|
| | | |
Ο γάμος και η συμβίωση μειώνουν τον κίνδυνο εμφράγματος
Ελσίνκι
Οι ανύπαντροι και οι μοναχικοί, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες, ανεξαρτήτως ηλικίας, αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο για έμφραγμα, θανατηφόρο ή μη, σύμφωνα με μια νέα μεγάλη φινλανδική επιστημονική έρευνα. Αντίθετα, τα παντρεμένα ζευγάρια, ιδίως της μέσης ηλικίας ή όσοι συγκατοικούν για χρόνια στο πλαίσιο μιας συντροφικής σχέσης, έχουν σημαντικά καλύτερη πρόγνωση, όσον αφορά οξέα καρδιαγγειακά επεισόδια, είτε πριν, είτε μετά την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα ¶ϊνο Λαμινταούστα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Τούρκου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Ευρωπαϊκής Εταιρίας Καρδιολογίας "European Journal of Preventive Cardiology", μελέτησαν πάνω από 15.300 περιπτώσεις εμφραγμάτων του μυοκαρδίου σε ανθρώπους άνω των 35 ετών για μια περίοδο περίπου δέκα ετών. Περίπου τα μισά περιστατικά (7.703) κατέληξαν στο θάνατο του ασθενούς μέσα στις επόμενες 28 μέρες μετά το έμφραγμα.
Η στατιστική ανάλυση έδειξε ότι τα εμφράγματα ήσαν κατά 58% έως 66% συχνότερα μεταξύ των ανύπαντρων ανδρών και κατά 60% έως 65% μεταξύ των ανύπαντρων γυναικών, σε σχέση με τους παντρεμένους. Η θνησιμότητα εντός των επόμενων 28 ημερών στους παντρεμένους ηλικίας 65 έως 74 ετών ήταν 866 ανά 100.000 άτομα έναντι 1.792 ανά 100.000 ατόμων μεταξύ των συνομήλικων ανύπαντρων ή χήρων. Αντίστοιχα, η θνησιμότητα μεταξύ των παντρεμένων γυναικών ηλικίας 65 έως 74 ετών ήταν 247 ανά 100.000 άτομα ετησίως έναντι 493 ανά 100.000 ατόμων μεταξύ των ανύπαντρων ή χήρων γυναικών.
Το ποσοστό θανάτων κατά τις πρώτες 28 ημέρες μετά από ένα έμφραγμα ήταν 26% μεταξύ των παντρεμένων ανδρών ηλικίας 35 έως 64 ετών, 42% μεταξύ των συνομήλικων ανδρών που είχαν στο παρελθόν υπάρξει παντρεμένοι και 51% μεταξύ των ανδρών που ποτέ στη ζωή τους δεν είχαν παντρευτεί. Τα αντίστοιχα ποσοστά για τις γυναίκες ηλικίας 35 έως 64 ετών ήσαν 20%, 32% και 43%. Το ποσοστό θανάτων των ανδρών και γυναικών ηλικίας 35 έως 64 ετών που ζούσαν μόνοι τους, ήταν υψηλότερο από εκείνο όσων συζούσαν με ένα σύντροφο.
Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι, όπως έχουν δείξει και άλλες έρευνες στο παρελθόν, το να είναι κανείς ανύπαντρος ή να ζει μόνος του, αυξάνει τόσο τη συνολική θνησιμότητά του, όσο και ειδικότερα τη θνησιμότητα λόγω καρδιαγγειακού προβλήματος. Ως πιθανές αιτίες γιʼ αυτό, οι φινλανδοί ερευνητές αναφέρουν:
- Οι παντρεμένοι πιθανώς έχουν καλύτερη κοινωνικο-οικονομική κατάσταση, τρέφονται πιο υγιεινά και απολαμβάνουν μεγαλύτερη κοινωνική υποστήριξη από τους ανύπαντρους, με αποτέλεσμα να έχουν γενικά καλύτερη υγεία.
- Όταν πάθουν έμφραγμα, οι παντρεμένοι συχνά μπορούν να στηριχτούν στη γυναίκα ή στα παιδιά τους για να ειδοποιήσουν έγκαιρα ένα ασθενοφόρο, με αποτέλεσμα να εισάγονται ταχύτερα στο νοσοκομείο και να ξεκινά πιο γρήγορα η διαδικασία της ανάνηψης.
- Οι παντρεμένοι και όσοι συζούν, κάνουν καλύτερη θεραπευτική αγωγή, αφότου φύγουν από το νοσοκομείο, σε σχέση με όσους μένουν μόνοι τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|