|
| | | |
Η βία πρώτη αιτία θανάτου γυναικών σε όλο τον κόσμο
Θεσσαλονίκη - (Ανταπόκριση Αγγέλα Φωτοπούλου)
Η βία είναι η πρώτη αιτία θανάτου γυναικών σε όλο τον κόσμο και μετά ακολουθεί ο καρκίνος.
Σκιαγραφώντας το προφίλ των γυναικών που υφίστανται βία, η πρόεδρος ΔΣ Εταιρείας για τον Κοινωνικό Αποκλεισμό και την Ψυχική Υγεία (ΕΚΑΨΥ) Χρυσάνθη Ζαφειράτου, ανέφερε ότι είναι κυρίως απόφοιτες λυκείου με μέσο όρο ηλικίας τα 40-45 έτη.
“Οι γυναίκες αυτές υφίστανται βία είτε σωματική, είτε ψυχική και συναισθηματική, είτε οικονομική και κοινωνική. Όλα αυτά μπορούν να υπάρχουν μαζί. Εμείς τα ψάχνουμε όλα, δεν μας ενδιαφέρει αν κάποιος έχει εντοπίσει μόνος του μόνο τη σωματική βία γιατί είναι πιο εμφανής. Πχ η πρόσβαση στα χρήματα. Όταν μία κυρία έχει τα έσοδά της από το μισθό της και έχει την ψυχολογία ότι συνεισφέρει στην οικογένειά της δεν μπορεί να καταλάβει ότι από πίσω υπάρχει ένας μηχανισμός προσωπικής στέρησης. Μπορεί να το ζει αλλά δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτό είναι σχεδιασμένο γιατί μπορεί να κρύβεται” εξηγεί η κ. Ζαφειράτου μιλώντας στο πλαίσιο ενημερωτικής εκστρατείας με σύνθημα “Ενεργές Ενεργοί κατά της Βίας”.
Στη Θεσσαλονίκη κάθε χρόνο 100 έως 150 γυναίκες θύματα βίας απευθύνονται στο Κέντρο Κοινωνικής Υποστήριξης Γυναικών της Εταιρείας για τον Κοινωνικό Αποκλεισμό και την Ψυχική Υγεία (ΕΚΑΨΥ). Όπως ανέφερε η κ. Ζαφειράτου από το 1998 μέχρι σήμερα έχουν απευθυνθεί στο Κέντρο Κοινωνικής Υποστήριξης συνολικά 2780 άτομα εκ των οποίων τα μισά είναι γυναίκες που έχουν υποστεί βία.
“Το φαινόμενο είναι υπαρκτό σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης άρα και στην Ελλάδα. Θα μπορούσα να πω ότι στην Ελλάδα δεν είναι και τόσο επικίνδυνα. Σε άλλες χώρες βλέπουμε βία όχι μόνο μέσα στην οικογένεια αλλά και γενικά ανάμεσα σε πολίτες που επιτίθενται σε άλλους πολίτες. Εμείς είμαστε λίγο πιο περιορισμένοι και λόγω μικρής κλίμακας. Ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι ανάγκη να είναι μεγάλης κλίμακας για να είναι σοβαρό, γιατί ως πρόβλημα είναι η πρώτη αιτία θανάτου σε όλον τον κόσμο για τις γυναίκες, η δεύτερη αιτία είναι ο καρκίνος. Στις μέρες μας λόγω της κρίσης οι άνθρωποι είναι πιο ευερέθιστοι γιατί έτσι κι αλλιώς υπάρχει μια εκρηκτική ατμόσφαιρα γύρω μας και όταν εκτός από ευερέθιστος είναι και κακόβουλος εκεί τα πράγματα περιπλέκονται και ο κίνδυνος βίαιης συμπεριφοράς είναι μεγαλύτερος“ πρόσθεσε η κ. Ζαφειράτου. Μάλιστα ανέφερε δυο ακραία παραδείγματα το ένα μιας 50χρονης δικαστικής υπαλλήλου που ο σύζυγός της επιχείρησε να της προκαλέσει ατύχημα ενώ οδηγούσε στην εθνική οδό, πράγμα που ήταν οργανωμένη απόπειρα δολοφονίας το οποίο όμως δεν μπορούσε να αντιληφθεί η ίδια, και το άλλο την περίπτωση μιας γυναίκας που την κυνηγούσε ο σύζυγός της στην γειτονιά κρατώντας όπλα και η γυναίκα κατάφερε να σωθεί γιατί το αφόπλισαν οι γείτονες.
Εξηγώντας το λόγο για τον οποίον οι γυναίκες δεν απομακρύνονται από τα άτομα που τους ασκούν βία λέει: ”Η αυτόματη αντίδραση στην επίθεση είναι το πάγωμα και επίσης είναι και η αίσθηση ότι αυτοί που έχουμε δίπλα μας, δεν είναι δυνατόν να ειναι κακόβουλοι. Έχουμε μια καλή προαίρεση να επικοινωνήσουμε με τους άλλους οπότε σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κανείς να φανταστεί ότι ο άνθρωπος ο ερωτευμένος αυτός που αγαπάει κλπ μπορεί να είναι κακόβουλος. Το ανέχονται επειδή είναι συνεχές. Το συνεχές αποδυναμώνει τον άνθρωπο, γιατί δεν είναι απλά συνεχές, αλλά είναι συστηματικό και οργανωμένο. Η βία είναι ένα οργανωμένο σχέδιο υποδούλωσης του άλλου οπότε έχει και την ανάλογη μεθοδολογία για να δημιουργεί και την ανάλογη αντίδραση στον άνθρωπο. Πρέπει όλοι μας και ο ίδιος ο άνθρωπος που υφίσταται βία να κατανοήσει τη διαδικασία ή να το προλάβει, να ξέρει ότι υπάρχουν τέτοιες συνθήκες στη ζωή και να τις αποφεύγει ή αν πολύ σύντομα αντιληφθεί μέσα στον πρώτο - δεύτερο μήνα της σχέσης να τη διακόψει γιατί αν δεν το κάνει σε αυτό το διάστημα μετά θέλει 15 χρόνια για να το κάνει γιατί μπαίνει πλέον στη δυναμική της θυματοποίησης”.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|