 |
|
|  |  |  |  Αρθρο
Ο θάνατος του μπιν Λάντεν θα οδηγήσει σε επιθέσεις αντιποίνων, αλλά προσφέρει και μια ευκαιρία να επιτευχθεί ειρήνη στη Μέση Ανατολή
Πηγή: Financial Times
΄Κι έτσι, ο πλέον καταζητούμενος άνθρωπος στον κόσμο εξουδετερώθηκε τελικά όχι σε κάποια σπηλιά, αλλά σε μια μεσοαστική γειτονιά μιας ανιαρής πακιστανικής πόλης. Κι αν έμενε καμιά αμφιβολία για την αίγλη του ηγέτη της αλ-Κάιντα, διαλύθηκε από το γεγονός ότι η τεράστια βίλα στην οποία είχε καταφύγει στο Αμποταμπάντ βρίσκεται δίπλα στη Στρατιωτική Ακαδημία του Πακιστάν.
Επί τρεις δεκαετίες, γράφει ο Aχμεντ Ρασίντ στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, ο Οσάμα μπιν Λάντεν αποτελούσε μαγνήτη για τη φαντασία πολλών Μουσουλμάνων και κατάρα για τους στρατούς και τις μυστικές υπηρεσίες. Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 έφτασε στην Πεσάβαρ για να κατασκευάσει με τα εκατομμύρια της κατασκευαστικής βιομηχανίας της οικογενείας του καταφύγια για τους Μουτζαχεντίν, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο αδύνατος και ντροπαλός Σαουδάραβας θα άλλαζε τον κόσμο. Αλλά τον άλλαξε.
Το να σκοτώσεις 3.000 ανθρώπους με μια κίνηση και στη συνέχεια να προκαλέσεις τις Ηνωμένες Πολιτείες να σε κυνηγήσουν απαιτεί μια μεσσιανική φαντασία. Αυτό έγινε και το σύνθημα της αλ-Κάιντα: «Αγαπάμε το θάνατο περισσότερο απ’ ό,τι αγαπάμε τη ζωή». Όσο περισσότερο φαινόταν ότι οι στρατοί όλοι του κόσμου δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αυτόν τον πόλεμο, τόσο αυξανόταν η απήχηση του μπιν Λάντεν στους εξτρεμιστικούς κύκλους. Οι οπαδοί του τζιχάντ πίστεψαν ότι ο αρχηγός τους ήταν ευλογημένος και ότι τον προστάτευε ο Θεός.
Ακόμη κι όταν η αλ-Κάιντα κατέρρευσε μετά την ανατροπή των Ταλιμπάν, και ο μπιν Λάντεν σταμάτησε να δίνει ο ίδιος εντολές, η επιρροή της οργάνωσης δεν σταμάτησε να εξαπλώνεται: στο Ιράκ, τη βόρεια Αφρική, την Ευρώπη, ακόμη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η αλ-Κάιντα μετατράπηκε σε μια ομάδα μικρών οργανώσεων, αλλά η απειλή παρέμεινε ζωντανή: ένας άνδρας με μία βόμβα στην Τάιμς Σκουέαρ μπορεί να προκαλέσει τον πανικό ή ακόμη και την αιματοχυσία που προκάλεσε η 11η Σεπτεμβρίου.
Το χάος που προκάλεσε ο μπιν Λάντεν στον ισλαμικό κόσμο χώρισε τους Μουσουλμάνους σε εξτρεμιστές και μετριοπαθείς -- κάτι που κανείς Μουσουλμάνος δεν είχε κάνει μέχρι τότε σε τέτοια κλίμακα. Δίχασε όμως και την ισλαμική πίστη: εκατομμύρια ευλαβών Μουσουλμάνων χαρακτηρίστηκαν άπιστοι επειδή δεν ακολούθησαν τις ιδέες του τζιχάντ. Αυτοί οι «άπιστοι» είναι όμως οι πρωταγωνιστές των σημερινών εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο. Και αποδεικνύουν ότι, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε επί τριάντα χρόνια, ο μπιν Λάντεν δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει την υποστήριξη που ήθελε στον αραβικό κόσμο.
Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει ο Ρασίντ, η κληρονομιά του θα επισκιάσει τον μουσουλμανικό κόσμο για μια γενιά. Οι οπαδοί του θα πραγματοποιήσουν τις επόμενες ημέρες επιθέσεις αντιποίνων σε όλο τον κόσμο, και ιδιαίτερα στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν και τη Μέση Ανατολή. Επιπλέον, ο ισλαμικός πόλεμος δεν θα εξαφανιστεί, καθώς έχει αποκτήσει γερές ρίζες.
Ταυτόχρονα, όμως, ο θάνατος του μπιν Λάντεν προσφέρει και μεγάλες ευκαιρίες. Ο πρόεδρος Ομπάμα πρέπει να εκπληρώσει τις υποσχέσεις που έδωσε πριν από δύο χρόνια στο Κάιρο, όταν υποσχέθηκε να κτίσει γέφυρες με τον μουσουλμανικό κόσμο. Και το πιο σημαντικό που πρέπει να κάνει είναι να πιέσει για μια δίκαιη ειρήνη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Πρέπει επίσης να ταχθεί με το μέρος των νέων αραβικών κοινωνιών που αναδύονται μέσα από τα ερείπια των δικτατοριών. Πιο εύκολες θα γίνουν επίσης οι ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ των Ταλιμπάν, της κυβέρνησης της Καμπούλ και των Αμερικανών. Τώρα που πέθανε ο μπιν Λάντεν, οι Ταλιμπάν δεν χρωστούν τίποτα στην αλ-Κάιντα. Ούτε θέλουν να ανατινάζουν σούπερ μάρκετ και πρεσβείες στις δυτικές πρωτεύουσες. Θέλουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, την οποία θα διοικούν πλέον ντόπιοι, όχι ξένοι.
Αλλά και το Πακιστάν έχει την ευκαιρία για μια νέα αρχή. Ο μπιν Λάντεν ήταν ένας ήρωας για πολλούς Πακιστανούς επειδή προκαλούσε τη Δύση κι επειδή το Πακιστάν έχει ανάγκη από ήρωες. Αλλά οι ηγέτες του πρέπει να βρουν το θάρρος να δείξουν τι ήταν πραγματικά ο μπιν Λάντεν: μια πολιτική βδέλλα, που εισήγαγε τις επιθέσεις αυτοκτονίας, συνέβαλε στην ίδρυση των πακιστανών Ταλιμπάν και ενίσχυσε τη μισαλλοδοξία σε μια χώρα που ζούσε ειρηνικά μέχρι την εμφάνισή του στο προσκήνιο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
