 |
|
|  |  |  | 
Η στέβια γλυκαίνει χωρίς να παχαίνει, αλλά πολλοί είναι αυτοί που δυσκολεύονται να συνηθίσουν τη γεύση της
Θεσσαλονίκη-(Ανταπόκριση Κυριάκος Παρασίδης)
Διατηρείς τη γλύκα, αποφεύγεις τις περιττές θερμίδες. Η στέβια, που μπήκε στη ζωή μας τα τελευταία δύο χρόνια, αποτελεί ένα φυσικό γλυκαντικό που το χρησιμοποιούμε στα ροφήματα και τη ζαχαροπλαστική χωρίς ...ενοχές, αφού είναι πέντε φορές πιο γλυκιά από τη ζάχαρη κι όμως δεν παχαίνει! Η στέβια, ωστόσο, έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει προκειμένου να καταφέρει να απομακρύνει εντελώς από τη ζωή μας και τη ζάχαρη αλλά και τον ...καπνό από τα χωράφια, αφού η καλλιέργειά της αναπτύσσεται- κυρίως- σε μέρη που παλαιότερα χαρακτηρίζονταν καπνοπαραγωγικά. Στην Ελλάδα, όπου υπάρχουν πολλά τέτοια μέρη, γίνονται σταθερά βήματα αναγνώρισης της καλλιέργειας.
"Ετσι όπως είναι σήμερα η γεύση της στέβιας δεν μπορεί να αντικαταστήσει πλήρως τη ζάχαρη. Αυτή η ξεχωριστή και ιδιόμορφη γεύση δεν αρέσει σε πολλούς που τη δοκιμάζουν. Ανεξαρτήτου γεύσης, η στέβια έχει μηδαμινές θερμίδες και μας δίνει ένα επιπλέον 'όπλο' για να διώξουμε τα περιττά κιλά" αναφέρει η διαιτολόγος Βαλεντίνα Δερμιτζάκη.
"Τώρα, αν πουν να τροποποιήσουν την γεύση, απομονώνοντας τις ουσίες που την διαφοροποιούν από τη μία θα είναι πολύ καλό γιατί θα μπορεί να χρησιμοποιείται από μεγαλύτερη μερίδα ατόμων, αλλά από την άλλη δεν θα μιλούμε για φυσικό προϊόν καθώς θα χάσει την αυθεντικότητά της λόγω επεξεργασίας. Θεωρώ ότι η γεύση της είναι καθαρά θέμα συνήθειας και αν κάποιος τη συνηθίσει, τότε σίγουρα είναι κερδισμένος και θα μπορεί να πορευτεί μαζί της" σημειώνει.
Αναφερόμενη στα πλεονεκτήματα της στέβιας έναντι της ζάχαρης, η διαιτολόγος Σιππέλ Ραμόνα επισημαίνει: "Σίγουρα, έχουμε να κάνουμε με ένα φυτικό προϊόν και μία χημική επεξεργασμένη ουσία. Η ελάχιστη θερμιδική αξία αποτελεί ένα επιπλέον κίνητρο να τη χρησιμοποιήσουν άτομα που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τα κιλά τους, αλλά και αυτούς που προσέχουν τη δίαιτά τους. Προσωπικά, συστήνω τη στέβια σε όλους όσοι μπορούν να τη χρησιμοποιούν. Το τελευταίο καιρό βλέπουμε να χρησιμοποιείται και στη ζαχαροπλαστική, δίνοντας στα γλυκά ιδιαίτερη γεύση. Αυτό πάντως που διαπιστώνω είναι ότι ελάχιστοι τη χρησιμοποιούν στον καφέ, καθώς αλλοιώνει τη γεύση. Οι τελευταίοι, μάλιστα, προτιμούν να χρησιμοποιούν το 1/5 της ζάχαρης παρά το συγκεκριμένο φυτικό προϊόν".
Στην ιδιαίτερη γεύση της στέβιας αναφέρθηκε και η διαιτολόγος Χρύσα Καρεσίου: "Η ιδιαίτερη γεύση της στέβιας δεν είναι αρεστή σε 8 στους 10 που τη δοκιμάζουν. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Αυτοί που καλλιεργούν και ασχολούνται με την στέβια το γνωρίζουν και ψάχνουν να βρουν τρόπους για να δώσουν λύσεις στο πρόβλημα της γεύσης. Όμως, αν μου ζητήσετε να εκφέρω γνώμη για το αν η στέβια θα αντικαταστήσει την ζάχαρη, θεωρώ ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει ποτέ. Σίγουρα μας λύνει τα χέρια εμάς τους διαιτολόγους, καθώς την προτείνουμε ανεπιφύλακτα σε έφηβους, ενήλικες, παιδιά και διαβητικούς"
"Σήμερα, λέμε ότι η στέβια είναι ένα φυσικό προϊόν, όμως κανείς δεν μας αναφέρει αν η μεγάλη δόση έχει επιπτώσεις στον ανθρώπινο οργανισμό. Ακόμη δεν έχουν αναφερθεί παρενέργειες. Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, αφού βρισκόμαστε στα πρώτα στάδια διάθεσής της και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πολλά. Μπορεί να είναι ένα φυσικό προϊόν, όμως αυτό δεν την απαλλάσσει από τίποτε. Γενικά και η στέβια θέλει τον χρόνο της" καταλήγει η κ. Καρεσίου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
