Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ένας πρόσφυγας διεκδικεί άσυλο στη ζωή και στα όνειρά του

Έμαθε ελληνικά, πέρασε στο πανεπιστήμιο, αγάπησε τη χώρα και θέλει να παραμείνει



Θεσσαλονίκη - (Ανταπόκριση Νατάσα Καραθάνου)

  Ο Βαχίτ Φασίλ είναι ένας ακόμη πρόσφυγας που ζητάει άσυλο για να παραμείνει στην Ελλάδα που τού έμαθε, όπως λέει, ότι δεν είναι μόνος.

Ήρθε στη χώρα μας για να ξεφύγει από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, αλλά, κυρίως, γιατί ήθελε να σπουδάσει. Και τα κατάφερε. Δουλεύοντας νυχθημερόν και διαβάζοντας παράλληλα - ακόμη και στα λεωφορεία όταν πήγαινε στη δουλειά του - έδωσε εξετάσεις και πέρασε από τους πρώτους, ως μαθητής εσπερινού λυκείου, στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Έμαθε ιταλικά, αγάπησε τη φωτογραφία, τη Θεσσαλονίκη και ιδιαίτερα τους ανθρώπους της, που τον περιέβαλαν με αγάπη και τον βοήθησαν.

   Ο Βαχίτ ήρθε μόνος του στην Ελλάδα το 2006, αφήνοντας πίσω του την πολυμελή οικογένειά του, με στόχο τις σπουδές. Δούλεψε στην Αθήνα και την Άρτα, έμαθε γρήγορα ελληνικά και, όταν βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε το σχολείο. Παράλληλα εργαζόταν - αρχικά σε πλυντήριο αυτοκινήτων και μετά σε αποθήκη, όπου το αφεντικό του τον βοήθησε να πραγματοποιήσει το όνειρό του για σπουδές, πληρώνοντας τα φροντιστήριά του.

   "Ύστερα από δουλειές όπου ήμουν ανασφάλιστος, αυτός ο άνθρωπος με ασφάλισε κανονικά και στάθηκε δίπλα μου όταν τού είπα πως θέλω να περάσω στο πανεπιστήμιο" λέει  ο 26χρονος Βαχίτ.

   Τελειώνοντας το 1ο Εσπερινό Λύκειο το 2012, έδωσε εξετάσεις και πέτυχε την εισαγωγή του στη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, επιλογή που έκανε όχι μόνο γιατί του αρέσουν τα οικονομικά, όπως λέει, αλλά γιατί η Σχολή "ασχολείται πολύ και με τους ανθρώπους".

   Φυσικά, ο δρόμος για την επίτευξη του στόχου του δεν ήταν εύκολος. Δούλευε πολλές φορές βράδυ και διάβαζε κατάκοπος την ημέρα. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί και κάποιες φορές κινδύνευσε, όταν κοιμήθηκε πάνω στο τιμόνι αυτοκινήτου.

   "Διάβαζα παντού και έγραφα σε χαρτάκια ρήματα που τα έκλινα σιωπηλά μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Ήξερα ότι αν μάθαινα καλά γραμματική, θα μπορούσα να μιλάω καλύτερα ελληνικά" θυμάται ο Βαχίτ, ο οποίος θέλει να παραμείνει στην Ελλάδα. Εκκρεμεί, ωστόσο, η αίτησή του για παροχή ασύλου, κάτι που τον κάνει να αισθάνεται μετέωρος, αφού αν δεν τού δοθεί, θα αναγκασθεί να διακόψει τις σπουδές του.

   "Είμαι πολύ ευχαριστημένος στην Ελλάδα, με βοήθησαν τόσοι άνθρωποι, το αφεντικό μου, οι καθηγητές μου στο σχολείο, τα παιδιά στο Στέκι Μεταναστών Θεσσαλονίκης. Για όλους αυτούς θα ήθελα να μείνω εδώ. Οι πρόσφυγες, δεν περιμένουμε να μας βοηθήσει το κράτος, αλλά τουλάχιστον να μας δώσει άσυλο ώστε να ξέρουμε πού θα ζήσουμε" τονίζει ο Βαχίτ, ο οποίος ονειρεύεται να τελειώσει τη Σχολή του και να κάνει οικογένεια.

   Προς το παρόν, έχει καταφέρει να περάσει μόνο ένα μάθημα, τα ιταλικά, που τα μαθαίνει εύκολα γιατί "είναι σαν ποίημα" και ασχολείται παράλληλα με τη φωτογραφία, "στοχεύοντας" με την κάμερά του την καθημερινότητα των ανθρώπων αλλά και των προσφύγων, οι οποίοι, "επειδή είναι στον 'αέρα', ζούνε τις στιγμές"…. 

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία