Ειδήσεις για όλους

Από το δρόμο, πουλώντας χαρτομάντηλα, προσφέρει τώρα βοήθεια ως νοσηλεύτρια

Θεσσαλονίκη - Φεβ/09. Ήταν από τα παιδιά που τριγυρνούν ανάμεσά μας πουλώντας χαρτομάντηλα και ζητιανεύοντας για λίγα χρήματα. Είχε, όμως, ένα χαρακτηριστικό, που την ξεχώριζε από τα άλλα. Την ατσάλινη θέλησή της να σπουδάσει και να ξεφύγει από τη μοίρα που οι γονείς της είχαν προδιαγράψει γι ' αυτήν από την Αλβανία ακόμα, όπου ζούσαν σε συνθήκες ανέχειας. Με επιμονή και πολύ διάβασμα, η Ίνα διεκδίκησε και πήρε ό,τι της αξίζει, σπουδάζοντας νοσηλευτική και κάνοντας πλέον την πρακτική της σε ένα από τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης. Η 20χρονη εξιστορεί τα χρόνια που πέρασε στο δρόμο, με χαμόγελο. Το μόνο που δεν επιθυμεί είναι να γραφεί το πραγματικό της όνομα και επιλέγει η ίδια, το «Ίνα». «Όταν ήρθαμε το 1997 στη Θεσσαλονίκη από το Ελμπασάν, ήμουν 9 χρονών και επειδή οι γονείς μου δεν έβρισκαν δουλειά, αποφάσισαν να βγάλουν εμένα και τον αδερφό μου στο δρόμο για να πουλάμε χαρτομάντηλα. Δουλεύαμε το καλοκαίρι από το μεσημέρι ως τις 2 τα ξημερώματα. Πήγαινα και ερχόμουν σε όλες τις καφετέριες της παραλίας περίπου 14 φορές. Τις είχα μετρήσει. Η μητέρα μου καθόταν σε ένα πάρκο και με περίμενε. Όταν κουραζόμουν, με άφηνε να ξεκουράζομαι κανένα μισάωρο δίπλα της», περιγράφει τα 6 χρόνια της ζωής, μέχρι τα 15, που πέρασε πουλώντας χαρτομάντηλα. Σταμάτησε όταν ο κόσμος έπαψε να της δίνει χρήματα, «επειδή μεγάλωσε», όπως λέει, και τότε βρήκε δουλειά ως καθαρίστρια. Όλο αυτό το διάστημα, οι γονείς της δε δούλευαν, «τα λεφτά που φέρναμε σπίτι με το αδερφό μου ήταν αρκετά και έφταναν για να ζήσουμε», τους δικαιολογεί η Ινα, η οποία τους χρωστάει ευγνωμοσύνη, γιατί «την άφησαν να πάει σχολείο»... Αρωγός στην προσπάθειά της να μορφωθεί ήταν οι εθελοντές της ΑΡΣΙΣ. Την προσέγγισαν στο δρόμο, όταν δούλευε, ήρθαν σε επαφή με τους γονείς της και τους έπεισαν να τη στείλουν στο σχολείο. «Στην αρχή δυσκολεύτηκα πολύ γιατί δεν ήξερα τη γλώσσα και δεν προλάβαινα να διαβάσω, αφού έπρεπε να δουλεύω. Με πλήγωνε επίσης ότι πολλοί συμμαθητές μου, που με έβλεπαν να πουλάω χαρτομάντηλα, με κορόιδευαν και με βρίζανε, αλλά οι δασκάλες μου ήταν πάντα στο πλευρό μου, στηρίζοντάς με ηθικά και οικονομικά» λέει η Ίνα. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο και με προτροπή εθελοντών της ΑΡΣΙΣ, η Ίνα πήγε στη Σχολή νοσηλευτικής του ΟΑΕΔ, την οποία ολοκλήρωσε σε λίγους μήνες και τα δύο τελευταία χρόνια κάνει πλέον την πρακτική της σε νοσοκομείο. «Από κοριτσάκι ονειρευόμουν να γίνω νοσοκόμα για να βοηθάω τον κόσμο», εξομολογείται. Εξακολουθεί να στηρίζει οικονομικά τους γονείς της, αφού δίνει στην μητέρα της όλα τα χρήματα της αμοιβής που παίρνει από το νοσοκομείο. «Τα διαχειρίζεται αυτή καλύτερα και μου παίρνει ό,τι χρειάζομαι», αναφέρει και δείχνει ντροπαλά ένα καινούργιο ζευγάρι ασημί παπούτσια που φοράει και αγόρασε με τις εκπτώσεις. Πάντως στην ερώτηση για το αν θα άφηνε τα δικά της παιδιά να δουλεύουν, όπως δούλευε η ίδια από τόσο μικρή ηλικία, η απάντηση της είναι αφοπλιστική: «Και τα δύο μου πόδια να είχα κομμένα, δεν θα έβγαζα ποτέ τα παιδιά μου έξω να δουλέψουν. Θα ήθελα να έχουν μια φυσιολογική ζωή που εγώ δεν είχα...».

Ν.Κ

<< Πίσω