 |
|
|  |  |  | 
Κοπανατζήδες οι βρετανοί γιατί ...βαριούνται τη δουλειά τους
Λονδίνο (Τετάρτη)
Ένας στους τρεις εργαζόμενους στη Βρετανία παραδέχεται ότι κάνει κοπάνα από τη δουλειά κυρίως επειδή την βαριέται, σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε η διεθνής εταιρία συμβούλων PricewaterhouseCoopers (PwC).
Το ένα τρίτο των 1.190 ερωτηθέντων στην έρευνα που διεξήχθη από την PwC, παραδέχτηκαν ότι έχουν πάρει άδεια λέγοντας κάποια δικαιολογία.
Αυτό προκάλεσε την εταιρία συμβούλων να πραγματοποιήσει και δεύτερη, ξεχωριστή έρευνα, στην οποία 1.200 άνθρωποι απάντησαν ότι έχουν κάνει κοπάνα.
Ποσοστό μεγαλύτερο του 80% που παραδέχτηκαν ότι κάνουν κοπάνα απάντησαν ότι ως δικαιολογία δηλώνουν ασθένεια και 61% απάντησαν ότι δεν πηγαίνουν στη δουλειά γιατί βαριούνται ή έχουν κατάθλιψη.
Η έρευνα αποκάλυψε επίσης ότι το 15% εκείνων που δεν πάνε στη δουλειά αισθάνονται ότι δουλεύουν σκληρά και δικαιούνται να έχουν ελεύθερο χρόνο, ενώ το 21% δηλώνουν ασθένεια για να ασχοληθούν με "οικογενειακές υποχρεώσεις."
"Οι αδικαιολόγητες απουσίες κοστίζουν στις βρετανικές επιχειρήσεις περίπου 32 δισεκατομμύρια λίρες (51,6 δισεκατομμύρια δολάρια) τον χρόνο, αλλά η έρευνά μας συμπεραίνει ότι ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής απώλειας μπορεί να αποφευχθεί. Αν οι εργαζόμενοι βαριούνται ή θλίβονται εξαιτίας της δουλειάς τους, οι εργοδότες πρέπει να σκεφτούν δημιουργικά με ποιόν τρόπο θα τους δελεάσουν," λέει το στέλεχος της PwC, Νιλ Ρόντεν.
Τέσσερις στους δέκα κοπανατζήδες προσποιούνταν ότι είχαν συμπτώματα αδιαθεσίας στο γραφείο πριν δηλώσουν ασθένεια και οι μισές από τις δικαιολογίες περιελάμβαναν "γαστρεντερικά" προβλήματα.
Υπήρχαν βέβαια και οι πιο ευφάνταστες δικαιολογίες, όπως: "έπεσα από την σοφίτα του σπιτιού" και "ξυλοκοπήθηκα από έναν άγνωστο".
Αλλά και τα κατοικίδια φαίνεται ότι περιλαμβάνονται στις δικαιολογίες, περισσότερο οι σκύλοι αλλά και οι παπαγάλοι και τα χάμστερ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
