Ειδήσεις για όλους

"Κάποτε στην Κομοτηνή υπήρχαν καμήλες...", αφηγείται ο γιός του τελευταίου καμηλιέρη

Κομοτηνή - ( της Αγγέλας Φωτοπούλου) - Φεβ/11. Κάποτε, την εποχή ακόμη που οι άνθρωποι ζεσταίνονταν τις παγωμένες μέρες του χειμώνα, καίγοντας μόνον ξύλα, ζούσε στην Κομοτηνή ένας καμηλιέρης, ο Βελιτίν Ντεβετζί. Οι καμήλες του Ντεβετζί πήγαιναν στις πιο δύσβατες περιοχές της οροσειράς της Ροδόπης κι έπαιρναν ξύλα, ώστε να τα κατεβάσουν στην πόλη και να τα αγοράσουν οι άνθρωποι για να ζεσταθούν. Σήμερα, οι καμήλες υπάρχουν μόνο σε φωτογραφίες και καρτ ποστάλ εκείνης της εποχής. Η τελευταία καμήλα του Βελιτίν Ντεβετζί έγινε ... λουκάνικα το 1968, ενώ ο καμηλιέρης αποχαιρέτησε τη ζωή πριν από λίγους μήνες. Οι αναμνήσεις, όμως, από εκείνα τα χρόνια είναι ολοζώντανες στη μνήμη του κτηνίατρου, Μεχμέτ Δεβετζήογλου, γιου του Βελιτίν.

Στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

Από τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η οικογένεια του Βελιτίν Ντεβετζί, ήταν η πιο γνωστή και πλούσια οικογένεια καμηλιέρηδων στην Κομοτηνή. «Ήμασταν μια πολύ παλιά οικογένεια καμηλιέρηδων στη Κομοτηνή, γι’ αυτό άλλωστε και το επίθετό μας είναι Ντεβετζί, που στα τουρκικά σημαίνει καμηλιέρης. Στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο παππούς μου ήταν καμηλιέρης κι αυτό το επάγγελμα το συνέχισε και ο πατέρας μου μέχρι το 1968. Οι δουλειές μας πήγαιναν πολύ καλά. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν δρόμοι και οι καμήλες ήταν το μόνο μέσο για τη μεταφορά φορτίων. Ο πατέρας μου είχε 10 καμήλες, με τις οποίες μετέφερε κυρίως ξύλα από το βουνό και τα πουλούσε στη πόλη. Τότε, στα σπίτια καίγανε μόνον ξύλα. Πελάτες του ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι και οι καμήλες μας μετέφεραν τα ξύλα μέχρι την πόρτα των σπιτιών τους», λέει ο Μεχμέτ Δεβετζήογλου. Οι καμήλες του Βελιτίν Ντεβετζί σταβλίζονταν στην οδό Αδριανουπόλεως 43, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το σπίτι του Μεχμέτ Δεβετζήογλου. «Οι καμήλες είναι ζώα, που μπορούν να ζήσουν οπουδήποτε. Οι δικές μας τρώγανε ακόμη και χόρτα κι αγκάθια, που δεν τα τρώει κανένα άλλο ζώο. Εγώ μεγάλωσα ανάμεσα σε καμήλες και μάλιστα από μικρό παιδί βοηθούσα να τις ξεγεννήσουν. Η εγκυμοσύνη της καμήλας διαρκεί 13 μήνες και οι καμήλες μας γεννούσαν κάθε δεύτερο χρόνο. Επειδή έλεγαν ότι το γάλα της καμήλας κάνει καλό στο βήχα, καμιά φορά μας το ζητούσαν για αρρώστους. Παρότι το γάλα της καμήλας είναι λίγο και φτάνει μόνο για να θρέψει το μικρό της, εμείς, όταν μας το ζητούσαν για αρρώστους, τις αρμέγαμε και το δίναμε. Το γεγονός ότι μεγάλωσα ανάμεσα στις καμήλες και η αγάπη μου γι' αυτά τα ζώα, με ώθησε να σπουδάσω κτηνιατρική», ανέφερε ο κ. Δεβετζήογλου.

Η «διάσημη» καμήλα που έδωσε το γάλα της σε βασιλιά

Στα 13 του χρόνια, ο Μεχμέτ Δεβετζήογλου ξεγέννησε μία καμήλα, το μικρό της οποίας έμελε να γίνει «διάσημο» στα χρόνια που ακολούθησαν. Όταν μεγάλωσε η καμήλα αυτή, το γάλα της το γεύτηκε ένας Aραβας βασιλιάς, ο οποίος είχε έρθει στην Ελλάδα. «Το μικρό της καμήλας αυτής το πήρε ο Χαλίλ αγάς, ο οποίος είχε καφενείο. Κάποτε ήρθε στην Ελλάδα ένας Aραβας βασιλιάς, που έπινε μόνο γάλα καμήλας. Η καμήλα του Χαλίλ αγά είχε γάλα εκείνη την εποχή και την πήραν για τις ανάγκες του Aραβα βασιλιά. Ο Χαλίλ αγάς, που πέθανε πριν από έξι μήνες, τις αγαπούσε πολύ τις καμήλες. Η συγκεκριμένη, επειδή ήταν πολύ καλοζωισμένη έζησε 27-28 χρόνια, δηλαδή σχεδόν 4 με 8 χρόνια περισσότερο από το μέσο όρο. Όταν πέθανε, ο Χαλίλ αγάς αγόρασε μία καμήλα από την Τουρκία, αλλά επειδή απαγορευόταν η εισαγωγή της στην Ελλάδα, την άφησε στα Ίψαλα και πλήρωνε για να τη συντηρούν και μάλιστα πήγαινε και την έβλεπε», αναφέρει ο Μεχμέτ Δεβετζήογλου.

Τι απέγιναν οι καμήλες του Ντεβετζί;

Τα χρόνια πέρασαν, φτιάχτηκαν δρόμοι, τα βουνά δεν ήταν πλέον δύσβατα και στη δεκαετία του 60 έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα φορτηγά, που μετέφεραν τα ξύλα στην πόλη. «Μέχρι να γίνουν οι δρόμοι, είχαμε το μονοπώλιο της μεταφοράς ξύλων. Όταν άρχισαν να γίνονται οι μεταφορές με φορτηγά, οι δουλειές άρχισαν να χαλάνε και το 1968 ο πατέρας μου σταμάτησε να ασχολείται μ' αυτό το επάγγελμα», πρόσθεσε ο κ. Δεβετζήογλου. Τι απέγιναν, όμως, οι καμήλες; Επειδή δεν συνέφερε πλέον να τις συντηρεί, ο καμηλιέρης Βελιτίν αποφάσισε να τις αποχωριστεί. Λόγω κενού στη νομοθεσία, όμως, δεν επιτρεπόταν η σφαγή καμήλας. Τελικά, κάποιοι βουλευτές βοήθησαν τον Ντεβετζί και βγήκε άδεια για τη σφαγή. Με πόνο καρδιάς, ο Βελιτίν έστειλε τις καμήλες του στο σφαγείο. Έτσι, οι τελευταίες καμήλες της Κομοτηνής έγιναν νοστιμότατα λουκάνικα. Ο Βελιτίν Ντεβετζί δεν τις ξέχασε ποτέ και κάθε φορά που η τηλεόραση έδειχνε κάποιο ντοκιμαντέρ με καμήλες, αναπολούσε τις παλιές καλές μέρες.

<< Πίσω