 |
|
|  |  |  |  Ηταν υπαρχηγός τού Σαντάμ Χουσεϊν
Σε θάνατο καταδικάσθηκε ο Τάρεκ Αζίζ
"Οχι" στην εκτέλεση λέει το Βατικανό
Βαγδάτη
Το ανώτατο ποινικό δικαστήριο του Ιράκ καταδίκασε σε θάνατο τον πρώην αντιπρόεδρο του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσέιν ,Τάρεκ Αζίζ, 74 ετών, για τον ρόλο του στον διωγμό και την εξουδετέρωση ισλαμικών κομμάτων.
Ο Τάρεκ Αζίζ ήταν η βιτρίνα του ιρακινού καθεστώτος στις ξένες πρωτεύουσες και τα Ηνωμένα Έθνη. Ήρθε στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια της εισβολής του Ιράκ στο Κουβέιτ και κατά τον Πόλεμο του Κόλπου το 1991, οπότε και κατείχε την θέση του υπουργού Εξωτερικών.
Η καταδίκη του Τάρεκ Αζίζ συνιστά "εκδίκηση" που αποδεικνύει "την αξιοπιστία των πληροφοριών του WikiLeaks", δήλωσε ο γιος του Ζιάντ Αζίζ από την Ιορδανία όπου διαμένει μαζί με άλλα μέλη της οικογένειας του Τάρεκ Αζίζ και ο οποίος άκουσε "άναυδος" από τα μέσα ενημέρωσης την είδηση.
"Η καταδίκη σε θάνατο του πατέρα μου είναι μία επιχείρηση εκδίκησης εναντίον οποιουδήποτε έχει σχέσεις με το παρελθόν στο Ιράκ και αποδεικνύει την αξιοπιστία των πληροφοριών που δημοσιεύθηκαν από το WikiLeaks ", δήλωσε ο Ζιάντ Αζίζ αναφερόμενος στο καθεστώς του Σαντάμ Χουσέιν.
"Ο πατέρας μου δεν είχε ποτέ καμία σχέση με τα θρησκευτικά κόμματα. Η ετυμηγορία αυτή αποτελεί όνειδος. Ο ίδιος ο πατέρας μου υπήρξε θύμα ενός πολιτικού κόμματος, του Αλ-Ντάαουα", του οποίου σήμερα ηγείται ο απερχόμενος πρωθυπουργός Νούρι αλ Μάλικι.
Ο Ζιάντ Αζίζ αναφερόταν σε μία επίθεση με χειροβομβίδα εναντίον του Τάρεκ Αζίζ σε πανεπιστήμιο της Βαγδάτης τον Απρίλιο 1980, όπου εκφωνούσε ομιλία και οπότε και τραυματίσθηκε.
Πέρυσι, ο Τάρεκ Αζίζ είχε καταδικασθεί σε φυλάκιση 15 ετών για τη δολοφονία δεκάδων εμπόρων το 1992 και άλλων επτά ετών για τον ρόλο του στον βίαιο εκτοπισμό του κουρδικού πληθυσμού από το βόρειο Ιράκ κατά τη διάρκεια του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσέιν.
Παραδόθηκε στις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις τον Απρίλιο 2003, αλλά μεταφέρθηκε από αυτές στις ιρακινές αρχές φέτος. Τον Αύγουστο κατηγόρησε τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα κατά τη διάρκεια συνέντευξής του στη βρετανική εφημερίδα Guardian ότι "εγκαταλείπει το Ιράκ στους λύκους" εξαιτίας των σχεδίων για την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων.
Το γραφείο Τύπου του ανωτάτου δικαστηρίου ανακοίνωσε ότι οι δύο συγκατηγορούμενοι του Τάρεκ Αζίζ καταδικάσθηκαν επίσης σε θάνατο. Πρόκειται για τον Σαντούν Σακίρ, πρώην υπουργό Εσωτερικών και επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών και τον Aμπεντ Χαμούντ, πρώην ιδιαίτερο γραμματέα του Σαντάμ Χουσέιν.
Κατά τη διάρκεια του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσέιν, επιτρεπόταν η λειτουργία μόνο του κόμματος Μπάαθ. Το καθεστώς συνέτριψε κάθε απόπειρα συγκρότησης πολιτικών οργανώσεων και οργάνωσε συστηματικές εκστρατείες κατά των ισλαμικών κομμάτων.
Οι ηγέτες τους δολοφονήθηκαν, φυλακίσθηκαν ή εξορίσθηκαν. Ένας από τους κύριους στόχους ήταν το σιιτικό κόμμα Αλ-Ντάαουα του απερχόμενου πρωθυπουργού Νούρι αλ Μάλικι.
Αντιδράσεις
Η αναγγελία τής καταδίκης τού Τάρεκ Αζίζ σε θάνατο προκάλεσε διεθνείς αντιδράσεις απο προσωπικότητες,φορείς και οργανώσεις, που με δηλώσεις τους καλούν το σημερινό καθεστώς τού Ιράκ να μην προχωρήσει στην εκτέλεσή του.
Ανάλογη έκκληση για τον Αζίζ-ο οποιός σημειωτέον ειναι χριστιανός το θρήσκευμα-έκανε και το Βατικανό διά του εκπροσώπου τού Πάπα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
