« Μαζεύουμε τα χρήματα από τους φτωχούς που είναι πολλοί για να τα
δίνουμε στους πλούσιους που είναι λίγοι». Αυτή η κυνική φράση ενός
στελέχους της Goldman Sacks, στάθηκε αφορμή για τον Κώστα Γαβρά να
γυρίσει το «Κεφάλαιο», την καινούρια του ταινία, που κάνει πρεμιέρα
στην Αθήνα, την ερχόμενη Δευτέρα, 14 Ιανουαρίου.

Το θέμα της -ο κόσμος του χρηματιστηριακού κεφαλαίου μέσα από τις
περιπέτειες ενός «κανονικού» ανθρώπου που εξελίσσεται σε έναν
αδίστακτο τραπεζίτη, (τον υποδύεται ο Γκαντ Ελμαλέχ) - μαζί με το
ενδιαφέρον του κοινού να συζητήσει με τον Κώστα Γαβρά για τον πολιτικό
κινηματογράφο, δημιούργησε το αδιαχώρητο στη Στέγη
Γραμμάτων και Τεχνών.

Το κοινό αψήφισε το κρύο και προσήλθε μαζικά στην προγραμματισμένη
εκδήλωση με τον σκηνοθέτη, θέτοντας ερωτήσεις και για τα τεράστια
προβλήματα της εποχής μας. Τη συζήτηση συντόνισε η δημοσιογράφος Τίνα
Μανδηλαρά.

Ενα μικρό δείγμα των όσων είπε ο Κώστας Γαβράς:

- Πίσω από την γοητεία ενός τραπεζίτη, τη μόρφωση και την καλλιέργειά
του, κρύβεται μια σκοτεινή πλευρά, αυτή των επιχειρήσεων. Κι αυτό
προσπάθησα να βρω και να διηγηθώ στην ταινία μου.

-Ζούμε σ΄έναν άγριο καπιταλισμό, γυρίσαμε πίσω πολλά χρόνια, στον 19ο αιώνα.

- Οι έννοιες ναι, φυσικά έχουν αλλάξει και κυρίως έχει παραμεριστεί η
ηθική. Στο βιβλίο «Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός», ο συγγραφέας του,
τραπεζίτης Ζαν Πιερλεβάντ, περιγράφει τη δημοκρατία σαν placebo,
(πλασματική) . Ότι δηλαδή, οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών και των
επιχειρήσεων διευθύνουν τον κόσμο. Νομίζω ότι του ξέφυγε σε μια στιγμή
ειλικρίνειας.

- Στη Γαλλία οι ομαδικές απολύσεις γίνονται υπό τον τίτλο του
«κοινωνικού προγραμματισμού» (plans sociaux). Σαν να πρόκειται για
δώρο στους ανθρώπους.

- Tη λύση στα τεράστια προβλήματα, δεν θα τη δώσει μια ταινία. Δεν
είναι αυτός ο ρόλος ούτε του κινηματογράφου ούτε του σκηνοθέτη. Εμένα
μ' ενδιαφέρει η αντίσταση στην καταστροφή.

- Η λύση θα έρθει από τους ανθρώπους που ψηφίζουμε. Πρέπει να ξέρουμε
ποιους διαλέγουμε και γιατί τους διαλέγουμε. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Και κυρίως είναι πρόβλημα ελληνικό, εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

-Ο κινηματογράφος δεν είναι Πανεπιστήμιο, ούτε κάνει πολιτικό κήρυγμα.
Δεν επιβάλει μια ιδεολογία. Είναι ένα θέαμα με το οποίο προσπαθούμε να
δημιουργήσουμε συναισθήματα, να μιλήσουμε για τις ανθρώπινες σχέσεις
και ίσως ο θεατής να προβληματιστεί, να σκεφτεί.

Ο Ελληνας, διεθνής δημιουργός του «Ζ», του «Αγνούμενου», «Μουσικό
κουτί», και τόσων ακόμα διεθνών επιτυχιών, απάντησε και σε άλλες
ερωτήσεις του κοινού. Για τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ, για παράδειγμα, που
πρόσφατα πήρε το ρωσικό διαβατήριο, σχολίασε: «Πρέπει να το ανεχθούμε.
Είναι ο μεγαλύτερος Γάλλος ηθοποιος μετά τον Ζαν Γκαμπέν. Τον έχουμε
αγαπήσει τόσο πολύ, δεν μπορούμε να τον απαρνηθούμε από τη μια στιγμή
στην άλλη».

Για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, είπε: «Με συγκινεί το ταλέντο του, ο
κόσμος που δημιουργεί. Τρέφω θαυμασμό για το έργο του Θόδωρου. Υπήρξε
μεγάλος σκηνοθέτης και θα παραμείνει. 'Επαιξε τεράστιο ρόλο στη
διάδοση του ελληνικού κινηματογράφου, διεθνώς».