Ειδήσεις για όλους

Τριαντάφυλλος Ηλιάδης: η ιστορία ενός ανθρώπου που "νίκησε" την αναπηρία του

Ξάνθη - Μαρ/10. "Για όλους υπάρχει μία Ιθάκη, ο κόσμος ο ωραίος, ο αληθινός βρίσκεται κάπου μέσα μας, αρκεί να θελήσουμε ειλικρινά και με συνέπεια να τον ψάξουμε". Λόγια ίσως κοινότυπα, που θα μπορούσαν να είναι βγαλμένα από κάποιο βιβλίο με συμβουλές αναζήτησης της ευτυχίας και του νοήματος της ζωής. Οι ίδιες λέξεις, ωστόσο, αποκτούν διαφορετικό νόημα και αξία, όταν βγαίνουν από το στόμα ενός ανθρώπου, που από πολύ νωρίς στη ζωή του, "μάλωσε άσχημα" με την καλή τύχη. Ο Τριαντάφυλλος Ηλιάδης, γεννήθηκε το 1950, σε ένα μικρό καπνοχώρι της Ξάνθης, τον Πετεινό, με πολύ σοβαρή αναπηρία στα χέρια και το ένα πόδι. Η μητέρα του είχε χάσει σε ατύχημα το ένα της χέρι. Σε ηλικία τεσσάρων ετών έχασε τον πατέρα του. "Ήμουν ένα συνονθύλευμα κακιάς τύχης", λέει σήμερα, καθώς ξεκινά να διηγείται τη διαδρομή του, από τα "μελανά", όπως τα χαρακτηρίζει, παιδικά του χρόνια, μέχρι την "αναγέννησή" του μέσα από τη ζωγραφική, την επιτυχία του, την καταξίωσή του και την αναζήτηση της πολυπόθητης ευτυχίας. Ο Τριαντάφυλλος ζωγραφίζει με το στόμα. "Την ομορφιά της ζωής τη ζωγραφίζω στον καμβά. Θέλω τα μοτίβα μου και οι συνδυασμοί χρωμάτων να μη φέρνουν σε αμηχανία τους ανθρώπους, που βλέπουν τα έργα μου, αλλά να τους γεμίζουν με αισθήματα γλυκιάς νοσταλγίας", λέει και πραγματικά στους πίνακές του, όσο και στην αποδοχή τους από το κοινό, φαίνεται πως έχει πετύχει το στόχο του. Τα έργα του είναι εμπνευσμένα από ανθρώπινες μορφές, ιστορίες, φυσικά τοπία, αλλά και τα όνειρά του. "Εκπληκτική δουλειά, με αληθινά χρώματα, γοητεία και φως, χωρίς καμιά υπερβολή στη ζωντάνια και την απόδοση της φύσης", έγραψε κάποιος επώνυμος στο βιβλίο εντυπώσεων, σε μία από τις πολλές εκθέσεις των έργων του. "Στην ελπίδα, την ηρεμία, την αισιοδοξία και τη χαρά της ζωής, που μας μεταδίδουν οι πίνακες του Τριαντάφυλλου Ηλιάδη. Με μοναδική συγκίνηση και πολλά ευχαριστώ", έγραψε κάποιος άλλος. Ο Τριαντάφυλλος "ανακάλυψε" τη ζωγραφική σε ηλικία 7 ετών. "Ο κόσμος μας φτιάχτηκε για πλάσματα με δύο χέρια. Λόγω της αναπηρίας μου ήμουν αποκλεισμένος, σαν παιδί δεν μπορούσα να παίξω. Η επώδυνη συναίσθηση της σωματικής μου δυσπλασίας εισέβαλε ορμητικά μέσα μου, όταν άρχισα να συλλαμβάνω τα βλέμματα των άλλων να καρφώνονται επίμονα, άλλοτε διακριτικά και άλλοτε αδιάκριτα στα ασχημάτιστα σημεία του σώματός μου", θυμάται. "Μία ισχυρή αίσθηση μειονεξίας και άδικης καταδίκης μου άρχισε να διαμορφώνεται μέσα μου, που με έσπρωχνε απειλητικά έξω από τον κόσμο, στο περιθώριο. Απεγνωσμένα, αναζητούσα τρόπο να απαλλαγώ από αυτό το βαρύ συναισθηματικό κλίμα. Τότε άστραψε μέσα μου, σαν σανίδα σωτηρίας, η ιδέα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική, τη ζωγραφική με το στόμα", λέει, ενθυμούμενος ότι "από τη στιγμή που άρπαξα το πινέλο αισθάνθηκα μία ψυχική αειφορία, ένα πέταγμα ψυχής, νόμιζα επιτέλους ότι μπορώ και εγώ κάτι να προσφέρω στην κοινωνία". Κάπως έτσι, ο Τριαντάφυλλος άρχισε να αναπτύσσει το ταλέντο του, μέχρι που κατάφερε, όπως χαρακτηριστικά λέει, "να πατήσω στα ανάπηρα μέλη μου".

<< Πίσω