Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Δεν ξεχνάμε
------------------

«Η ηχώ της καμπάνας του Πόντου» 



Θεσσαλονίκη

Όταν ήταν μικρός άκουγε τη γιαγιά του να τον συμβουλεύει, με περισσή τρυφερότητα, να μην ντρέπεται και να είναι περήφανος για την καταγωγή του. «Πούλιμ, ξάει μ΄εντρέπεσε. Πόντιοι είμες, όταν τρανίτς και μαθάντς την ιστορία εμουν θα είσαι περήφανος για τεσόν την ράτσαν» τού έλεγε, όταν αυτός επέμενε να μην μιλούν ποντιακά δημόσια, γιατί οι υπόλοιποι τους κοιτούσαν περίεργα.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Στέφανος Τανιμανίδης, όχι μόνο δεν ξέχασε αυτή τη συμβουλή, αλλά φρόντισε να μάθει την ιστορία της «ράτσας» του, όπως χαρακτηριστικά έλεγε η γιαγιά του, και να πρωτοστατήσει στην υπόθεση της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων, αλλά και σε μία σειρά από άλλα ζητήματα που έχουν σχέση με τον ποντιακό ελληνισμό.

Επίτιμος πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων (Π.Ο.Π.Σ.), σήμερα, ο Στέφανος Τανιμανίδης αποφάσισε να «κλείσει» στις σελίδες ενός βιβλίου τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι Πόντιοι πρόσφυγες , τον σκληρό αγώνα που έδωσαν για επιβίωση, αλλά και τις εργώδεις προσπάθειες για την αποκατάσταση και επαναλειτουργία ενός μνημείου-συμβόλου για τον απανταχού ποντιακό ελληνισμό, της Μονής της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα.

Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την επαναλειτουργία της Παναγίας Σουμελά, ο Στέφανος Τανιμανίδης, αφιερώνει αρκετές από τις 480 σελίδες του βιβλίου του «Η ηχώ της καμπάνας του Πόντου» (εκδ. Δίαυλος), στη σημαντική συμβολή του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου για την παραχώρηση της σχετικής άδειας επαναλειτουργίας της ιστορικής Μονής, το 2009, ύστερα από 88 χρόνια «σιωπής».

Ο επίτιμος πρόεδρος της Π.Ο.Π.Σ. ταξιδεύει, επίσης, στον Πόντο, την ιστορική πατρίδα των συμπατριωτών του, αλλά και την εύανδρη Ίμερα, τόπο καταγωγής των προγόνων του και μέσα από μία σειρά διηγήσεις και ανέκδοτες ιστορίες ανθρώπων της πρώτης γενιάς, ξετυλίγει την επίπονη διαδρομή που ακολούθησαν ως την εγκατάστασή τους στη μητροπολιτική Ελλάδα.

Μέσα από το βιβλίο του, το οποίο «ντύνει» με 400 φωτογραφίες- άλλες παλαιότερες και άλλες σύγχρονες- ο Στέφανος Τανιμανίδης περιδιαβαίνει τον Πόντο, την τρισχιλιόχρονη ιστορία του οποίου, όπως γλαφυρά αναφέρει στην εισαγωγή, γράφουν «μύθοι, ιστορίες, παραδόσεις, ήθη, έθιμα, κορυφαίες δημιουργικές περίοδοι ειρηνικής πολιτιστικής παρουσίας, αλλά και ανείπωτες δυσκολίες και πόλεμοι».




 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία