|
| | | |
....ιδιαίτερα σε ο,τι αφορά στα καρκινοπαθή παιδιά!
Aνισότητες ακόμη και στο ζήτημα τής επιβίωσης από τον καρκίνο!!
Πηγή "The Lancet"
Η επιβίωση των καρκινοπαθών εμφανίζει γενικά βελτίωση σε όλο τον κόσμο, ακόμη και για μερικούς από τους πιο θανατηφόρους καρκίνους όπως του ήπατος και των πνευμόνων, όμως εξακολουθούν να υπάρχουν μεγάλες διαφορές και ανισότητες μεταξύ των χωρών, ιδίως όσον αφορά την επιβίωση των παιδιών καρκινοπαθών.
Αυτή είναι η βασική διαπίστωση από τη μεγαλύτερη έως σήμερα διεθνή μελέτη για τις διαχρονικές τάσεις, όσον αφορά την επιβίωση των καρκινοπαθών.
Η έρευνα με την ονομασία Concord-3, με επικεφαλής τη δρα Κλαούντια Αλεμάνι της Σχολής Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου, που δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό "The Lancet", ανέλυσε στοιχεία για τον καρκίνο από 71 χώρες (περίπου δύο τρία του παγκόσμιου πληθυσμού) για την περίοδο 2000-2014, αναλύοντας την πενταετή επιβίωση των ασθενών μετά τη διάγνωση.
Τα στοιχεία αφορούσαν συνολικά πάνω από 37,5 εκατομμύρια ενήλικες και παιδιά που είχαν διαγνωσθεί με κάποιο από τα 18 συχνότερα είδη καρκίνου, τα οποία αποτελούν περίπου τα τρία τέταρτα όλων των διαγνωσμένων καρκίνων παγκοσμίως.
Μεταξύ άλλων, η μελέτη δείχνει ότι η πενταετής επιβίωση των παιδιών από καρκίνο του εγκεφάλου έχει βελτιωθεί σε πολλές χώρες, αλλά ενώ στις σκανδιναβικές χώρες (Σουηδία, Δανία) αυτό αφορά το 80% των παιδιών, στη Νότια Αμερική (Μεξικό, Βραζιλία) το ποσοστό δεν ξεπερνά το 40%.
«Παρά τις προόδους στην ενημέρωση, στις ιατρικές υπηρεσίες και στις θεραπείες, ο καρκίνος σκοτώνει ακόμη περισσότερα από 100.000 παιδιά κάθε χρόνο παγκοσμίως» δήλωσε ο καθηγητής Μάικλ Κόουλμαν της Σχολής Υγιεινής του Λονδίνου.
Για τους περισσότερους καρκίνους, κατά τα τελευταία 15 έτη, η επιβίωση είναι μεγαλύτερη σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Φινλανδία, η Νορβηγία και η Σουηδία. Για παράδειγμα, αν ο καρκίνος του μαστού διαγνωσθεί στις ΗΠΑ, η πενταετής επιβίωση φθάνει το 90% των ασθενών και στην Ευρώπη είναι τουλάχιστον 85%, έναντι 66% στην Ινδία.
Σε λίγους όμως καρκίνους η πρόοδος είναι ακόμη ελάχιστη, όπως του παγκρέατος, στον οποίο η πενταετής επιβίωση δεν ξεπερνά το 15% των ασθενών ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|