|
| | | |
Η Ελλάδα πρωτοπορεί στον Ιατρικό τομέα
Νέες τεχνικές για την αντιμετώπιση της αρθρίτιδας, στο «Ερρίκος Ντυνάν»
Αθήνα - (Ανταπόκριση)
Νεότερες μέθοδοι αντιμετώπισης της αρθρίτιδας με τη χρήση βλαστικών κυττάρων μυελού, εφαρμόζονται από το νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», ενώ προωθούνται πρωτοποριακές τεχνικές για ταχεία αποκατάσταση εξατομικευμένων αρθροπλαστικών ελάχιστης επεμβατικότητας.
Με τη νέα επεμβατική μέθοδο και το πρόγραμμα ταχείας αποκατάστασης ο χρόνος νοσηλείας περιορίζεται σε μία έως δύο ημέρες από έξι έως επτά, που απαιτούνται με την κλασική χειρουργική τεχνική.
Οι νέες τεχνικές παρουσιάστηκαν σε συνέντευξη Τύπου, από τον διευθυντή Παναγιώτη Μυστίδη και το ιατρικό επιτελείο του Α΄Ορθοπαιδικού Τμήματος του νοσοκομείου, τους αναπληρωτές διευθυντές, Κώστα Σαρόπουλο και Γεώργιο Τζαγκαράκη, και τον επιμελητή Χρήστο Θανασά.
Οι γιατροί χαρακτήρισαν τη χρήση βλαστικών κυττάρων ως την «καλύτερη δυνατή πρόληψη» για την αντιμετώπιση της αρθρίτιδας αρχικών σταδίων. Όπως εξήγησε ο κ. Μυστίδης, ο μυελός των οστών περιέχει κύτταρα που λέγονται «μεσεγχυματικά». Αυτά τα κύτταρα έχουν την ικανότητα να εξελιχθούν σε κύτταρα του αρθρικού χόνδρου (δηλαδή της αρθρικής επιφάνειας), συμβάλλοντας στην επούλωση της βλάβης. Λαμβάνονται από το οστό της λεκάνης με τοπική αναισθησία και μετά απομονώνονται, συμπυκνώνονται και τοποθετούνται, άμεσα, με μία απλή ένεση στην πάσχουσα περιοχή.
Επίσης, στο Ιατρείο Βιοθεραπειών του νοσοκομείου εφαρμόζεται η θεραπεία με PRP (Platelet Rich Plasma), δηλαδή, «αίμα πλούσιο σε αιμοπετάλια και αυξητικούς παράγοντες». Η διαδικασία, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι εξαιρετικά απλή. Λαμβάνεται από τον ασθενή μία μικρή ποσότητα αίματος, όπως σε μία συνηθισμένη αιμοληψία. Μετά από λίγα λεπτά οι αυξητικοί παράγοντες έχουν απομονωθεί και συμπυκνωθεί από το αίμα του. Κατόπιν τοποθετούνται υπό τοπική αναισθησία, με μία απλή ένεση, στη περιοχή της βλάβης. Και στους δύο τύπους θεραπειών δεν χρησιμοποιούνται φαρμακευτικές ουσίες, ενώ η θεραπεία είναι ανώδυνη και ολοκληρώνεται μόλις σε μία επίσκεψη του ασθενή, χωρίς ανάγκη νοσηλείας.
Όπως εξήγησαν ο κ. Σαρόπουλος και ο κ. Τζαγκαράκης, στο νοσοκομείο εφαρμόζονται σύγχρονες χειρουργικές τεχνικές στο ισχίο (ASI, εξατιμικευμένη αρθροπλαστική) και στο γόνατο (MIS, μονοδιαμερισματική αρθροπλαστική, εξατομικευμένη Αρθροπλαστική) σε ασθενείς που πάσχουν από προχωρημένη αρθρίτιδα.
«Οι τεχνικές ελάχιστης επεμβατικότητας (Minimally Invasive) προσφέρουν αντικατάσταση της φθαρμένης άρθρωσης με τη δυνατόν μικρότερη επιβάρυνση του ασθενούς» είπε ο κ. Τζαγκαράκης, προσθέτοντας ότι σε συνδυασμό με το πρόγραμμα ταχείας αποκατάστασης προσφέρουν καλύτερο αποτέλεσμα από τις παραδοσιακές τεχνικές σε μικρότερο χρόνο.
Σύμφωνα με τον κ. Θανασά, την αποτελεσματικότερη φροντίδα του ασθενή επιτυγχάνουν η μικρότερη χειρουργική τομή, η διατήρηση της ακεραιότητας μυών και τενόντων, η μικρότερη απώλεια αίματος, ο περιορισμός της ανάγκης για μετάγγιση, η διατήρηση του φυσιολογικού τμήματος του γόνατος και αντικατάσταση μόνο του παθολογικού (στην μονοδιαμερισματική), η τοποθέτηση αρθροπλαστικής μετά από εξατομικευμένη μελέτη της ανατομίας του ασθενή και η γρηγορότερη αποκατάσταση.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|