Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΗΠΑ: Ομογενής μουσικός διακρίνεται στον χώρο της λάτιν και αφροκουβανέζικης μουσικής

Νέα Υόρκη

Κατά τη διάρκεια της συναυλίας κράτησε με περηφάνια την ελληνική σημαία, μιλώντας για την χώρα καταγωγής του, τις ομορφιές και τον πολιτισμό της. Ο συνθέτης και καθηγητής, Δημήτρης Καστάρης, για μια ακόμη φορά συγκίνησε και ξεσήκωσε εκατοντάδες θεατές διαφόρων εθνικοτήτων, σμίγοντας μουσικές του κόσμου σε μια σπάνια συναυλία που δόθηκε στο Flushing Town Hall, της περιοχής Κουίνς της Νέας Υόρκης. Οι μοναδικοί ήχοι της λάτιν και της αφροκουβανέζικης τζαζ πλημμύρισαν την αίθουσα και με επικεφαλής τον καταξιωμένο Ελληνοαμερικανό μουσικό παρουσιάστηκαν για πρώτη τα δυο συγκροτήματα που δημιούργησε ο ίδιος, το πολυβραβευμένο «Latin Jazz Coalition» και το «Conjunto Kathar?». Μαζί με τους εξαιρετικούς μουσικούς των δυο αμερικανικών αυτών μουσικών σχημάτων, εμφανίστηκαν ο τρομπετίστας Γιάννης Οικονομίδης από τη Θεσσαλονίκη και ο 14χρονος ομογενής Θεόφιλος Κατέχης. Ο κ. Καστάρης δήλωσε ότι μεγάλωσε με βυζαντινές μελωδίες και αφροκουβανέζικους ρυθμούς. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και ο δρόμος της μετανάστευσης δεν του μοίρασε μόνο τη ζωή, αλλά και τα μουσικά ακούσματα. Στη συναυλία, που έφερε τον τίτλο «Aφροκουβανέζικη φωτιά, πνευματικό έλαιο και ελληνικές γεύσεις», συμμετείχαν συνολικά 28 καλλιτέχνες παίζοντας αφροκουβανέζικη τζαζ, μουσική σάλσα και γκόσπελ, καθώς και ελληνικά φολκλορικά κομμάτια. Επίτιμος καλεσμένος της βραδιάς ήταν ο παγκοσμίου φήμης τρομπονίστας της τζαζ Steve Turre, ο οποίος ήταν συμφοιτητής του Καστάρη. «Το έντονο και άσβεστο πάθος μου για την τζαζ, την αφροκουβανέζικη, την πορτορικάνικη, την ελληνική, την αφροαμερικάνικη και την γκόσπελ μουσική με οδήγησε στη διοργάνωση αυτής της μεγαλειώδους συναυλίας, παίζοντας όλα αυτά τα είδη μουσικής», τόνισε ο κ. Καστάρης, επισημαίνοντας ότι ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί έκανε παγκόσμια πρεμιέρα η νεοσυσταθείσα ορχήστρα του «Conjunto Kathar?», με τέσσερα τρομπόνια και τρεις τραγουδιστές, ενώ εξέφρασε επίσης την περηφάνια του για την εμφάνιση της πρώτης του ορχήστρας «Latin Jazz Coalition», την οποία ίδρυσε πριν από 24 χρόνια. Όταν τον ρωτήσαμε πώς γεννήθηκε η αγάπη του ειδικά για το τρομπόνι, ανέφερε ότι η «δύναμη και η ομορφιά» του τρομπονιού τράβηξε την προσοχή του από τις πρώτες μέρες που βρέθηκε στη Νέα Υόρκη, τη δεκαετία του 1980, όπου παρακολουθούσε συναυλίες από ιερά τέρατα της μουσικής, όπως τους Willie Colon και Hector Lavoe. «Η επιρροή τους στις συνθέσεις μου είναι εμφανής», είπε. Ο Δημήτρης Καστάρης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Όταν ήταν μόλις δυόμιση ετών μετανάστευσε με την οικογένειά του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αφού έμειναν μερικά χρόνια στο Λορέιν του Οχάιο εγκαταστάθηκαν στη πόλη της τζαζ, στο Σεντ Λούις του Μισούρι, όπου και μεγάλωσε. Στην τρίτη δημοτικού, η τάξη του Δημήτρη προσκλήθηκε στο γυμναστήριο του σχολείου για να παρακολουθήσει μια ζωντανή εκτέλεση ενός κλασικού κουιντέτου. Η παρουσίαση περιλάμβανε την επίδειξη ενός συρόμενου τρομπονιού από κάποιο μέλος της Συμφωνικής Ορχήστρας του Σεντ Λούις. «Εκείνη ακριβώς τη στιγμή συναρπάστηκα από το όργανο αυτό», επισήμανε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας ότι «ο βαθύς ηχηρός τόνος και το μοναδικό μηχανικό σχέδιο του οργάνου είναι εκείνα που με έλκυσαν σαν δυνατός μαγνήτης. Λίγο αργότερα άρχισα να παίρνω μαθήματα τρομπονιού και να παίζω στην ορχήστρα του δημοτικού σχολείου». Καθώς μεγάλωνε στο Σεντ Λούις, ο Δημήτρης Καστάρης άκουγε διάφορα είδη μουσικής, όπως: Swing and Bebop Jazz, Blues, Gospel, R&B Music, Pop, Classical Music, Chamber Music και μουσική απ’ όλο τον κόσμο, ενώ παρακολούθησε πολλές συναυλίες γνωστών καλλιτεχνών και ορχηστρών. «Παράλληλα, έκανα ιδιαίτερα μαθήματα και αφιέρωσα αμέτρητες ώρες μελέτης στο σπίτι του μετά το σχολείο και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού», τόνισε «και στη συνέχεια, άρχισα να παίζω στην ορχήστρα τζαζ του Πανεπιστημίου του Μισούρι, όταν ακόμη ήμουν μαθητής της τελευταίας τάξης στο Γυμνάσιο του Affton». Μετά την αποφοίτησή του με βραβεία στη μουσική, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι και σε δυο χρόνια συνέχισε τις σπουδές του στη Νέα Υόρκη με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο NYU. Κάποια στιγμή της καλλιτεχνικής του πορείας, ξεκίνησε να γράφει και να αναλύει τις ηχογραφήσεις καλλιτεχνών. Αφού έλαβε το πτυχίο με ακαδημαϊκές τιμές, συνέχισε και έγινε κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη μουσική τζαζ από το φημισμένο Manhattan School of Music. Παράλληλα με τις σπουδές του, δίδαξε ορχηστρική μουσική στα δημόσια σχολεία της Νέας Υόρκης και έπαιζε σε διάφορες ορχήστρες. Ακολούθως, δεν άργησαν να έρθουν οι πρώτες του συνεργασίες με κορυφαίους μουσικούς, όπως με τους Jimmy Heath, Slide Hampton, Phil Woods, Jon Faddis και Red Rodney. Το Σεπτέμβρη του 1986 δημιούργησε τη δική του ορχήστρα, με αποτέλεσμα εκτός από συναυλίες και συμμετοχές σε πολιτιστικές εκδηλώσεις εντός και εκτός Νέας Υόρκης, να οδηγηθεί στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις των πρώτων του συνθέσεων, βασισμένες στους ρυθμούς της αφροκουβανέζικης και βραζιλιάνικης τζαζ. Εκτός από το τρομπόνι, έχει διακριθεί στην χρήση διαφόρων ειδών κοχυλιών για τη δημιουργία μουσικών ήχων. Επίσης, συνεργάστηκε με Έλληνες καλλιτέχνες για την παρουσίαση δημοτικών και λαϊκών τραγουδιών σε ρυθμούς τζαζ. Ο Δημήτρης Καστάρης θεωρείται σήμερα ένας από τους καλύτερους τρομπονίστες της λάτιν και αφροκουβανέζικης μουσικής και είναι πια γνωστός στην Αμερική και σε αρκετές λατινοαμερικανικές χώρες ως «El Griego Rumbero» (ο Έλληνας του Ζωντανού Αφροκουβανέζικου Ρυθμού, σε ελεύθερη απόδοση). Σε κάθε εμφάνισή του δεν χάνει την ευκαιρία να προβάλλει την ελληνική κληρονομιά και να μιλά με νοσταλγία για την χώρα καταγωγής του.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία