 |
|
|  |  |  |  Ο «θρύλος» της Φενέρμπαχτσε
Στην Πόλη νοσηλεύεται ο Λευτέρης -«Λεφτέρ»- Αντωνιάδης
Κωνσταντινούπολη
Ο Λευτέρης Αντωνιάδης «έγραψε ιστορία» με τη φανέλα της Φενέρμπαχτσε και η τουρκική ομάδα, παρά τις δεκαετίες που έχουν περάσει από την τελευταία φορά που πάτησε το χορτάρι του γηπέδου ως ποδοσφαιριστής, δεν τον ξεχνά ποτέ.
Τελευταία απόδειξη της μεγάλης αγάπης και εκτίμησης που τρέφει η Φενέρμπαχτσε για τον Λευτέρη Αντωνιάδη (Lefter K???kandonyadis, όπως τον αποκαλούν οι Τούρκοι) είναι το γεγονός ότι με εντολή του προέδρου της ομάδας, Αζίζ Γιλντιρίμ, ιδιωτικό αεροσκάφος πέταξε από την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα προκειμένου να τον μεταφέρει από τον "Ευαγγελισμό", όπου νοσηλευόταν.
Όπως αναφέρει σε σχετικό δημοσίευμά της η τουρκική εφημερίδα «Γενί Σαφάκ», ο Λευτέρης Αντωνιάδης ή ordinaryus, δηλαδή προφέσορας, όπως τον αποκαλούσαν τον καιρό που μεσουρανούσε στα γήπεδα, μεταφέρθηκε από την Αθήνα στην Κωνσταντινούπολη, όπου πρόκειται να συνεχίσει τη θεραπεία του στο νοσοκομείο "Memorial".
Ο 85χρονος, σήμερα, Λευτέρης Αντωνιάδης, ο οποίος βρισκόταν για διακοπές στην Αθήνα, λόγω προβλημάτων με την καρδιά του μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου και νοσηλευόταν έως τη διακομιδή του στην Κωνσταντινούπολη.
Ο Λευτέρης Αντωνιάδης γεννήθηκε το 1925, στην Κωνσταντινούπολη, από πατέρα Έλληνα και μητέρα Τουρκάλα και είχε άλλα δέκα αδέρφια. Aρχισε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Ταξίμσπορ, μια συνοικιακή ομάδα της Κωνσταντινούπολης και το 1947 πήρε μεταγραφή στη Φενέρμπαχτσε, όπου «ξεδίπλωσε» το μεγάλο ποδοσφαιρικό του ταλέντο. Το 1951 πήρε μεταγραφή στην ιταλική Φιορεντίνα και την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στη γαλλική Νις. Επέστρεψε στη Φενέρμπαχτσε, με την οποία κατέκτησε τίτλους και διακρίσεις και έγραψε το όνομά του με «χρυσά γράμματα» στο πάνθεον των θρύλων του τουρκικού ποδοσφαίρου. Το 1964 πήρε μεταγραφή στην ΑΕΚ, σε ηλικία ήδη 39 ετών, αλλά ένας τραυματισμός, έπειτα από πέντε μόνο αγώνες, τον ανάγκασε να τερματίσει την καριέρα του. Συμμετείχε στην ομάδα της Εθνικής Τουρκίας, που είχε καταφέρει να νικήσει, σε φιλικό αγώνα, το 1956, τη θρυλική ουγγρική ομάδα του Φέρεντς Πούσκας, με σκορ 3-1, σκοράροντας μάλιστα δύο γκολ.
Στην Πρίγκηπο, όπου ζει, ένας δρόμος φέρει το όνομά του, όπως και στην Κωνσταντινούπολη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
