Το να βαδίζεις <<στην κόψη του νήματος>> ή αλλιώς <<σε τεντωμένο
σκοινί>> είναι για την πλειοψηφία των ανθρώπων μία επικίνδυνη επιλογή
που θα απέρριπταν με τρόμο. Για κάποιους άλλους, ωστόσο, το στέρεο
έδαφος κάτω από τα πόδια τους φέρνει πλήξη και η αιώρηση πάνω σε μία
λεπτή γραμμή είναι η καθημερινότητά τους, μία συνειδητή επιλογή, που
τους φέρνει αντιμέτωπους με το κενό γύρω τους.

Για τον Ισπανό Αλεξάντερ Γουέιμπελ, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα
παγκοσμίως στην ακροβασία, το να καταρρίπτει συνεχώς τους νόμους της
φύσης είναι μία διαδικασία συνηθισμένη, καθώς τις περισσότερες ώρες
της μέρας ισορροπεί στον αέρα- και όχι μόνο... Μπορεί, ταυτόχρονα, να
παίζει το αγαπημένο του βιολί, να χορεύει, να ταλαντεύεται σαν
εκκρεμές και ν' αλλάζει ύψη με μία κίνηση ή γενικότερα να κάνει ό,τι
βάλει ο νους του. Μάλιστα, αποφάσισε ν' αυξήσει τον βαθμό δυσκολίας
και να κινείται πλέον σε χαλαρά σκοινιά, που απαιτούν -μεταξύ άλλων
-πολύ περισσότερη δύναμη.

<<Στο τεντωμένο σκοινί είναι σαν να περπατάς στο έδαφος και απλά να
ισορροπείς με όλο σου το σώμα. Η τεχνική των πολλών χαλαρών σκοινιών
(που είναι σαν καμάρες) απαιτεί πολύ μεγαλύτερη προσοχή, ισορροπία και
δύναμη, ώστε να μπορείς να κρατάς τα σκοινιά πάντα κάτω από τα πόδια
σου, και ταυτόχρονα, να μπορείς να κουνιέσαι.

Ο Αλεξάντερ Γουέιμπελ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μαδρίτη και από
πολύ μικρή ηλικία έμαθε να παίζει βιολί, το οποίο τον συνοδεύει πάντα
στη ζωή του. Μετά το σχολείο σπούδασε για τρία χρόνια μηχανικός, αλλά
αποφάσισε να εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο για χάρη των ακροβατικών, τα
οποία ξεκίνησε σε ηλικία 22 ετών. Σπούδασε ένα χρόνο σε σχολή
ακροβατικών στη Μαδρίτη, άλλο ένα χρόνο στη Μόσχα και τρία χρόνια στο
πανεπιστήμιο τσίρκου και χορού της Στοκχόλμης, από τα καλύτερα στον
κόσμο - ανάμεσα σε αυτά της Ισπανίας, της Αργεντινής και του Καναδά -
από τα οποία αποφοιτούν πτυχιούχοι επαγγελματίες ακροβάτες, οι οποίοι
εργάζονται σε street theater, τσίρκο και εναλλακτικές θεατρικές
σκηνές.

<<Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο και, όπως γνωρίζω, μόνο
κάποιοι πρωταθλητές της ρυθμικής ενδεχομένως να μπορούν να ασχοληθούν
με την ακροβασία. Στο εξωτερικό, όμως, υπάρχουν πανεπιστήμια, από τα
οποία αποφοιτούν επαγγελματίες και το πτυχίο είναι αναγνωρισμένο. Στις
σχολές αυτές κάνεις καθημερινά πολλές ώρες φυσικής εκγύμνασης και
πρακτικής εξάσκησης, αλλά και θεωρητικά μαθήματα στην τάξη, μαθαίνεις
τεχνικές τσίρκο και ακροβατικών, θέατρο, μουσική, χορό, οτιδήποτε
δηλαδή μπορείς να χρησιμοποιήσεις πάνω στη σκηνή>> εξηγεί ο διεθνούς
φήμης ακροβάτης.

Ο Αλεξάντερ βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, προσκεκλημένος της 77ης ΔΕΘ,
όπου στους υπαίθριους χώρους της παρουσιάζει καθημερινά το ακροβατικό
του πρόγραμμα, βασισμένο στην τεχνική των χαλαρών σκοινιών. Ο βαθμός
δυσκολίας είναι εμφανής, αλλά ταυτόχρονα εντυπωσιακός, όταν ο νεαρός
ακροβάτης βαδίζει με άνεση, παίζοντας βιολί, ταλαντευόμενος. Το
πρόγραμμα περιλαμβάνει πρωτότυπες κινήσεις με χορό, πάνω και κάτω από
τα σκοινιά, που προκαλεί το χειροκρότημα των θεατών του.

<<Η παράσταση δεν απαιτεί μόνο φυσική κατάσταση και πολλές ώρες
εξάσκησης. Σκέφτομαι πολλές ώρες τη μέρα την παράστασή μου, καθώς κάθε
κίνηση και κάθε νούμερο, απαιτεί σωστό σχεδιασμό. Σ' αυτό το σημείο
χρησιμοποιώ τις γνώσεις μου στη μηχανική και στη συνέχεια συμπληρώνω
το σόου με τη μουσική μου>> εξηγεί ο Αλεξάντερ.

Ο Ισπανός ακροβάτης έχει διακριθεί με πολλά μετάλλια σε διεθνείς
διαγωνισμούς και φεστιβάλ street theater και ακροβασίας και, ήδη, τα
τελευταία χρόνια ταξιδεύει συνεχώς σε παραστάσεις σε διάφορα μέρη του
κόσμου.

Δηλώνει ευτυχισμένος που μπορεί να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί
απόλυτα και πιστεύει ότι μέσα από το επάγγελμά του βλέπει αναγκαστικά
την ζωή διαφορετικά. <<Αισθάνομαι ότι είμαι πολύ ισορροπημένος μέσα
μου, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να εργαστώ σε ένα συνηθισμένο ωράριο
κλεισμένος σε ένα γραφείο>> λέει.

Όσο για το μέλλον και την αναπόφευκτη σωματική φθορά, πιστεύει ότι
μπορεί κανείς να βρίσκεται στη σκηνή και από άλλες θέσεις. <<Μπορείς να
κάνεις κάτι περισσότερο θεατρικό, να γίνεις εκπαιδευτής... προσωπικά με
ενδιαφέρει η σκηνοθεσία των παραστάσεων και η μουσική τους>> καταλήγει.

Ε. Ρακιτζή