|
| | | |
Καθηγητής Γεώργιος Μπεχράκης
Μόνο η επιθετική πολιτική κατά του καπνίσματος, μαζί με την πειθώ και τη συνεχή εκπαίδευση για τις βλαβερές επιπτώσεις του, αποδίδουν καρπούς
Συνέντευξη στον Μιχάλη Κεφαλογιάννη
Αθήνα
Την εκτίμηση ότι δεν θα υπάρξει επιστημονικά εύκολος και «μαγικός» τρόπος μέσα στα επόμενα 10 με 15 χρόνια, για να μπορεί κάποιος να διακόψει εύκολα το κάπνισμα, έκανε ο κορυφαίος Ελληνοαμερικανός καθηγητής Γεώργιος Μπεχράκης.
«Οι προσπάθειες πρέπει να εστιαστούν στην εκπαίδευση. Αυτό έχει αποδειχθεί ότι είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο στη μάχη κατά του καπνίσματος, συνδυαζόμενο με αυστηρές πολιτικές που εφαρμόζονται με την επιτήρηση της Πολιτείας» εξηγεί και αναφέρει το παράδειγμα των ΗΠΑ όπου οι νόμοι για την απαγόρευση του καπνίσματος κρίθηκαν αρχικά ως πολύ αυστηροί, αλλά στην πορεία απέδωσαν και συνοδεύτηκαν με μεγάλη μείωση της καπνιστικής συνήθειας και των νοσημάτων που σχετίζονται με το κάπνισμα. «Δείτε επίσης το παράδειγμα της Αυστραλίας, όπου αυξήθηκαν σημαντικά οι τιμές των τσιγάρων και η φορολογία τους που είναι ανταποδοτική για το σύστημα Υγείας. Είναι ακόμη ένα στοιχείο που μας δείχνει ότι οι επιθετικές πολιτικές και η εφαρμογή τους αποδίδουν» συνεχίζει ο κ. Μπεχράκης.
Ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής, που έχει εργαστεί ως επικεφαλής σε κάποια από τα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα και νοσοκομεία της Αμερικής, είναι κατηγορηματικός όσον αφορά «στην αποδεδειγμένη πλέον» όπως λέει βλαπτική επίδραση του τσιγάρου στον ανθρώπινο οργανισμό, ενώ για το παθητικό κάπνισμα τονίζει ότι «είναι εξίσου βλαβερό, καθώς το επιστημονικό αυτό ζήτημα έχει απαντηθεί εδώ και χρόνια. Υπάρχουν ξεκάθαρες αποδείξεις ότι και αυτό είναι καρκινογόνο. Πνευμονολόγοι και ογκολόγοι είναι πλέον πεπεισμένοι. Η Πνευμονολογική Εταιρεία της Αμερικής λέει ότι το παθητικό κάπνισμα ευθύνεται για 41.000 θανάτους κάθε χρόνο στις ΗΠΑ».
Όταν η συζήτηση έρχεται στο ηλεκτρονικό τσιγάρο ως μέθοδο διακοπής του καπνίσματος, ο κ. Μπεχράκης εμφανίζεται εξαιρετικά επιφυλακτικός λέγοντας ότι «δεν θέλουμε να στρέψουμε τον κόσμο σε μια άλλη μορφή εξάρτησης για την οποία γνωρίζουμε ελάχιστα. Στην Αμερική συνεχίζουν να το ερευνούν, δεν έχουν αποτελέσματα μέχρι τώρα. Δεν μπορούμε να πούμε αν είναι καλό ή κακό, δεν υπάρχουν ακόμη αποδείξεις. Ελπίζουμε να έχουμε κάτι πιο συγκεκριμένο στο τέλος της νέας χρονιάς».
Ερωτηθείς γιατί οι Έλληνες δεν κόβουν την καπνιστική συνήθεια, τόνισε ότι η Πολιτεία θα πρέπει να δει πιο σοβαρά το ζήτημα και σε συνεργασία με τις επιστημονικές εταιρείες να εκπονήσει ένα στοχευμένο πρόγραμμα ενημέρωσης των πολιτών. «Εάν δεν εφαρμόσει η κυβέρνηση το νόμο, ο νόμος δεν θα εφαρμοστεί. Θα μπορούσε να είναι πιο αυστηρός ο νόμος. Καπνίζουν στην Ελλάδα, γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχουν κυρώσεις» επισημαίνει ο κ. Μπεχράκης, που εξηγεί ότι, όσο εμείς δεν κάνουμε κάτι για το κάπνισμα, η βιομηχανία καπνού αλλάζει την προσέγγισή της προς τους καπνιστές. Κάνει το τσιγάρο πιο εύγευστο και βάζει αρώματα για να μην έχουν οι καπνιστές την αίσθηση της δυσάρεστης αναπνοής. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην αισθάνεται ότι κάνει κάτι βλαβερό. «Ο εθισμός όμως παραμένει ο ίδιος» τονίζει.
Όπως εξηγεί ο κ. Μπεχράκης, η επιστημονική κοινότητα διεθνώς έχει εστιάσει στον έλεγχο του Σακχαρώδη Διαβήτη, της Υπερχοληστερολαιμίας και του Εμφράγματος του μυοκαρδίου, παραγόντων που παραμένουν άρρηκτα συνδεδεμένοι με την καπνιστική συνήθεια.
Το ελπιδοφόρο στοιχείο, τονίζει, είναι ότι οι νέοι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο αλλά και στη χώρα μας, έχουν πλέον εύκολη πρόσβαση στην πληροφορία αλλά και τη βαθύτερη γνώση των δεδομένων για πολλά θέματα, όπως και το κάπνισμα του τσιγάρου. Έτσι αναγνωρίζουν έγκαιρα τους κινδύνους και είτε δεν αρχίζουν την καπνιστική συνήθεια, είτε τη διακόπτουν πολύ νωρίς.
Ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής εκτιμά ότι η οικονομική κρίση στη χώρα μας και η έλλειψη χρημάτων ακόμη και για την αγορά τσιγάρων, δεν θα οδηγήσει σε θεαματική μείωση του καπνίσματος, όπως πολλοί ελπίζουν. Όπως λέει, σε ανάλογες χώρες με οικονομικά προβλήματα δεν παρατηρήθηκε μεγάλη μείωση του καπνίσματος και η συσχέτιση της μείωσης με την έλλειψη χρημάτων για την διακοπή, ήταν μικρή.
«Στην Αμερική πήρε πολλά χρόνια, περισσότερα από 25, για να πειστούν οι άνθρωποι να κόψουν το τσιγάρο. Το κλειδί είναι να πείσεις τους νέους, να τους δώσεις να καταλάβουν ότι αυτοί είναι το μέλλον. Και λέω να τους πείσεις, γιατί μόνο αυτός είναι ο σωστός τρόπος και επιτυγχάνεται μέσα από τη συνεχή εκπαίδευση τους, μέσα από την τεκμηριωμένη γνώση για το ζήτημα του τσιγάρου», επισημαίνει ο κ. Μπεχράκης.
Ο ίδιος ευελπιστεί ότι οι Έλληνες επιστήμονες, που εργάζονται ή επισκέπτονται πλέον στο πλαίσιο ερευνητικών προγραμμάτων πανεπιστήμια και νοσοκομεία του εξωτερικού, θα αποτελέσουν στο άμεσο μέλλον το μοχλό για την ανάληψη πρωτοβουλιών ενημέρωσης για το θέμα του καπνίσματος και όχι μόνο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|