Σήμερα όλοι έχουμε στο μυαλό μας την επιληψία  σαν μια ασθένεια που γεννά αλλεπάλληλους σπασμούς στον πάσχοντα και τον κάνει να χάνει τον έλεγχο του σώματός του. Όταν τα συμπτώματα εκδηλώνονται σε κάποιο δημόσιο χώρο, οι μάρτυρες βιώνουν ανησυχία και ο παθών όταν συνέρχεται σύγχυση και αμηχανία γι’ αυτό που του συνέβη.

Η επιληψία όπως μαρτυρίες αποδεικνύουν, δεν εντοπίζεται σε ανθρώπους της σύγχρονης εποχής, αλλά πολύ παλαιότερα στα χρόνια της αρχαίας Ελλάδας για την οποία κάνει λόγο ο ίδιος ο Σωκράτης στα 357 π.Χ.. Από τον όρο που χρησιμοποίησε ο ίδιος για να περιγράψει την ίδια την ασθένεια, αποδίδεται και η ονομασία στην επιληψία, η οποία σήμαινε την κατάληψη του σώματος από κάτι ανώτερο, κάτι απόκοσμο, κάτι υπερφυσικό.

Οι άνθρωποι του παρελθόντος θεωρούσαν ότι όταν κάποιος πάθαινε επιληψία, επρόκειτο για κακό σημάδι που σήμανε ότι κάτι αρνητικό θα συμβεί στο μέλλον, αλλά θεωρούσαν ότι αυτός που πάθαινε τα συμπτώματα, ήταν χαρισματικός και επιλεγμένος από κάποια ανώτερη δύναμη που είχε σαν στόχο την επικοινωνία με τους θνητούς.

Επιληπτικοί λέγεται ότι ήταν ο Μωάμεθ, ο Σιντάρτα Γκαουτάμα ( ο γνωστός σε όλους Βούδας) ενώ στην αρχαία Ελλάδα η επιληψία χαρακτηριζόταν με τον όρο Ηράκλεια νόσος, που σύνδεε τον παθών με τον Ηρακλή και το γένος του που ήταν κάτι σαν ημίθεοι για την ανθρωπότητα.

Μεταγενέστερα η επιληψία συνδέθηκε με την ικανότητα της ηγεσίας αλλά και με την δημιουργικότητα, καθώς δεν ήταν λίγοι που απέδιδαν στην νόσο το μεγάλο έργο των πασχόντων: Ναπολέων και Ντασταγέφσκι.

Σήμερα η εξέλιξη της επιστήμης και ο ορθολογισμός βελτίωσε τα κριτήρια του ανθρώπινου νου και οδήγησε στην εμπεριστατωμένη έρευνα, η πρόοδος της οποία μας φέρνει αντιμέτωπους με στοιχεία που υποδηλώνουν πως 15.000.000 άνθρωποι σήμερα πάσχουν από επιληψία, 100.000 από τους οποίους διαμένουν στην Ελλάδα.

Η νόσος δεν σχετίζεται φυσικά με κάποια θεϊκή ιδιότητα, αλλά με την διαταραχή του νευρικού συστήματος που προκύπτει είτε εκ γενετής(πρωτογενής) για αίτια που δεν είναι πλήρως εξιχνιασμένα αλλά αποδίδονται αφερέγγυα στην κληρονομικότητα, είτε είναι επίκτητη(δευτερογενής) και έχει προκύψει εξαιτίας κάποιου σοβαρού τραυματισμού.

Επίσης μπορεί να προκύψει σε αλκοολικούς την περίοδο αποτοξίνωσής του με πλήρη στέρηση ποτού, ή σε όσους είχαν προχωρημένη μόλυνση των μηνίγγων. Πρόσφατες έρευνες απέδειξαν ότι τα άτομα που πάσχουν από οζώδη σκλήρυνση, θα πάθουν επιληψία έστω και μία φορά στην ζωή τους.

Κατά την επιληψία, ο ασθενείς μπορεί να έχει σπασμούς ή ακόμη και να έχει και πλήρη απώλεια συνείδησης. Τα συμπτώματα του, εξαρτώνται από το είδος της επιληψίας που έχει, κι από το αν η ασθένεια είναι Μερική, ή Γενικευμένη αντίστοιχα.

Ο παροξυσμός που δημιουργείται δεν είναι το μοναδικό σύμπτωμα καθώς μπορεί επίσης στην συμπτωματολογία του ασθενούς να ανήκει και ο πυρετός, η νοητική διαταραχή, ή οι ψευδαισθήσεις.

Η διάγνωση αλλά και ο πλήρης έλεγχος για την πρόοδο της πάθησης είναι δυνατή με την απεικονιστική μέθοδο του ηλεκτρομυογραφήματος.

Η πλήρης και αποτελεσματική αντιμετώπιση της ασθένειας δεν είναι ακόμη εφικτή αλλά είναι ελέγξιμη με την διατήρηση προσεγμένης διατροφής και την λήψη συμπληρωμάτων που περιλαμβάνουν ωμέγα 3 λιπαρά, μαγνήσιο και μαγγάνιο, τις βιταμίνες Β6,D,E.

Παράλληλα η επιληψία μπορεί να ελεγχθεί με την λήψη φαρμάκων που περιλαμβάνουν ουσίες όπως είναι η αλανίνη, η φαινοβαρβυτάλη, η τοπιραμάτη κ.λ.π.

Η τακτική παρακολούθηση από έναν νευρολόγο και η λήψη των φαρμάκων διαμορφώνει μια ποιοτική ζωή για τον ασθενή κατά την οποία μπορεί να μην εκδηλώσει και ποτέ ξανά τα συμπτώματα.

Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις όπου η συντηρητική αγωγή δεν είναι επαρκής και η επιληψία είναι σοβαρού βαθμού, πραγματοποιείται νευροχειρουργική επέμβαση για την τοποθέτηση βηματοδότη που ονομάζεται VNS.