Είναι ο φύσει και θέσει φύλακας - άγγελος των κατατρεγμένων της ενορίας του. Ιερέας, που δίνει τον δικό του καθημερινό αγώνα στο δύσκολο μονοπάτι της αγάπης για τον άνθρωπο.

    Όταν  συναντήσαμε  τον παπα-Θόδωρο Ζώη, προσπαθούσε από το τηλέφωνο να συντονίσει τους εθελοντές, που καθημερινά συνδράμουν στην ανθρωπιστική του αποστολή. Η αγωνία του ήταν να φτάσει το ψωμί, από κάποιον φούρνο, στους μετανάστες που ζουν σαν τα αγρίμια μέσα στο δάσος της περιοχής μετά την ισοπέδωση του καταυλισμού στο λιμάνι.

    Ήταν 13:00 στον ξενώνα του Ιερού Ναού του Αγίου Σπυρίδωνος, στην Ηγουμενίτσα, όπου είναι εφημέριος.

    Όπου και αν στρέψει κανείς το βλέμμα του μέσα στον ξενώνα, το «στρατηγείο» του παπά, θα καταλάβει ότι εκεί είναι μία ζεστή αγκαλιά για τον καθένα, που έχει ανάγκη. Μία μεγάλη τραπεζαρία, καζάνια στο πλάι, κουζίνα με τρόφιμα και ρούχα. Η πόρτα δεν κλείνει ποτέ. Ακόμη και τη νύχτα παραμένει ανοιχτή.

    Όπως λέει  η μεγάλη κόρη του παπα-Θόδωρου, η 23χρονη Αλεξάνδρα, δεξί χέρι του πατέρα της, την προηγούμενη νύχτα του ρεπορτάζ βρήκε εκεί στέγη και τροφή ένα ζευγάρι από τη Βουλγαρία. Τους συνάντησε στις 6 το πρωί, όταν πήγε να ανάψει το καντήλι στην εκκλησία.

    Ο παπα Θόδωρος έχει βλέμμα κοφτερό, αλλά το χαμόγελο δεν λείπει από την έκφρασή του, ακόμη και αν βρεθεί σε δύσκολη στιγμή. Δεν εμφανίζεται αυστηρός, είναι ετοιμόλογος, οξυδερκής και όλα τα καταφέρνει με καλοσυνάτη συμπεριφορά.

    Στη συζήτηση  ήταν λιγομίλητος και κάθε φορά, που η κουβέντα στρεφόταν γύρω από το φιλανθρωπικό του έργο, απαντούσε λέγοντας: «Ο Χριστός είναι η αγάπη και η μάνα εκκλησία είναι, όπως η κλώσσα, που σκεπάζει με τα φτερά της όλα τα πουλιά της. Η μάνα εκκλησία σκεπάζει όλα της τα παιδιά, κόκκινα, κίτρινα άσπρα, μαύρα, μπλε, γυμνά και ταλαιπωρημένα».

    Ο παπα-Θόδωρος είναι 50 ετών και μαζί με την πολυμελή οικογένειά του ζει στο χωριό Πηγαδούλια, στις παρυφές των Φιλιατών. Έχει 11 παιδιά, 6 γιους και 5 κόρες. Το μεγαλύτερο παιδί είναι η 23χρονη Αλεξάνδρα και το μικρότερο η 8χρονη Μάγδα. Το χωριό είναι μικρό, «σαράντα σπίτια ανοιχτά, είναι δεν είναι», λέει, και απέχει 20 λεπτά της ώρας, με το αυτοκίνητο, από την Ηγουμενίτσα. Κάθε ξημέρωμα φεύγει από το σπίτι και πηγαίνει στην ενορία του. Η ιεροσύνη ήρθε για κείνον στα 28 του χρόνια. Τον Σεπτέμβριο του 1988 χειροτονήθηκε διάκος και την Πρωτοχρονιά του 1990 έγινε παπάς.

    Από μικρός διάβαζε για τη ζωή και το έργο του Κοσμά του Αιτωλού. Μέσα στις σελίδες των εκκλησιαστικών βιβλίων ανακάλυψε και τη δική του έκφραση και έμπνευση και έκανε τρόπο ζωής το σεμνό κοινωνικό έργο.

    Ένα τηλεφώνημα για μία φιάλη αίμα, αποκαλύπτει μία ακόμη πτυχή της δράσης του. Εδώ και 7 χρόνια ο παπα-Θόδωρος έχει δημιουργήσει Τράπεζα Αίματος. Περίπου 2.000 φιάλες αίμα όλα αυτά τα χρόνια έχουν σταλεί στο πανεπιστημιακό και σε άλλα νοσοκομεία της Ηπείρου.

    «Όσο μπορούμε βοηθάμε, όπου υπάρχει ανάγκη. Δεν ξεχωρίζουμε κανέναν. Οσάκις υπάρχουν ψυχικά, σωματικά και υλικά αποθέματα, ζητάμε χέρι βοήθειας και το βρίσκουμε. Έτσι, όποιος έρχεται να χτυπήσει την πόρτα μας παίρνει αυτό που έχει ανάγκη», λέει ο ιερωμένος.

     Τού ζητήσαμε να γυρίσει πίσω τον χρόνο και να αφηγηθεί κάποια ιστορία από την εποχή που άνοιξαν τα σύνορα της Ελλάδας με την Αλβανία. Τότε ήταν ιερέας στο Τσαμαντά. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1991, πήγε στον ξενώνα του χωριού να ξεκουραστεί μαζί με τέσσερις φυγάδες. Το πρωί ξύπνησαν εκεί 186 άνθρωποι. Ως τη νύχτα, ο αριθμός τους άγγιζε τους 1.200. Ήταν όλοι εξαθλιωμένοι και ταλαιπωρημένοι από την περιπλάνηση στα χιονισμένα βουνά. Δεν σταματούσε να φτιάχνει ζεστό τσάι πάνω στη σόμπα του ξενώνα και παράλληλα φρόντιζε να βρει ρούχα για τα μωρά που τα είχαν τυλιγμένα σε πλαστικές σακούλες για να τα προστατέψουν από το κρύο. Το επόμενο πρωί σκέφτηκε να δώσει λίγη χαρά στα παιδάκια των φυγάδων και πήγε κοντά τους με ένα κιλό καραμέλες που είχε στο αυτοκίνητο.

    Ο παπα-Θόδωρος συνεχίζει την αφήγηση με χαμόγελο: «Ήταν η πρώτη φορά που τα παιδιά έβλεπαν ιερέα. Η εμφάνισή μου τα τρόμαξε και άρχισαν όλα μαζί να κλαίνε….».

    Στην Ηγουμενίτσα, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, όλοι γνωρίζουν τον «παπά». Είναι η «ψυχή» της ενορίας του και όχι μόνο. Κάθε πρωί πηγαίνει στα νοσοκομεία των Φιλιατών και της Ηγουμενίτσας για να δώσει μία ευχή και να καλημερίσει τους ασθενείς. Μετά, με το κλειστό φορτηγάκι του, τριγυρίζει στις γειτονιές της πόλης και στην γέφυρα της Εγνατίας, όπου συχνάζουν οι μετανάστες για να δώσει ανακούφιση σε όσους το χρειάζονται. «Έχει ο Θεός για όλους», λέει και ξαναλέει κοιτάζοντας προς τον ουρανό.