Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ιατρικό θαυμα!

Δέκα ασθενείς απο διάφορες χώρες έκαναν μεταμόσχευση πνευμόνων και μετά ανέβηκαν στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο!



Βιέννη.-

Μετά τον βρετανό καρκινοπαθή που κατέκτησε την κορυφή του Έβερεστ, δέκα ασθενείς από διάφορες χώρες, οι οποίοι είχαν κάνει μεταμόσχευση πνευμόνων στην Αυστρία, κατάφεραν στη συνέχεια -με συνοδεία ιατρικού προσωπικού- να ανέβουν στο όρος Κλιμάντζαρο στην Τανζανία της ανατολικής Αφρικής, σε υψόμετρο 5.895 μέτρων, για να αποδείξουν ότι πλέον είχαν κερδίσει μια νέα ζωή.

 

Η αποστολή των γιατρών και των ασθενών του Ιατρικού Πανεπιστημίου και του Γενικού Νοσοκομείου της Βιέννης, η οποία έγινε τον Ιούνιο και παρουσιάσθηκε σε σχετική συνέντευξη, συνέλλεξε πληθώρα ιατρικών στοιχείων, που θα αναλυθούν περαιτέρω και πό τα οποία θα προκύψουν αρκετές επιστημονικές δημοσιεύσεις. Οι δέκα ασθενείς ηλικίας 23 έως 63 ετών, που συνοδεύονταν από 24 γιατρούς, νοσοκόμους και φυσιοθεραπευτές, είχαν όλοι υποβληθεί σε μεταμόσχευση πνευμόνων κατά τα τελευταία 15 χρόνια, ενώ ο ένας και σε μεταμόσχευση ήπατος.

 

Κάθε μέρα, στη διάρκεια της ανάβασης, οι ασθενείς εξετάζονταν από το ιατρικό προσωπικό, το οποίο παράλληλα διεξήγαγε διάφορα επιστημονικά τεστ. Σε υψόμετρο 4.000 μέτρων δύο από τους ασθενείς είχαν φθάσει στα όρια της αντοχής τους και έπρεπε να επιστρέψουν πίσω, ενώ οι υπόλοιποι οκτώ συνέχισαν και έφθασαν στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο, που είναι το υψηλότερο αφρικανικό βουνό.

 

Κανένας ασθενής δεν εμφάνισε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας, με εξαίρεση κάποια αναμενόμενα προβλήματα όπως ναυτίας, πονοκεφάλων και αϋπνίας λόγω του μεγάλου υψομέτρου.

Την πρωτοβουλία για την ανάβαση είχε ο πνευμονολόγος Πέτερ Γιακς του Τμήματος Χειρουργικής. «Η αποστολή είναι απόδειξη ότι, ακόμη και μετά από μια σοβαρή πάθηση και μια σημαντική χειρουργική επέμβαση όπως είναι η μεταμόσχευση των πνευμόνων, είναι δυνατό να ζήσει κανείς μια δραστήρια ζωή ξανά», δήλωσε ο ίδιος.

«Η ποιότητα ζωής και το επίπεδο φυσικής κατάστασης που μπορούν να επιτευχθούν μετά από μία μεταμόσχευση πνευμόνων, είναι απίστευτα καλά», πρόσθεσε ο Βάλτερ Κλεπέτκο, επικεφαλής του Τμήματος Θωρακοχειρουργικής.

Η Βιέννη αποτελεί ένα από τα τέσσερα κορυφαία κέντρα μεταμοσχεύσεων πνευμόνων στον κόσμο, μαζί με το Ανόβερο της Γερμανίας, το Τορόντο του Καναδά και το Κλίβελαντ των ΗΠΑ. Στην Ιαιτρική Σχολή του Πανεπιστημίου της αυστριακής πρωτεύουσας είχε γίνει το 1989 η πρώτη στον κόσμο μεταμόσχευση πνευμόνων. Οι δωρητές πνευμόνων στο Ιατρικό Πανεπιστήμιο και στο Γενικό Νοσοκομείο της Βιέννης προέρχονται, μεταξύ άλλων, από την Ελλάδα και την Κύπρο, καθώς και από άλλες χώρες που δεν διαθέτουν δικά τους κέντρα μεταμοσχεύσεων πνευμόνων (Σλοβακία, Ουγγαρία, Κροατία, Σλοβενία, Ρουμανία, Βουλγαρία).



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία