«Ένα βιβλίο 360 σελίδων «ζωντανεύει» επί σκηνής σε μία παράσταση που
δεν έχει τίποτα ευχάριστο. Εχει όμως κάτι θετικό. Βάζει τον θεατή
απέναντι στην ιστορική του συνείδηση. Ένα στοιχείο το οποίο φαίνεται
να έχει εξοριστεί επί σειρά ετών από την Ελλάδα», λέει ο Θέμης
Μουμουλίδης, μιλώντας για ένα έργο το οποίο δεν χρειάζεται ιδιαίτερες
συστάσεις, «μιλάει από τον τίτλο του».

Το «Μαουτχάουζεν», το συγκλονιστικό αυτοβιογραφικό χρονικό του Ιάκωβου
Καμπανέλλη που, με ρεαλισμό, ευαισθησία, χιούμορ και τρυφερότητα,
εξιστορεί όσα έζησε ως κρατούμενος στο ομώνυμο γερμανικό στρατόπεδο
συγκέντρωσης και εξόντωσης, από το 1943 έως το 1945, κατά τη διάρκεια
του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε θεατρική
μορφή στη σκηνή του θεάτρου Μπάντμιντον έως και τις 9
Δεκεμβρίου, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη και κείμενο του ίδιου σε
συνεργασία με τον Στέλιο Μάινα και την Κάτια Σπερελάκη.

«Καλό είναι να συναντηθεί ο σύγχρονος θεατής με το τι συνέβη, μέσα από
μία οριακή και ακραία ιδεολογία, η οποία φαίνεται να επανακάμπτει. Δεν
είναι ευχάριστο να μιλάει κανείς για το Γ΄Ράιχ και την ιδεολογία του,
που ξεπερνάει την έννοια φασισμός», υποστηρίζει ο Θέμης Μουμουλίδης, ο
οποίος αποκαλύπτει ότι η αρχική ιδέα για τη σκηνική μεταφορά του έργου
ήταν του ίδιου του συγγραφέα όταν συνεργαζόταν με το σκηνοθέτη το
2007. «Του ζήτησα να δουλέψουμε μαζί πάνω στο «Μεγάλο μας Τσίρκο»,
έργο αγαπημένο σε όλους. Μου είπε πως το έργο αυτό έχει κάνει τον
κύκλο του και μου πρότεινε την περίπτωση του Μαουτχάουζεν», προσθέτει.

«Όταν μου είπε ο Θέμης την ιδέα του για την παράσταση αναρωτήθηκα μέσα
μου: Μα είναι δυνατόν σε μια εποχή άρνησης και τόσο καταθλιπτική, όπως
αυτή που περνάει η χώρα μας και όχι μόνο, να ανεβάζουμε ένα έργο σαν
το Μαουτχάουζεν, για τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης;», αναφέρει
ο Στέλιος Μάινας.

«Διαβάζοντας ξανά την εμπειρία του Ιάκωβου Καμπανέλλη μετά από πολλά
χρόνια, κατάλαβα κάτι κομβικό, που δεν είχα καταλάβει στο παρελθόν:
ότι ο Καμπανέλλης ήταν ένας συγκλονιστικά αισιόδοξος άνθρωπος που
έβλεπε πάντα το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Έφευγε από το
στρατόπεδο συγκέντρωσης μαζί με τους υπόλοιπους με την ανάγκη και τη
χαρά της ζωής.. Αυτό που προσπάθησαν ο φασισμός και ο ναζισμός να
διαλύσουν δεν το κατάφεραν. Δεν κατάφεραν να σβήσουν την αισιοδοξία
και την ανθρωπιά των κρατουμένων. Αυτό είναι που μας αφορά και εμάς
σήμερα- το πώς οι άνθρωποι αντιστέκονται εσωτερικά να μην χάσουν τον
ανθρωπισμό τους, να μην χάσουν την αγάπη τους για τη ζωή»,
συμπληρώνει.

Για τον Θέμη Μουμουλίδη η ελληνική πραγματικότητα, η οποία καταρρέει,
βρίσκει δυστυχώς το ελληνικό θέατρο εξαιρετικά απροετοίμαστο. «Το
καταλαμβάνει εξ απήνης. Μοιάζει να είναι ακινητοποιημένο.
Παρακολουθούμε σπασμωδικές, αποσπασματικές κινήσεις», υποστηρίζει ο
ίδιος, για να προσθέσει: «Θέλω να ευχηθώ η πραγματικότητα που ζούμε να
οδηγήσει σε κάτι θετικό στο μέλλον. Η κρίση θα κρατήσει πολύ. Ας μην
έχουμε ψευδαισθήσεις. Όμως σε περιόδους κρίσης δημιουργούνται και
σημαντικά γεγονότα. Έχουμε μια ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε συναντήσεις
μεταξύ μας, συναντήσεις με ανθρώπους που κάτι κοινό έχουμε να πούμε.
Ας το τολμήσουμε».

Στο «Μαουτχάουζεν» τριάντα ηθοποιοί και η 20μελής ορχήστρα επί σκηνής
υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη «συνομιλούν» με τη μουσική του
Μίκη Θεοδωράκη και του Γκούσταβ Μάλερ. Τα τραγούδια της παράστασης
ερμηνεύει η Ρίτα Αντωνοπούλου.

Παίζουν: Στ. Μάινας, Γ. Πυρπασόπουλος, Αρ. Λεμπεσόπουλος, Μ.
Πολυχρονίδη, Β. Μπισμπίκης, Κ. Γιαννακόπουλος, Κ. Βελέντζας, Ν.
Ζαγκλή, Αν. Ελενα, Ειρ. Κυρμιζάκη, Μ. Ιριδα, Γ. Γκαντιτζικιδης, Π.
Γκιούλης, Π. Γουρζουλίδης, Γ. Ιωάννου, Φρ. Μανουσάκης.