια των φαρμακοποιών που αρνούνται να δώσουν φάρμακα. Προτείναμε στο Φαρμακευτικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης να οριστούν 16-20 φαρμακεία τα οποία να χορηγούν φάρμακα με πίστωση στους νεφροπαθείς. Θα μπορούσαν ακόμη ο ΕΦΕΤ, ο ΕΟΦ, ο ΕΟΠΥΥ να κάνουν κεντρικές εισαγωγές των φαρμάκων για τις χρόνιες παθήσεις, τα οποία στη συνέχεια να διανέμουν. Έτσι θα μειωθεί το κόστος κατά 60%» πρόσθεσε ο κ Καραγκιόζης. Παράλληλα κατήγγειλε ότι στο Ιπποκράτειο χορηγούνται γενόσημα στους άπορους μεταμοσχευμένους ενώ στους ασφαλισμένους χορηγούνται πρωτότυπα φάρμακα. «Τα πρωτότυπα έχουν εύρος 90-110 ενώ το εύρος των γενόσημων κυμαίνεται μεταξύ 80-120 πράγμα που σημαίνει ότι ο νεφροπαθής που θα τα πάρει μπορεί να χάσει το νεφρό ή να απορρίψει το μόσχευμα ο μεταμοσχευμένος ή ακόμη να χάσει τη ζωή του» εξηγεί ο κ Καραγκιόζης.

«Το εμπάργκο των φαρμακοποιών στα ασφαλιστικά ταμεία μας δυσκολεύει τη ζωή. Αναγκαζόμαστε να ανταλλάσουμε φάρμακα. Από την άλλη στο ΑΧΕΠΑ και στο Ιπποκράτειο δεν υπάρχουν αντιδραστήρια. Οργανώσαμε αιμοδοσία και στο Ιπποκράτειο δεν υπήρχαν ασκοί για το αίμα. Φτάσαμε σε σημείο να χάνουμε αιμοδότες» λέει ο εκπρόσωπος του Συλλόγου Γονέων Παιδιών και Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία Νομού Θεσσαλονίκης Γιώργος Σβαρνάς.

Ανάλογο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και τα άτομα που πάσχουν από νεανικό διαβήτη. Όπως αναφέρει η εκπρόσωπος της Ένωσης Διαβητικών Παιδιών και Εφήβων Βορείου Ελλάδος, Πηνελόπη Κωνσταντούδη, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη για τους νέους άνω των 25 ετών που δεν καλύπτονται πλέον από την ασφάλεια των γονέων τους.

Ακόμα, η εκπρόσωπος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Μακεδονίας-Θράκης, Περσεφόνη Μήττα είπε: «Τα φάρμακα είναι πανάκριβα, κοστίζουν από 200 έως 4000 ευρώ. Όταν δεν υπάρχουν κινδυνεύει η ζωή μας. Λένε ότι χρωστάνε οι εταιρείες. Δεν θα μπω σε αυτό το παιχνίδι, δε με νοιάζει ποιος φταίει, να τον βρούνε». Παράλληλα τόνισε ότι κανένας πολιτικός δεν συγκινήθηκε με τα προβλήματα των καρκινοπαθών ούτε και σκέφτηκε να δώσει ένα μισθό για τους καρκινοπαθείς, πράγμα που έκαναν ένας Έλληνας της Γερμανίας, αλλά και ένας Έλληνας από την Αμερικής που προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει.