|
| | | |
Οι μισοί διαβητικοί δεν γνωρίζουν καν οτι εχουν πρόβλημα
Σε επίπεδα-ρεκόρ ανέρχονται τα κρούσματα του διαβήτη παγκοσμίως
Νέα Υόρκη
Σε επίπεδα ρεκόρ κυμαίνονται πλέον τα κρούσματα του διαβήτη παγκοσμίως
και οι μισοί διαβητικοί εκτιμάται ότι μέχρι στιγμής δεν γνωρίζουν πως
πάσχουν από τη νόσο, σύμφωνα με έκθεση που δόθηκε στη
δημοσιότητα.
Ο αριθμός των διαβητικών ανέρχεται σε 371 εκατομμύρια από 366 που ήταν
πριν από ένα χρόνο κι αναμένεται μέχρι το 2030 να φθάσει τα 552
εκατομμύρια, ανακοίνωσε η Διεθνής Ομοσπονδία Διαβήτη (IDF).
Ο διαβήτης θεωρείται συχνά πρόβλημα των δυτικών κοινωνιών καθώς η
μεγάλη πλειοψηφία των διαβητικών πάσχουν από διαβήτη τύπου 2, ο οποίος
συνδέεται με την παχυσαρκία και την έλλειψη σωματικής άσκησης.
Αλλά η νόσος εξαπλώνεται ραγδαία στις φτωχότερες χώρες ταυτόχρονα με
την αστυφιλία, και τέσσερις στους πέντε διαβητικούς ζουν σήμερα σε
χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος, γεγονός που δίνει νέες
ευκαιρίες και προκλήσεις στις φαρμακοβιομηχανίες.
Μόνο στις Κίνα ο αριθμός των διαβητικών ανέρχεται σε 92,3
εκατομμύρια--αριθμός μεγαλύτερος από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον
κόσμο--και ο αριθμός των διαβητικών είναι επίσης μεγάλος στις χώρες
της υποσαχάρειας Αφρικής όπου εξαιτίας των πενιχρών ιατρικών μέσων το
ένα πέμπτο και πλέον των κρουσμάτων διαβήτη δεν διαγιγνώσκεται.
Η Ομοσπονδία εκτιμά ότι σε παγκόσμιο επίπεδο 187 εκατομμύρια άνθρωποι
δεν γνωρίζουν ότι πάσχουν από τη νόσο.
Οι διαβητικοί κινδυνεύουν να υποστούν σοβαρές επιπλοκές εξαιτίας των
αυξημένων επιπέδων σακχάρου στο αίμα τους, μεταξύ των οποίων τύφλωση,
νεφρική ανεπάρκεια και νευροπάθεια.
Παγκοσμίως, ο αριθμός των θανάτων από τη νόσο ανέρχεται σε 4,8
εκατομμύρια τον χρόνο.
Η νόσος συγκαταλέγεται στις χρόνιες παθήσεις, μαζί με τον καρκίνο, τις
ασθένειες του αναπνευστικού και τις καρδιαγγειακές νόσους, τις οποίες
οι ακτιβιστές του τομέα υγείας, θέλουν να συμπεριλάβουν στους
επόμενους αναπτυξιακούς στόχους οι οποίοι θα αντικαταστήσουν του
Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας το 2015.
Για τις διεθνείς φαρμακοβιομηχανίες, ο διαβήτης είναι πηγή πλουτισμού
καθώς οι παγκόσμιες πωλήσεις των φαρμάκων για τη θεραπεία της νόσου
αναμένεται να φθάσουν τα 48 με 53 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2016
από 39,2 δις δολάρια που ήταν το 2011, σύμφωνα με την εταιρεία ερευνών
IMS Health.
Η Κίνα, μετά τις ΗΠΑ, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αγορά για την
μεγαλύτερη παρασκευάστρια εταιρεία ινσουλίνης την δανέζικη Novo
Nordisk. Είναι επίσης στόχος και αντιπάλων της εταιρειών όπως οι Eli
Lilly, Merck & Co και Sanofi.
Οι φτωχότερες χώρες είναι πιο δύσκολες αγορές, ειδικά αναφορικά με την
ινσουλίνη, που για να μην καταστραφεί η δράση της θα πρέπει να
φυλάσσεται σε δροσερό μέρος.
Ενώ οι περισσότεροι ασθενείς ξεκινούν τη θεραπεία με τη λήψη φθηνών
χαπιών, όπως η μετφορμίνη, πολλοί από αυτούς τελικά χρειάζονται
ινσουλίνη όσο εξελλίσσεται η νόσος.
Ωστόσο, η Novo Nordisk θεωρεί ότι έχει αντιμετωπίσει μέρος του
προβλήματος στην Κένυα, όπου χάρη στο σχέδιο της εταιρείας με την
αξιοποίηση των εκκλησιών και άλλων τοπικών οργανώσεων, μειώθηκε ο
αριθμός των μεσαζόντων στη διαδικασία των προμηθειών φαρμάκων και το
κόστος προμήθειας ινσουλίνης για ένα μήνα έπεσε στα έξι περίπου
δολάρια.
Στο μεταξύ, ανάλογα πιλοτικά σχέδια εφαρμόζονται και στην Ινδία και τη Νιγηρία.
’λλες μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες όπως η Sanofi, η οποία έχει σημαντική
παρουσία στην Αφρική, επίσης υιοθετούν την πολιτική της διαφορετικής
κοστολόγησης των φαρμάκων για να συμπεριλάβουν και τις αγορές των
αναπτυσσόμενων χωρών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|