|
| | | |
Η ζωή και το έργο του!
Απεβίωσε ο επιδημιολόγος Ντόναλντ Χέντερσον που εξάλειψε την ευλογιά
Ουάσινγκτον.-
Ο Αμερικανός επιδημιολόγος Ντόναλντ Χέντερσον, ο πρώην επικεφαλής της ομάδας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που εξάλειψε την ευλογιά, μια ασθένεια από τις οποία πέθαναν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, άφησε την τελευταία του πνοή στο Μέριλαντ, σε ηλικία 87 ετών, από επιπλοκές μετά από κάταγμα στο ισχίο.
Ο Δρ. Χέντερσον ήταν "ένας κολοσσός της δημόσιας υγείας που (...) κατεύθυνε επί 10 χρόνια τις προσπάθειες του ΠΟΥ για την εξάλειψη της ευλογιάς (...) της μοναδικής ασθένειας του ανθρώπου που έχει εξαλειφθεί" υπογραμμίζει σε ανακοίνωσή του ο Μάικλ. Τζ. Κλαγκ, ο πρύτανης της Σχολής Δημόσιας υγείας του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς.
Ο Ντόναλντ Χέντερσον, που υπήρξε και ο ίδιος πρύτανης της Σχολής αυτής (1977-90), εργαζόταν από τη δεκαετία του 1950 στα ομοσπονδιακά Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών (CDC). Στη συνέχεια ανέλαβε υπεύθυνος της εκστρατείας εμβολιασμού του ΠΟΥ που οδήγησε στην οριστική εξάλειψη της ευλογιάς, στα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Η ευλογιά είναι μια μολυσματική, ιογενής ασθένεια, άκρως μεταδοτική που μπορεί να αποβεί θανατηφόρα. Χαρακτηριστικό της είναι τα κόκκινα εξανθήματα στο δέρμα που μετατρέπονται σε κύστες. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν από την ασθένεια αυτή, η οποία ευθύνεται για την εξολόθρευση ολόκληρων ομάδων αυτοχθόνων στην Αμερική, την Αφρική και την Ασία. Το τελευταίο κρούσμα στις ΗΠΑ καταγράφηκε το 1949 και το τελευταίο στον κόσμο στη Σομαλία το 1977.
Ο Χέντερσον είχε περιγράψει τον αγώνα του κατά της ευλογιάς σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 2009. Αφού ολοκλήρωσε το έργο του στον ΠΟΥ ανέλαβε σύμβουλος τριών Αμερικανών προέδρων (του Τζορτζ Μπους πατρός, του Μπιλ Κλίντον και του Τζορτζ Μπους υιού) σε θέματα υγείας. Το 2002 τιμήθηκε με το Προεδρικό Παράσημο της Ελευθερίας, την υψηλότερη διάκριση που μπορούν να λάβουν οι απλοί πολίτες στις ΗΠΑ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|