|
| | | |
Ένα βήμα πιο κοντά στο χάπι ινσουλίνης για τους διαβητικούς
Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ/ΗΠΑ
Επιστήμονες στις ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι ανέπτυξαν μια νέα μέθοδο που
επιτρέπει τη χορήγηση ινσουλίνης από το στόμα, ανοίγοντας έτσι το
δρόμο για τη μελλοντική δημιουργία χαπιών ινσουλίνης, τα οποία θα
αντικαταστήσουν τις καθημερινές ενέσεις για τον έλεγχο του σακχάρου
(γλυκόζης) στους ανθρώπους με διαβήτη τύπου 1.
Ένα χάπι ινσουλίνης θα βελτίωνε την ποιότητα ζωής των περίπου 40
εκατομμυρίων ασθενών με διαβήτη τύπου 1 παγκοσμίως, οι οποίοι σήμερα
αναγκάζονται να κάνουν μία ή δύο ενέσεις κάθε μέρα για να λάβουν την
αναγκαία ινσουλίνη που το σώμα τους δεν μπορεί να παράγει ή
εναλλακτικά, χρησιμοποιούν αυτόματη αντλία ινσουλίνης. Η στοματική
χορήγηση της ινσουλίνης έχει έως τώρα αποδειχθεί πολύ δύσκολη, επειδή
δεν αντιδρά καλά όταν έρχεται σε επαφή με το όξινο περιβάλλον του
στομαχιού, ενώ δεν απορροφάται καλά από το έντερο.
Οι ερευνητές της Σχολής Μηχανικής και Εφαρμοσμένων Επιστημών του
Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, με επικεφαλής τον καθηγητή εμβιομηχανικής
Σαμίρ Μιτραγκότρι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της
Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), βρήκαν ένα τρόπο να
μεταφέρουν την ινσουλίνη μέσα σε ένα υγρό που τοποθετείται σε κάψουλα
από πολυμερές υλικό, ανθεκτικό στα γαστρικά οξέα.
Η κάψουλα διαλύεται και απελευθερώνει την ινσουλίνη, όταν πια φθάνει
στο λεπτό έντερο, όπου το περιβάλλον είναι πιο αλκαλικό και λιγότερο
όξινο από το στομάχι. Είναι βιοσυμβατή, εύκολα παραγόμενη και μπορεί
να αποθηκευθεί σε θερμοκρασία δωματίου για χρονικό διάστημα έως δύο
μηνών, χωρίς το περιεχόμενό της να αποσυντίθεται. Προς το παρόν, η
κάψουλα έχει δοκιμασθεί επιτυχώς σε πειραματόζωα. Θα ακολουθήσουν
περισσότερες δοκιμές σε ζώα για να διασφαλισθεί η έλλειψη τοξικότητας
και η αποτελεσματικότητα της θεραπείας. Αν όλα πάνε καλά, θα
ακολουθήσουν δοκιμές σε ανθρώπους. Σε κάθε περίπτωση, θα χρειασθούν
αρκετά χρόνια, εωσότου υπάρξει ένα χάπι ινσουλίνης που θα κυκλοφορεί
στην αγορά.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|