|
| | | |
Βενετία: Αργυρός Λέων για "Miss Violence" και Αλέξανδρο Αβρανά
Βενετία - (Ανταπόκριση Νίνος Φενέκ Μικελίδης)
Η ελληνική ταινία "Miss Violence" του Αλέξανδρου Αβρανά βραβεύτηκε με τον Αργυρό Λέοντα, το δεύτερο πιο σημαντικό βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Ο Θέμης Πάνου απέσπασε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού για την ερμηνεία του στην ταινία.
Ο Χρυσός Λέοντας δόθηκε στο ντοκιμαντέρ "Sacro Gra" του Ιταλού σκηνοθέτη Τζιανφράνκο Ρόσι, το οποίο αναφέρεται στα άγνωστα και ποιητικά πρόσωπα που ζουν γύρω από την περιφερειακή λεωφόρο της Ρώμης, την "GRA".
Το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής δόθηκε στον Κινέζο Τσάι Μινγκ-Λιάνγκ για το Jiaoyou (Αδέσποτα Σκυλιά), την ιστορία ενός άστεγου πατέρα και των δύο παιδιών του που αναγκάζονται να περιπλανώνται στους δρόμους της Ταϊπέι στην Ταϊβάν.
Η ελληνική ταινία «Miss Violence» -ένα δυνατό, βουτηγμένο σε μια μαύρη ατμόσφαιρα, έργο, αλληγορία πάνω στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, μέσα από την ιστορία μιας δυσλειτουργικής οικογένειας- έκανε ...καλό ξεκίνημα στο Φεστιβάλ τής Βενετίας, αφου νωρίτερα ειχε αποσπάσει ήδη δύο βραβεία: Το βραβείο των κριτικών FEDEORA και το νεανικό βραβείο Arca.
Το βραβείο FEDEORA καλύτερης ταινίας από Ευρώπη και χώρες της Μεσογείου του διαγωνιστικού τμήματος του 70ου φεστιβάλ της Βενετίας, που κέρδισε η ταινία του Αβρανά, απονέμει ομάδα κριτικών-μελών της Ομοσπονδίας Κριτικών για ταινίες από Ευρώπη και Μεσόγειο. Το δεύτερο βραβείο που κέρδισε η ελληνική ταινία, το Arca CinemaGiovanni, απονέμεται από 70 νέους από Ιταλία, Γαλλία και Τυνησία, ηλικίας από 18 μέχρι 26 χρόνων.
Εξάλλου, το βραβείο FEDEORA καλύτερης ταινίας στο τμήμα «Μέρες των Δημιουργών» απονεμήθηκε στην ισραηλινή ταινία «Βηθλεέμ» του Γιούβαλ Άντλερ, που καταπιάνεται με αντικειμενικότητα και ειλικρίνεια γύρω από τις σχέσεις ανάμεσα στους Ισραηλινούς και τους Άραβες, μέσα από την ιστορία ενός νεαρού που μπλέκεται σε μια ομάδα εξτρεμιστών μουσουλμάνων.
Στον Βούλγαρο Μίλκο Λαζάροφ, σκηνοθέτη της ταινίας «Αποξένωση», που προβλήθηκε στο ίδιο τμήμα, απονεμήθηκε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Τέλος, στην ταινία «Ταξικός εχθρός» του Ροκ Μπίτσεκ (Σλοβενία) απονεμήθηκε το βραβείο καλύτερης ταινίας του Τμήματος «Εβδομάδα της Κριτικής».
Το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) για την καλύτερη ταινία του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος της Μόστρας απονεμήθηκε στην καναδική ταινία «Ο Τομ στη φάρμα» του Ξαβιέ Ντολάν, ενώ, το βραβείο καλύτερης ταινίας στα άλλα τμήματα της Μόστρας (Ορίζοντες και Εβδομάδα της Κριτικής) δόθηκε στη σουηδική ταινία «The Reunion» της Ανα Οντέλ.
Ακόμη, το βραβείο Europa Cinemas Label, που δίνεται από Ευρωπαίους διανομείς για την προώθηση καλλιτεχνικής αξίας ταινιών σε ευρωπαϊκές αίθουσες, απονεμήθηκε στη γαλλική ταινία «La belle vie» του Ζαν Ντενιζό, ενώ ειδική μνεία έγινε στη βουλγάρικη ταινία «Αποξένωση» του Μίλκο Λαζάροφ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|