|
| | | | Καφές από φιστίκια χωρίς καφεϊνη!
Λονδίνο
Θα έχει γεύση και άρωμα καφέ, αλλά δεν περιέχει καφεΐνη, επειδή δεν θα είναι κανονικός καφές, αλλά θα παράγεται από φιστίκια, αποτελώντας έτσι μια πιο υγιή εναλλακτική λύση.
Αυτό ισχυρίζεται ότι είναι εφικτό, μια ομάδα χημικών στο βρετανικό πανεπιστήμιο της Υόρκης και αν επιβεβαιωθούν, θα φέρουν?αϋπνία στους παραγωγούς του παραδοσιακού καφέ.
Οι μέχρι τώρα έρευνες για την εύρεση ενός πραγματικού υποκατάστατου, που θα έχει την κανονική γεύση του καφέ, αλλά όχι τη διεγερτική ουσία της καφεΐνης, δεν έχουν στεφθεί με επιτυχία. Αυτή τη φορά, οι ερευνητές πιστεύουν ότι βρήκαν τη λύση σε ένα είδος φιστικιών (Pistacia terebinthus), πολύ μικρότερων από τα συνηθισμένα φιστίκια, τα οποία, αν καβουρδιστούν, προσφέρουν τη γεύση του καφέ και επιπλέον, είναι αρκετά φθηνότερα από αυτόν.
Τα φιστίκια αυτά, κανονικά αποτελούν την πηγή της τερεβινθίνης, όμως οι χημικοί ανακάλυψαν ότι οι καρποί αυτού του δένδρου έχουν την ίδια χημική "υπογραφή" με τον πραγματικό καφέ, πράγμα που σημαίνει ότι θα ήταν δυνατό να παρέχουν ροφήματα με γεύση και άρωμα εφάμιλλο του καφέ.
Τα πειράματα, με επικεφαλής τον δρα Μουσταφά Οζέλ, έδειξαν ότι όταν τα συγκεκριμένα φιστίκια καβουρδιστούν επί 20 λεπτά στους 200 βαθμούς Κελσίου, αρχίζουν να έχουν ένα πτητικό χημικό "προφίλ" παρόμοιο με αυτό των κόκκων του καφέ.
Δοκιμές, πάντως, με εθελοντές, τις οποίες έκανε η βρετανική "Τέλεγκραφ", έδειξαν ότι οι καταναλωτές αντιλαμβάνονταν σαφώς τη διαφορά του κανονικού καφέ από το ρόφημα που προερχόταν από καβουρδισμένα φιστίκια, το οποίο γενικά άρεσε μεν και άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, αλλά, όπως είπαν, δύσκολα θα το μπέρδευε κανείς με τον παραδοσιακό (ελληνικό ή τουρκικό) καφέ, ενώ ακόμα μεγαλύτερη είναι η διαφορά από ένα "εσπρέσο".
Οι ερευνητές δήλωσαν ότι θα προσπαθήσουν πάντως να βελτιώσουν κι άλλο τη γεύση του φιστικο-καφέ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|