Η συγγραφέας εξιστορεί, με ύφος πεζογραφήματος, πώς ένας χαμηλόβαθμος πράκτορας της KGB εξελίχθηκε σε Πρόεδρο της Ρωσίας. Ανεξαρτήτως του αν αποδέχεται κανείς την οπτική της δημοσιογράφου, το βιβλίο είναι ελκυστικό. Περιέχει άγνωστα στοιχεία για τα παιδικά χρόνια αυτού του ηγέτη πυρηνικής υπερδύναμης, ο οποίος, από μικρός, είχε τη φήμη έντιμου ανθρώπου, αλλά και «νταή».

Κατ΄αρχάς, διηγείται ποιος τον προώθησε προς αυτό το μεγάλο αξίωμα. Ήταν ο μεγαλοεπιχειρηματίας της μετακομμουνιστής Ρωσίας, Μπερεζόφσκι, πολιτικός φίλος του Προέδρου Γιέλτσιν, ο οποίος έπνεε τα λοίσθια, λόγω προβλημάτων καρδιάς και… αλκοόλ. Ψάχνοντας απεγνωσμένα για διάδοχο του νέου συστήματος εξουσίας και πλούτου, ο Μπερεζόφσκι τον πρότεινε για την πρωθυπουργία, γιατί ήταν ο μόνος από τους κρατικούς αξιωματούχους του δήμου, ως αναπληρωτής δήμαρχος Αγίας Πετρούπολης, που δεν λαδωνόταν!

«Και αυτό» εξομολογείται ο μεγαλοεπιχειρηματίας στη δημοσιογράφο «μου έκανε μεγάλη εντύπωση». Διότι, προσπαθώντας να επεκτείνει στο Λένινγκραντ την επιχείρηση αυτοκινήτων το 1990, ο Μπερεζόφσκι είχε λαδώσει τους πάντες. Στις 9 Αυγούστου του 1999, ο Γιέλτσιν διόρισε πρωθυπουργό της Ρωσίας τον Πούτιν, ο οποίος είχε αναδειχθεί επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας της Ρωσίας, ερχόμενος, μετά, σε σύγκρουση με τους ολιγάρχες- καναλάρχες, μεταξύ των οποίων ήταν και ο μέντοράς του, Μπερεζόφσκι.

Αμέσως, το στιλ διακυβέρνησης άλλαξε. Η αδυναμία άσκησης εξουσίας αντικαταστάθηκε από μια πυγμή, η οποία συγκινούσε τον ρώσικο λαό, που τις νύχτες δεν κοιμόταν, καθώς η μία πολυκατοικία μετά την άλλη ανατιναζόταν από Τσετσένους τρομοκράτες, σε αντίποινα των ωμοτήτων του ρώσικου στρατού στην αποσχισθείσα χώρα τους. Ο Πούτιν δεν υποσχόταν να οδηγήσει τους τρομοκράτες στη Δικαιοσύνη, ούτε εξέφραζε συμπόνια για τα θύματα των εκρήξεων. «Όπου τους βρούμε, θα τους αφανίσουμε. Ακόμη και στην τουαλέτα θα τους εξοντώσουμε», έλεγε ο Πούτιν.

Η συγγραφέας εντοπίζει την «καταγωγή» αυτού του στιλ, στα μαθητικά του χρόνια. Ο Πούτιν, μοναχογιός, με πατέρα, ανάπηρο του πολέμου κατά των Γερμανών και μητέρα, που είχε βρεθεί κοντά στο θάνατο από πείνα, μεγάλωσε στο Λένινγκραντ, σε ένα μικρό διαμέρισμα με κοινή κουζίνα και κοινή αυτοσχέδια τουαλέτα. Ο πατέρας του δούλευε ειδικευμένος εργάτης σε εργοστάσιο βαγονιών και η μητέρα του νυχτοφύλακας, καθαρίστρια και φορτοεκφορτώτρια. Στον γιο τους, όμως, έδιναν τα πάντα. Ήταν ο μόνος στο σχολείο, που φορούσε ακριβό ρολόι. Οι συμμαθητές του διηγήθηκαν- με την προτροπή του, όταν γράφτηκε μια προεκλογική βιογραφία- αναρίθμητες περιπτώσεις που ο καβγατζής μαθητής έριχνε ξύλο σε συμμαθητές και μη. Με αποτέλεσμα, να μην τον βάλουν στην κομματική οργάνωση των πιονιέρων: «Δεν ήμουν πιονέρος, ήμουν … χούλιγκαν» εξομολογήθηκε σε βιογράφο του, το 2000. Και όταν εκείνος έσπευσε να του πει «μήπως τα παραλέτε;», εκείνος απάντησε: «Προσπαθείτε να με… προσβάλετε. Ήμουν πραγματικός νταής!».

Όμως , μεγαλώνοντας, στρώθηκε στο διάβασμα και εξελέγη πρόεδρος της τάξης. Αλλά οι καβγάδες συνεχίστηκαν. «Δεν άφηνε ατιμώρητους αυτούς που τον πρόσβαλαν» είπαν συμμαθητές του.

Ακολουθούν και άλλες αθέατες πτυχές στην πορεία του: τελείωσε το πανεπιστήμιο, έκανε προπονήσεις τζούντο, ήταν ο μόνος φοιτητής που είχε δικό του αυτοκίνητο, που το είχαν κερδίσει οι γονείς του σε λοταρία, δούλευε τα καλοκαίρια σε εργοτάξια οικοδομών, μπήκε στην KGB, με προσόν το ότι έπιανε γρήγορα επαφή με τους ανθρώπους, παράτησε στην εκκλησία τη μέλλουσα γυναίκα του και παντρεύτηκε μια αεροσυνοδό, με την οποία απέκτησε δύο κόρες. Δούλεψε στη Δρέσδη, στην Ανατολική Γερμανία και η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν να στρατολογήσει έναν Κολομβιανό φοιτητή, που τον έφερε σε επαφή με ένα κολομβιανής καταγωγής λοχία του αμερικανικού στρατού.

Ως που, οι σεισμικές αλλαγές επί Μιχαήλ Γκορμπατσόφ τον μετέθεσαν στο Λένινγκραντ. Επέστρεψε οικογενειακώς, κουβαλώντας ένα πλυντήριο που τους είχαν δωρίσει οι γείτονές τους, στη Δρέσδη, ζώντας με το αίσθημα μιας προδοσίας σε μια πόλη που έπρεπε να μπει στην ουρά για να ψωνίσει ακόμη και τα χρειώδη.

Η συγγραφέας περιγράφει, στη συνέχεια, πώς, μέσα σε λίγα χρόνια, «φίμωσε» κάθε αντίθετη φωνή, ασκώντας έλεγχο σε μέσα ενημέρωσης και σε επιχειρήσεις των νέων κεφαλαιοκρατών, ισχυριζόμενη ότι ο Πούτιν εγκαθίδρυσε «μια απόλυτη εξουσία».

Ένα βιβλίο που, αναγκαστικά, θα συμπληρωθεί…