Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




' Ελληνες τής Διασποράς

Με την μέθοδο τής κρυογενετικής

Κλινική «προσφέρει αθανασία»



Μελβούρνη -(Ανταπόκριση Σωτήρης Χατζημανώλης)

'Ενας ομογενής είναι συνιδρυτής της πρώτης κλινικής κρυογενετικής
(cryonics) στην Αυστραλία. Πρόκειται για τον Παντελή Τσολακίδη, που
όπως δήλωσε σε συνέντευξή του στον «Νέο Κόσμο» όταν διάβασε το βιβλίο
«Η προοπτική της αθανασίας», στα τέλη της δεκαετίας του 1960, καθώς
ξεκινούσε τις σπουδές του στη Χημεία στο RMIT, τού έκανε τόσο μεγάλη
εντύπωση, που ήταν σίγουρος ότι μέχρι να γίνει συνταξιούχος η
κρυογενετική θα είναι γεγονός.

«Για μένα, φαινόταν λογικό. Ας είμαστε σαφείς τώρα. Δεν υπάρχει καμία
εγγύηση ότι θα έρθετε πίσω στη ζωή. Αλλά υπάρχει μια εύλογη
πιθανότητα. Σκέφτηκα τότε μέσα μου, ότι η φράση "εύλογη πιθανότητα"
ακούγεται καλύτερα παρά το "καμία πιθανότητα", όταν είσαι νεκρός» είπε
ο Παντελής Τσολακίδης στο «Νέο Κόσμο».

Όπως και να έχει, ο νεαρός τότε φοιτητής ούτε καν μπορούσε να
ονειρευτεί ότι το 2009 ο ίδιος θα γινόταν συνιδρυτής και διευθυντής
του Stasis Systems Australia, μιας μη κερδοσκοπικής εταιρείας, της
πρώτης που επρόκειτο να οικοδομήσει εγκατάσταση κρυογενετικής
αποθήκευσης στην Αυστραλία. Ο σκοπός της; Να χρησιμοποιηθούν οι
πιθανές μελλοντικές ανακαλύψεις στην τεχνολογία και την ιατρική με
προσδοκία την αιώνια ζωή μέσω της κρυογενετικής.

Κρυογενετική (κρύος + γενετική) είναι η διατήρηση του ανθρώπινου
σώματος, κάτω από κρυογόνες θερμοκρασίες του υγρού αζώτου, στους -196
° C, με την προσδοκία ότι η εξαιρετικά προηγμένη ιατρική τεχνολογία
του μέλλοντος θα είναι σε θέση να επισκευάσει τις συσσωρευμένες βλάβες
που επιφέρει η γήρανση και/ή η κάθε νόσος σε μοριακό επίπεδο, καθώς
και να επαναφέρει τους κρυοσυντηρημένους ανθρώπους στη ζωή.

Σύμφωνα με την κρυογενετική διαδικασία, αφού ένα άτομο νομικά
ανακοινώνεται ως νεκρό, το αίμα του παροχετεύεται και αντικαθίσταται
με αντιψυκτικό και το σώμα αποθηκεύεται σε υγρό άζωτο για να
διατηρηθεί. Τα σώματα καταψύχονται και φυλάσσονται ανάποδα σε
κυλίνδρους, τους λεγόμενους «κρυοστάτες». Με αυτό τον τρόπο, σε
περίπτωση οποιασδήποτε εκροής του υγρού αζώτου από το πάνω μέρος του
κρυοστάτη, το πρώτο πράγμα που θα αποψυχθεί είναι τα πόδια, αφήνοντας
τον εγκέφαλο κρύο και υγιή. Οι υποστηρικτές της κρυογενετικής ελπίζουν
ότι, με την πρόοδο της ιατρικής και της τεχνολογίας, θα είναι σε θέση
να ξεπαγώσουν τους κρυοσυντηρημένους «πελάτες» τους, αν και δεν δίνουν
καμία εγγύηση γι αυτό.

«Πιθανώς, κάτι τέτοιο βρίσκεται περίπου 200 χρόνια μακριά» λέει ο
Παντελής Τσολακίδης, ο οποίος είχε επιτυχημένη σταδιοδρομία, ως
διευθυντής και στρατηγικός σχεδιαστής της διάσημης πετρελαϊκής
εταιρείας ExxonMobil και εργάστηκε στην Ιαπωνία, τις ΗΠΑ, την Ταϊλάνδη
και αλλού. Πριν από μερικά χρόνια, ως συνταξιούχος στα 60 του, έμεινε
έκπληκτος όταν παρατήρησε ότι υπήρχαν μόνο δύο κρυογενετικές εταιρείες
στις ΗΠΑ, και μια ακόμα, μικρότερη, στη Ρωσία.

«Ενδιαφέρθηκα πολύ και σκέφτηκα ότι αν δεν πρόκειται να το κάνει
κανένας άλλος, θα το κάνω εγώ».

Ένα βράδυ, το 2009, παρευρέθηκε σε συνεδρίαση του Συλλόγου
Κρυογενετικής Αυστραλασίας (Cryonics Association of Australasia -
CAA), σε ένα «αυθεντικό ελληνικό ραντεβού - στην καφετέρια». Εδώ ο
Τσολακίδης γνώρισε τον 47χρονο σήμερα, Μαρκ Μίλτον, πιστό της
κρυογενετικής, αλλά απογοητευμένο από το γεγονός ότι όσοι Αυστραλοί
ήθελαν να καταψυχθούν μετά τον θάνατό τους, έπρεπε να ταξιδέψουν (ή να
αποσταλούν) στις ΗΠΑ. Το Ινστιτούτο Κρυογενετικής, που εδρεύει στο
Μίτσιγκαν των ΗΠΑ, ήδη έχει έξι Αυστραλούς στην κρυοσυντήρηση, ενώ το
Alcor, Ίδρυμα Επέκτασης Ζωής (Alcor Life Extension Foundation) στην
Αριζόνα, έχει δύο.

«Μιλήσαμε γι αυτό το θέμα και ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι και οι δύο
είχαμε το ίδιο ενδιαφέρον. Έχουμε αναπτύξει την ιδέα να χτίσουμε την
πρώτη κρυογενετική εγκατάσταση αποθήκευσης στην Αυστραλία. Δεν
πιστεύαμε, όμως, ότι θα βρίσκαμε δέκα επενδυτές, ο καθένας απ' τους
οποίους θα συνέβαλλε με 50.000 δολάρια. Σήμερα έχουμε 11 επενδυτές, οι
οποίοι δεσμεύονται να συνεισφέρουν $50.000, ο καθένας» λέει ο 62χρονος
Παντελής Τσολακίδης.

Αν και η ιδέα αυτή γεννήθηκε το 2009, δεν ήταν έως τις αρχές του
τρέχοντος έτους -όταν βρέθηκαν οι επενδυτές- που το Stasis Systems
Australia ιδρύθηκε ως μη κερδοσκοπική εταιρεία, με τον Παντελή
Τσολακίδη και τον Μαρκ Μίλτον, ως ιδρυτές και διευθυντές της. Τα
χρήματα που επενδύονται από τους 11 επενδυτές θα χρησιμοποιηθούν για
την κατασκευή της εγκατάστασης, η οποία σχεδιάζεται να ολοκληρωθεί τα
επόμενα δύο χρόνια. Εν τω μεταξύ, η εταιρεία συνεργάζεται με το
Υπουργείο Υγείας Νέας Νότιας Ουαλίας, και ψάχνει για κατάλληλο έδαφος
το οποίο θα υποδεχτεί την εγκατάσταση που πρόκειται να μείνει εκεί για
δεκαετίες ή ακόμη και αιώνες.

Όπως οι περισσότεροι υποστηρικτές της κρυογενετικής, έτσι ο Παντελής
Τσολακίδης επιμένει ότι η κρυογενετική δεν περιλαμβάνει το ηθικό
δίλημμα περί ευθανασίας.

Το «πιο σημαντικό» είναι ότι η διαδικασία κρυογενετικής ξεκινάει
αφότου το άτομο κηρυχθεί νομίμως νεκρό.

Όταν αποπερατωθεί, η κρυογενετική εγκατάσταση θα έχει περίπου 60
διαθέσιμες θέσεις, αλλά σύμφωνα με τον συνιδρυτή Παντελή Τσολακίδη,
πρόκειται για μια επεκτάσιμη μονάδα, η οποία θα βρίσκεται σ' ένα
μεγάλο οικόπεδο - σε περίπτωση που υπάρχει ανάγκη για περαιτέρω
επεκτάσεις. Οι «πελάτες» της κρυογενετικής εγκατάστασης αποθηκεύονται
σε κυλίνδρους - είτε σε κρυοστάτες (όπως στο Ινστιτούτο Κρυογενετικής
στο Μίτσιγαν) ή στα λεγόμενα «dewars» (Alcor, Αριζόνα), όπου χωρούν
περίπου έξι άτομα.

«Δεν υπάρχει καμία εγγύηση», επιμένει ο Παντελής, «αλλά υπάρχει μια
επιστημονική βάση πίσω από όλα αυτά», λέει.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία