Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Να το φάω ή να μη το φάω;

Όταν το φαγητό πέσει στο πάτωμα, μπορεί να πιάσει σχεδόν αμέσως μικρόβια



Πανεπιστήμιο Ράτγκερς/ΗΠΑ.-

Είναι μύθος η ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι αν κάτι φαγώσιμο πέσει στο πάτωμα, πιάνει μικρόβια μόνο αφότου έχουν περάσει πέντε δευτερόλεπτα. Στην πραγματικότητα, η τροφή μπορεί να μολυνθεί σχεδόν αμέσως, άσχετα με το πόσο γρήγορα θα το σηκώσει κανείς, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

         Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Μικροβιολογίας Ντόναλντ Σάφνερ του Πανεπιστημίου Ράτγκερς του Νιού Τζέρσι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό εφαρμοσμένης και περιβαλλοντικής μικροβιολογίας "Applied and Environmental Microbiology" της αμερικανικής Εταιρείας Μικροβιολογίας, πραγματοποίησαν πειράματα με τροφές που άφησαν να πέσουν στο πάτωμα.

         Οι επιστήμονες άφησαν τις τροφές να μείνουν στο πάτωμα για διάφορα χρονικά διαστήματα (λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, πέντε δευτερόλεπτα, 30 δευτερόλεπτα και πέντε λεπτά). Στη συνέχεια, τις μελέτησαν για τυχόν μικρόβια που είχαν μεταφερθεί σε αυτές. Το πείραμα επαναλήφθηκε πολλές φορές με διαφορετικά τρόφιμα και σε διαφορετικά είδη πατώματος. Συνολικά, σε διάφορους συνδυασμούς, έγιναν 2.560 μετρήσεις.

         Η μελέτη έδειξε ότι όσο περισσότερο μένει μια τροφή στο πάτωμα, τόσους περισσότερους μικροοργανισμούς (κυρίως βακτήρια) μαζεύει πάνω της. Όμως κανένα φαγώσιμο δεν ξεφεύγει, ακόμη κι αν έχει μείνει κλάσματα του δευτερολέπτου στο πάτωμα, καθώς κάποια μικρόβια έχουν προλάβει να εγκατασταθούν πάνω του.

         Όσον αφορά τις διαφορές ανάλογα με την επιφάνεια του πατώματος, το χαλί έχει πολύ χαμηλό ποσοστό μεταφοράς μικροβίων, αν κάτι φαγώσιμο πέσει πάνω του, ενώ αντίθετα τα μικρόβια μεταφέρονται πιο γρήγορα, αν κάτι πέσει σε πάτωμα με κεραμικό πλακάκι. Στο ξύλο η ταχύτητα μετάδοσης μικροβίων εμφανίζει μεγάλη ποικιλία.

         Τροφές υγρές (π.χ. καρπούζι) είναι αυτές που συγκεντρώνουν τα περισσότερα μικρόβια, ενώ οι πολύ συμπαγείς (π.χ. τα μπισκότα) τα λιγότερα. «Τα μικρόβια δεν έχουν πόδια. Μετακινούνται με την υγρασία και έτσι όσo πιο υγρό είναι ένα φαγητό, τόσο αυξάνει ο κίνδυνος μεταφοράς μικροβίων σε αυτό», τόνισε ο Αμερικανός μικροβιολόγος.

   Όπως είπε ο Σάφνερ, σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», «έχω κατά καιρούς φάει τροφές που έπεσαν στο πάτωμα, αλλά αν έπεφτε μια φέτα καρπούζι στο σχετικά καθαρό πάτωμα της κουζίνας μου, θα την πέταγα».

         Σύμφωνα εξάλλου με παλαιότερη έρευνα, οι άνδρες είναι πιθανότερο, από ό,τι οι γυναίκες, να φάνε κάτι που έχει πέσει στο πάτωμα, όπως επίσης να φάνε με ένα πιρούνι ή κουτάλι που έχει πέσει, χωρίς προηγουμένως να το πλύνουν. Το ίδιο ισχύει αν βρουν μια τρίχα ή ένα έντομο στο φαγητό τους: είναι πιθανότερο, από ό,τι μια γυναίκα, να συνεχίσουν να τρώνε ατάραχοι...
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία