 |
|
|  |  |  | 
"Οι κυρίες της αυλής", ένα καφενείο μόνο για γυναίκες!
Θεσσαλονίκη-(Ανταπόκριση Νικόλ Καζαντζίδου)
Αυστηρώς γυναικείο και "άκρως θηλυκό" είναι το καφενείο της Σοφίας
Παπαδοπούλου. Στην πραγματικότητα, η είσοδος των ανδρών δεν
απαγορεύεται αρκεί να ...συνοδεύονται! Περίπου 8 χρόνια "Οι Κυρίες της
Αυλής" συναντιούνται τα πρωινά αλλά και τα απογεύματα, λένε τα νέα
τους, ανταλλάσσουν από απόψεις μέχρι ...συνταγές και έχουν γίνει μια
παρέα, που όμως δεν παύει να ανανεώνεται με νέα πρόσωπα.
Στο καφενείο γυναικών συχνάζουν ως επί το πλείστον κυρίες από 40
ετών μέχρι 80 και άνω, συνθέτοντας ένα ενδιαφέρον μωσαϊκό εμπειριών
και βιωμάτων!
"Η ιδέα ξεκίνησε απλά, την ώρα που πίναμε τον καφέ μας μερικές
φίλες στο σπίτι. Είπαμε λοιπόν, γιατί να μην φτιάξουμε ένα χώρο που να
μπορούμε να μαζευόμαστε και να κάνουμε το ίδιο ακόμη περισσότερες
γυναίκες;". Έτσι περιγράφει η ιδιοκτήτρια του καφενείου Σοφία
Παπαδοπούλου τη γέννηση μιας ιδέας που το 2004 έγινε πράξη.
Από τότε μέχρι σήμερα, παρά την κρίση, τις δυσκολίες και τα
προβλήματα, το σκηνικό δεν έχει αλλάξει: Γυναίκες έρχονται και πίνουν
τον καφέ τους, λένε τα νέα τους, γελούν, συζητούν, μπορεί να "πουν και
το φλιτζάνι", σίγουρα όμως χαλαρώνουν και βρίσκουν μια διέξοδο.
"Εδώ οι περισσότερες είμαστε πια φίλες, μοιραζόμαστε τις δυσκολίες
που αντιμετωπίζουμε αλλά και τις χαρές μας και εκφραζόμαστε με το δικό
μας τρόπο, σε ένα περιβάλλον οικείο και φιλικό" επισημαίνει η κ.
Παπαδοπούλου.
Ο χώρος -μετρημένων τετραγωνικών -θυμίζει την εικόνα του καφενείου
που έχει εντυπωθεί στη μνήμη του καθενός αλλά στη "γυναικεία" του
έκδοση! Το χρώμα είναι διάχυτο, στα τραπέζια υπάρχουν βάζα με
λουλούδια, στολίδια και μικρά μπολ με αμύγδαλα. Φωτογραφίες και
εικόνες που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, επιτραπέζια παιχνίδια και
χριστουγεννιάτικη διακόσμηση.
Είναι το στέκι, σε μια γειτονιά της Ηλιούπολης, που επισκέπτονται
σχεδόν καθημερινά οι κυρίες της περιοχής και όχι μόνο, για να
"ξεσκάσουν" αλλά και να δουν η μια την άλλη.
Είναι το μέρος που οι κυρίες αυτές θα μιλήσουν με το δικό τους
κώδικα, θα νιώσουν άνετα και θα εκφραστούν πιο απελευθερωμένα. Αρκεί
να περάσει κανείς την πόρτα και γίνεται σχεδόν αυτόματα μέρος μιας
παρέας που γελά δυνατά, απλώνει το χέρι, δίνει κουράγιο, διαφωνεί,
συμφωνεί, κατανοεί, λυγίζει και ανασκουμπώνεται, έτσι όπως μόνο οι
γυναίκες ξέρουν...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
