Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Δεν υπάρχει «ταβάνι» στη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής και σίγουρα όχι τα 115 χρόνια



Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ/ Καναδάς.-

Τον περασμένο Απρίλιο πέθανε στα 117 της η Έμα Μορένο, η Ιταλίδα που θεωρείτο ο γηραιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ενώ το 1997 είχε πεθάνει στα 122 της η υπεραιωνόβια Γαλλίδα Ζαν Καλμάν. Μια επιστημονική μελέτη όμως πέρυσι, που είχε γνωρίσει μεγάλη δημοσιότητα διεθνώς, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει πια μια «οροφή» στη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής και ότι -παρά τις όποιες περιστασιακές εξαιρέσεις- αυτή είναι τα 115 χρόνια.

   Τώρα -και αφού προηγήθηκε στο μεταξύ ένας κατακλυσμός επιστημονικών επικρίσεων για εκείνη τη μελέτη- πέντε νέες έρευνες, που δημοσιεύονται από διαφορετικές ερευνητικές ομάδες στο ίδιο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό "Nature", καταλήγουν σε μια κοινή αλλά διαφορετική με την προηγούμενη εκτίμηση: ότι δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο «ταβάνι» στο όριο της ζωής και ότι, αν υπάρχει, δεν έχει βρεθεί ή οι άνθρωποι δεν το έχουν φθάσει ακόμη.

   Οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου ΜακΓκιλ του Καναδά, με επικεφαλής τους καθηγητές βιολογίας Μπράιαν Χιουζ και Ζίγκφριντ Χεκίμι, ανέλυσαν στοιχεία για τους μακροβιότερους ανθρώπους σε ΗΠΑ και Ευρώπη κάθε χρονιά μετά το 1968. Όπως ανέφεραν, δεν διαπίστωσαν ότι έχει πάψει να αυξάνεται το μέγιστο προσδόκιμο ζωής.

   «Απλούστατα δεν γνωρίζουμε ποιπ μπορεί να είναι το όριο της ηλικίας ενός ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, αν προβάλουμε στο μέλλον τις υπάρχουσες τάσεις, μπορούμε να δείξουμε ότι τόσο η μέγιστη όσο και η μέση διάρκεια ζωής μπορεί να συνεχίσουν να αυξάνουν για καιρό στο προβλεπτό μέλλον» δήλωσε ο Χεκίμι. Τόνισε πάντως ότι είναι αδύνατο να γίνει κάθε πρόβλεψη για το πόσο μπορεί να ζουν οι άνθρωποι στο μέλλον.

   «Είναι πολύ δύσκολο να μαντέψει κανείς. Πριν από 300 χρόνια, όταν πολλοί άνθρωποι ζούσαν σύντομες ζωές, αν κάποιος τους έλεγε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι κάποτε θα πλησίαζαν τα 100, θα τον περνούσαν για τρελό» πρόσθεσε ο Καναδός γενετιστής.

   Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι πέντε νέες μελέτες, που από κοινού αντιτίθενται στον ισχυρισμό ότι τα 115 χρόνια είναι η «οροφή» για τη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων. Όπως δήλωσε ένας από τους ερευνητές, ο ειδικός στη δημογραφία καθηγητής Τζέημς Βάουπελ του Κέντρου Βιοδημογραφίας της Γήρανσης Μαξ Πλανκ-Οντένσε στη Δανία, «τα έως τώρα στοιχεία δείχνουν ότι αν υπάρχει οροφή στην ηλικία του ανθρώπου, αυτή είναι σίγουρα πάνω από τα 120, ίσως πολύ πάνω, αν και πιθανότατα δεν υπάρχει κανένα όριο».

   Οι επιστήμονες συμφωνούν ότι η διάρκεια ζωής του μέσου ανθρώπου θα συνεχίσει να αυξάνει - πόσο πολύ και για πόσο ακόμη, αυτό είναι αδύνατο να προβλεφθεί. Πολύ περισσότερο που οι νέες εξελίξεις στην τεχνολογία (ιατρική και όχι μόνο), στη γενετική, στη φαρμακευτική κ.α. μπορεί να «χαρίσουν» και άλλα χρόνια στη ζωή των ανθρώπων του μέλλοντος. Έτσι, το 2300, σύμφωνα με ένα σενάριο, ο γηραιότερος άνθρωπος μπορεί να έχει φθάσει τα 150 χρόνια.

   Από την άλλη, ο αντίλογος είναι ότι -σύμφωνα τουλάχιστον με όσα μπορούν να ξέρουν οι επιστήμονες- από τα περίπου 108 δισεκατομμύρια ανθρώπων που έχουν συνολικά ζήσει πάνω στη Γη, μόνο μια χούφτα ξεπέρασαν τα 110 χρόνια και αυτό συνέβη στη σύγχρονη εποχή.

   Ο επικεφαλής της περυσινής μελέτης στο "Nature" μοριακός γενετιστής Γιαν Βιγκ του Κολλεγίου Ιατρικής 'Αλμπερτ Αϊνστάιν της Νέας Υόρκης δήλωσε ότι δεν συμφωνεί με κανένα από τα νέα επιχειρήματα και συμπεράσματα των συναδέλφων του, επιμένει ότι τα 115 χρόνια είναι το «ταβάνι» και τους επικρίνει ότι απλούστατα αρνούνται να συμβιβασθούν με τη θνητότητά τους.

         Σε κάθε περίπτωση, η επιστημονική διαμάχη ανάμεσα στους «αισιόδοξους» και στους «απαισιόδοξους» αναμένεται να συνεχισθεί.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία