 |
|
|  |  |  |  Ενας στους πέντε ανθρώπους θα πεινάει
Η αλλαγή του κλίματος εχει επιπτώσεις στην παραγωγή τροφίμων
Θα διπλασιασθούν οι θάνατοι παιδιών κάτω τών πέντε ετών
Ουάσινγκτον
Η παγκόσμια πληθυσμιακή έκρηξη, σε συνδυασμό με τη σταθερή επίδραση της αλλαγής του κλίματος, αναμένεται να φέρει, σε μια δεκαετία από σήμερα, επικίνδυνες ελλείψεις τροφίμων σε πλανητική κλίμακα. Ωστόσο, τα νέα δεν είναι δυσάρεστα για όλες τις χώρες. Αυτά υποστηρίζει μελέτη που δημοσιοποίησε η μη κυβερνητική οργάνωση Παγκόσμιο Οικολογικό Ταμείο, αν και η εκτίμησή της για άνοδο της θερμοκρασίας κατά 2,4 βαθμούς Κελσίου το 2020 προκάλεσε τις αντιδράσεις επιστημόνων.
Τα νέα που φέρνει η μελέτη «Οι επιπτώσεις της αλλαγής του κλίματος στην παραγωγή τροφίμων: μια ματιά με ορίζοντα το 2020» είναι ανησυχητικά.
Διαπιστώνεται ότι σε δέκα χρόνια από σήμερα θα υπάρχει έλλειμμα 14% στην παγκόσμια παραγωγή σίτου σε σχέση με τη ζήτηση. Επίσης, έλλειμμα 11% στην παραγωγή ρυζιού. Το αναμενόμενο έλλειμμα στην παραγωγή καλαμποκιού θα είναι μικρότερο, μόλις 9%. Αντιθέτως, προβλέπεται πλεόνασμα 5% στην παραγωγή σόγιας.
Οι αλλαγές κατανέμονται ανισομερώς στον πλανήτη. Στην Ευρώπη αναμένεται μείωση των σοδειών έως και 10% στην περιοχή της Μεσογείου ενώ οι σοδειές σταριού προβλέπεται να αυξηθούν κατά περίπου 5% στις βορειοευρωπαϊκές χώρες. Οι σοβαρότερες επιπτώσεις θα απαντηθούν στην Αφρική, καθώς οι ασθενέστερες βροχοπτώσεις θα μειώσουν τις σοδειές έως και κατά 50% σε ορισμένες χώρες. Λαμπρές προοπτικές διαγράφονται, όμως, για τον αιθιοπικό καφέ, λόγω του συνδυασμού της αύξησης της θερμοκρασίας και των αλλαγών στις βροχοπτώσεις. Στην ασιατική ήπειρο, όπου η μεγαλύτερη απειλή είναι η λειψυδρία, αρνητικές θα είναι οι συνέπειες για την κεντρική και νότια Ασία ενώ ευεργετικές για την ανατολική και νοτιο-ανατολική Ασία. Στη βόρεια Αμερική, η μείωση των βροχοπτώσεων αναμένεται να δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στις δυτικές Πολιτείες στις ΗΠΑ, ενώ για τη Λατινική Αμερική και Καραϊβική προβλέπεται μείωση 2,5% έως 5% των σοδειών σίτου, ρυζιού, καλαμποκιού και σόγιας.
Αποτέλεσμα; Ο αριθμός των ανθρώπων, που θα λιμοκτονούν μπορεί, μέσα σε μια δεκαετία, να βρεθεί στο 20% του πληθυσμού του πλανήτη, από το 14% που είναι σήμερα σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι η πείνα θα είναι ενδεχομένως πιο παρούσα στην καθημερινότητα, καθώς ένας στους πέντε συνανθρώπους θα πεινάει. Σήμερα, πεινάει ο ένας στους επτά. Και ο αριθμός των πεινασμένων παιδιών μπορεί να διπλασιαστεί. Γιατί οι τιμές των τροφίμων αναμένεται να εκτιναχθούν κατά 20%.
«Μέσα στην επόμενη δεκαετία, ένα στα δύο νεογέννητα στην Αφρική, ένα στα τέσσερα στην Ασία και ένα στα επτά στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική θα είναι καταδικασμένα σε υποσιτισμό και κακή διατροφή. Η κακή διατροφή και οι ασθένειες που σχετίζονται με την πείνα μπορεί, τα επόμενα δέκα χρόνια, να οδηγήσουν σε διπλασιασμό των θανάτων των παιδιών κάτω των πέντε χρονών», γράφουν οι συντάκτες της έκθεσης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
