|
| | | |
...ενω διπλασιάστηκαν οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα
Μία αυτοκτονία κάθε σαράντα δευτερόλεπτα στον πλανήτη
Θεσσαλονίκη
Ένας άνθρωπος αυτοκτονεί κάθε σαράντα δευτερόλεπτα σε ολόκληρο τον κόσμο ενώ συνολικά ένα εκατομμύριο άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο. Ο δείκτης "παγκόσμιας" θνησιμότητας είναι 16 άτομα ανά 100.000 και οι κυριότεροι παράγοντες κινδύνου που μπορούν να εξωθήσουν κάποιον στο απονενοημένο διάβημα είναι η κατάθλιψη και η χρήση ουσιών. Τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και της Διεθνούς Συνεργασίας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας (International Association for Suicide Prevention IASP) σοκάρουν και η δημοσιοποίησή τους με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης της αυτοκτονίας, επιχειρεί να αφυπνίσει το κοινό για το σοβαρό αυτό κοινωνικό φαινόμενο.
Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα τα ποσοστά διπλασιάστηκαν την τριετία 2009 - 2011 σε σχέση με το παρελθόν. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και την Eurostat ενώ στο παρελθόν η χώρα μας κατείχε μία από τις χαμηλότερες θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη ως προς τις αυτοκτονίες, με δείκτη 2,5 ανά 100.000 πληθυσμού, με τα υπολογισμένα στοιχεία ως το τέλος του 2011, το ποσοστό αυτό είναι μεγαλύτερο από 5 άτομα ανά 100.000 κατοίκους, με αναλογία 6:1 σε επιτυχημένες απόπειρες ανδρών έναντι των γυναικών, αντίστοιχα. Συνολικά, ο αριθμός των αυτοκτονιών γι αυτή την τριετία ανέρχεται στις 1245. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι δεν έχουν ακόμη δημοσιοποιηθεί τα στατιστικά της τελευταίας διετίας κατά την οποία ο ελληνικός πληθυσμός αντιμετωπίζει εντονότερα τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης.
Ωστόσο το Δίκτυο Καταγραφής του Κέντρου Πρόληψης της Αυτοκτονίας κατέγραψε ήδη 231 αυτοκτονίες από τον Ιανουάριο μέχρι τον Αύγουστο του 2013. Μάλιστα, ο επιστημονικός διευθυντής της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης "Κλίμακα", ψυχίατρος Κυριάκος Κατσαδώρος, σημείωνε ότι "η κρίση δεν δρα 'αιτιολογικά' στις αυτοκτονίες, αλλά δημιουργεί ή επιδεινώνει αδιέξοδα κι έτσι μπορεί να φέρει στα άκρα ευάλωτους ανθρώπους που σε άλλες συνθήκες δεν θα έφταναν σε αυτά".
Πέραν από τους ψυχολογικούς, κοινωνικούς, βιολογικούς, πολιτιστικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες που παίζουν ρόλο στην αυτοκτονία, ο Π.Ο.Υ. κάνει λόγο για αναδυόμενη απειλή στις χώρες μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος και μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας σε χώρες με υψηλό εισόδημα. Σε ό,τι αφορά τις απόπειρες, γίνεται γνωστό ότι κατά μέσο όρο περίπου 3000 άνθρωποι την ημέρα κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας και σε αυτούς που τελικά πετυχαίνουν το σκοπό τους έχουν προηγηθεί είκοσι ή και περισσότερες προσπάθειες.
Ιδιαίτερη έμφαση αποδίδει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και στο θέμα του στιγματισμού του ατόμου με ψυχική νόσο και του ατόμου που αποπειράται να βάλει τέλος στην ζωή του. "Οι άνθρωποι δεν μιλούν γι' αυτό, για να αποφύγουν τον κίνδυνο στιγματισμού τους, αλλά και επιπλέον δεν κάνουν χρήση των κοινωνικών υπηρεσιών της δημόσιας υγείας για τον ίδιο λόγο. Αυτό το είδος του στίγματος είναι βαθιά ριζωμένο σε κάποιες κοινωνίες, στις περισσότερες, όμως, είναι δείγμα άγνοιας ή ελλιπούς ενημέρωσης. Ο στιγματισμός δημιουργεί στον κοινωνικό περίγυρο επιφύλαξη και διάκριση, με αποτέλεσμα την απομόνωση και τις ακατάλληλες συμπεριφορές προς τα άτομα με ψυχικό ή μη νόσημα που προσπάθησαν να βάλουν τέλος στην ζωή τους" επισημαίνει σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε το Τμήμα Πρόληψης και Προαγωγής Υγείας της Διεύθυνσης Δημόσιας Υγείας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας.
Παράλληλα, υπογραμμίζεται ότι η Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης της αυτοκτονίας παρέχει μια ευκαιρία για αλλαγή των πολιτιστικών συμπεριφορών σχετικά με την ψυχική ασθένεια και την αυτοκτονική συμπεριφορά, με στόχο την εξάλειψη του στίγματος μέσα από την εκπαίδευση και την ανάπτυξη νέων δημιουργικών μεθόδων αντιμετώπισης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|