Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




...χωρίς αντιδιαβητικά φάρμακα

Η δραστική δίαιτα πολύ χαμηλών θερμίδων μπορεί να πετύχει πλήρη υποχώρηση του διαβήτη



Πηγή The Lancet.-

Μια δραστική δίαιτα πολύ χαμηλών θερμίδων μπόρεσε να αναστρέψει τον διαβήτη τύπου 2 σχεδόν στο 90% όσων την ακολούθησαν, ακόμη κι αν είχαν διαγνωσθεί με την πάθηση πριν από έξι χρόνια.

   Αυτό έδειξε μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα, αλλά οι επιστήμονες επισήμαναν ότι ο ασθενής πρέπει να χάσει τουλάχιστον 15 κιλά και, επιπλέον, να μη τα ξαναβάλει σε βάθος χρόνου. Από όσους κατάφεραν να χάσουν τουλάχιστον δέκα κιλά, οι μισοί είδαν το διαβήτη τους να «χάνεται» και αυτός.

   Οι ερευνητές των πανεπιστημίων του Νιούκαστλ και της Γλασκόβης, με επικεφαλής τον καθηγητή Ρόι Τέιλορ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό «The Lancet» και παράλληλα παρουσιάσθηκαν στο συνέδριο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Διαβήτη στο Αμπού Ντάμπι, μελέτησαν 306 άτομα ηλικίας 20 έως 65 ετών, που είχαν διαγνωσθεί με διαβήτη τύπου 2 μέσα στην τελευταία εξαετία. Οι συμμετέχοντες είχαν δείκτη μάζας σώματος 27 έως 45 και κανείς δεν έπαιρνε ινσουλίνη.

   Οι μισοί από τους ασθενείς, που επιλέχθηκαν τυχαία, υποβλήθηκαν σε δίαιτα πολύ χαμηλών θερμίδων, ενώ οι υπόλοιποι λειτούργησαν ως η ομάδα ελέγχου για να γίνει σύγκριση, κάνοντας τη συνήθη θεραπεία για διαβητικούς. Οι ασθενείς της πρώτης ομάδας κατανάλωναν 825 έως 853 θερμίδες τη μέρα επί τρεις έως πέντε μήνες και, στη συνέχεια, σε ένα διάστημα δύο έως οκτώ εβδομάδων, αύξησαν σταδιακά ξανά την ποσότητα του φαγητού τους.

   Μετά από ένα έτος, όσοι είχαν κάνει τη δίαιτα, είχαν χάσει κατά μέσο όρο δέκα κιλά και, από αυτούς, σχεδόν οι μισοί είχαν πλέον εμφανίσει υποχώρηση του διαβήτη, ενώ το ποσοστό ήταν περίπου 90% για όσους είχαν χάσει πάνω από 15 κιλά. Αντίθετα, στην ομάδα ελέγχου το ποσοστό υποχώρησης του διαβήτη ήταν μόνο 4%.

   Αναλυτικότερα, υποχώρηση του διαβήτη επιτεύχθηκε στο 7% όσων έχασαν έως πέντε κιλά, στο 34% όσων έχασαν πέντε έως δέκα κιλά, στο 57% όσων έχασαν δέκα έως 15 κιλά και στο 86% όσων έχασαν περισσότερα από 15 κιλά.

   «Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι, ακόμη κι αν κανείς έχει διαβήτη τύπου 2 για έξι χρόνια, είναι εφικτό η ασθένεια να υποχωρήσει, εφόσον υπάρξει μακρόχρονη απώλεια βάρους μέσω δίαιτας και άσκησης» δήλωσε ο καθηγητής Μάικλ Λιν.

   Τα περιστατικά διαβήτη τύπου 2 εμφανίζουν συνεχή αύξηση παγκοσμίως λόγω και της επιδημίας παχυσαρκίας. Ο αριθμός των διαβητικών τετραπλασιάσθηκε μέσα σε 35 χρόνια, από 108 εκατομμύρια το 1980 σε 422 εκατομμύρια το 2014, ενώ αναμένεται να φθάσει τα 642 εκατομμύρια το 2040. Η πάθηση, συνήθως, αντιμετωπίζεται με φάρμακα που μειώνουν το επίπεδο σακχάρου στο αίμα.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία